Kotje

Weet je nog vroeger, op de lagere school, als de zomer

vakantie begon, wat een fantastisch gevoel was dat..

Ik heb het al jaren niet meer, het gevoel van de

zomervakantie, dat komt misschien omdat alles zijn 

gangetje gaat, haha, maar ik verlang er wel eens naar.

Als de laatste dag op school dan was aangebroken en er 

niet veel bijzonders werd gedaan, het was gewoon wachten

tot de bel ging en dat je dan naar buiten kon rennen,

met een zeker gevoel van euforie, in de overtuiging

dat je nooit meer terug hoefde te komen..

Want zes weken was zo lang, dat het net zo goed voor 

eeuwig zou kunnen zijn, een eindeloze zee van leegte,

waar je niets zou hoeven strekte zich voor je uit.

Wij gingen nooit op vakantie, daar was niet genoeg geld

voor, ik ging pas op mijn twaalfde voor het eerst een paar

dagen naar Parijs, maar dat gaf helemaal niet want wij 

hadden iets veel beters, namelijk een kotje op het strand.

(eigenlijk heet het denk ik een strandhuisje, maar in

Zeeland noemden we dat zo :-)

We mochten aan het begin van de vakantie een plastic

luchtbedje en een Donald Duck pocket kopen, met zijn 

drieën dan hè, ik deelde dat met mijn broer en zus.

Geweldig moment was dat, de vakantie was begonnen.

Elke dag fietsten wij door de weilanden naar het strand,

zetten onze fietsen neer, wandelden wij over de lange

overgang door de duinen, liepen nog een end over het

strand naar het kotje, klapten de ligstoelen uit, je weet wel

die van canvas met hout waarvan je in het begin nooit snapt

hoe het nu precies zit en dan huppelden we de zee in..

We mochten elke dag een raketje, zo'n waterijsje, kopen in

de strandtent, wat bijzonder was want normaal kregen we

alleen op zaterdagavond iets lekkers, ooh die raketjes..

En zo dobberden wij de zomer door, dag in dag uit, ook 

bij slecht weer, want het was zonde om het kotje niet te 

gebruiken, het was al duur genoeg zei mijn moeder.

Uiteindelijk gebeurde het ongelofelijk toch, het kotje 

moest worden aangeveegd, de sleutel ingeleverd,

het lekke luchtbedje in de prullenbak en het 

zand moest uit de Donald Duck pocket

worden geschud, de zomervakantie was voorbij..

Ik kon het me niet voorstellen maar het was echt zo,

we moesten weer naar school, een jaar lang, maar het

had net zo goed voor eeuwig kunnen zijn..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gangetje

Soms, of misschien moet ik zeggen, gebeurt er niet zo

veel, de dagen zijn een beetje hetzelfde, met geen 

bijzondere hoogte-of dieptepunten, het leven gaat 

gewoon zijn gangetje en misschien is dat wel het

meest wenselijke scenario..

Ik drink koffie in de tuin, maak ommetjes door de regen,

doe boodschappen, nog steeds zo min mogelijk, de 

anderhalve meter regel lijkt al een tijd niet meer in zwang,

hier in Amsterdam en ik wordt er toch wat nerveus van..

(helemaal van die mensen die tsss, naar je sissen als je

een stukje opzij gaat of zelfs commentaar leveren, ik zeg

nooit iets terug, ze vinden maar wat ze vinden)

Voorts, veeg ik het huisje aan, ruim eens een laatje op,

verheug me op de dagelijkse filmpjes van Timo en ik

brei, zolang als het me lukt met mijn zere vinger.

Ja, die vinger, de conclusie is eigenlijk dat hij scheef is 

gegroeid door het letsel na de val, het is lastig te zeggen

wat er aan de hand was (:-) omdat het al zo'n tijd geleden

is, dus nu is het rekken, strekken en duwen (door de 

fysiotherapeut) in de hoop dat hij weer recht wordt..

Oh ja, ik loop ook veel te dralen, besluiteloos en ik doe

elke dag nog wat yoga en mindfullnes oefeningen.

Eigenlijk ben ik een beetje als het poppetje op de foto,

precies die blik en enigszins geamuseerd over mezelf

(maar zeker niet de hele tijd) 

Haha, ondanks dat er eigenlijk niet veel gebeurd,

is daar nog best veel over te zeggen.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

40A

De eerste keer dat ik bus 40A nam in Wenen, of ik kan 

beter zeggen, zou moeten nemen kon ik hem niet vinden.

Ondanks de duidelijke aanwijzingen van mijn zoon Daan;

'stap uit op dit metrostation, let op de borden waarop staat

40A Hohenstaufergasse die kant op, liep ik zo hup de 

verkeerde kant op en zag ik nergens een bord (ze hangen 

echt levensgroot op het perron, echt waar, haha)

Ik kwam op een groot plein terecht en ik vroeg het aan 

verschillende mensen maar dat mocht niet baten, mijn Duits

is ietwat armzalig en misschien begreep ik het gewoon niet.

Uiteindelijk moest ik mijn zoon bellen om wat nieuwe 

aanwijzingen te vragen en het bleek dat ik in cirkels

om het desbetreffende straatje heen liep, ohoh..

De 40A, rijdt door de straat heen waar mijn zoon met zijn 

vriendin en hun zoon Timo wonen, het is tevens het eindpunt

van de route zodat ik niet bij de verkeerde halte uit kon 

stappen en zo vond ik toch hun huis nog..

Later nam ik de bus vele malen en kon ik niet begrijpen 

wat ik er nu zo ingewikkeld aan vond om hem te vinden, 

maar de dingen die je al weet zijn niet zo moeilijk, toch?

Mijn kleinzoon Timo is dol op de bus, als hij in de tuin speelt

en hij hoort hem (hij komt een paar keer per uur langs) dan 

hoort hij hem aankomen en het liefst kijkt hij dan door het hek.

De bus noemt hij Bam, wat een prachtige naam is voor een 

bus, en is elke dag een groot plezier voor hem.

Regelmatig lopen zijn ouders even met hem naar de bus,

die vlakbij om de hoek altijd een paar minuten staat te 

wachten op de passagiers die naar het centrum willen.

Omdat Timo zelf kan lopen en dat ook graag wil, is dat 

een heus uitstapje omdat, zoals mijn zoon zei; ze vorderen

met ongeveer 30 meter per uur, oh, haha, kinderen zien in 

alles wel iets bijzonders en er is altijd een reden om even stil

te staan en het te bewonderen (zouden wij ook moeten doen)

Vaak mag hij even in de bus kijken en laatst reed een 

aardige chauffeur de bus zelfs een paar meter vooruit 

terwijl Timo voorin mocht zitten.

Dus ik maakte een bus voor Timo, ik heb geen idee of hij 

het als een bus zal herkennen, maar ik had plezier in het 

breien van de knuffelbus, en terwijl ik hem maakte reed ik 

in gedachten door de straten van Wenen, in de 40A, van het 

beginpunt, wat ik nu weet te vinden, helemaal naar het

eindpunt, waar Timo met zijn vader dan op mij 

stonden te wachten..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Nu

Bij één van de mindfull meditaties die ik dagelijks doe 

wordt de vraag gesteld; hoe lang leeft een mens eigenlijk,

je zou kunnen zeggen; zoveel jaar, maar ook 1 moment en

dat is Nu, dat is een bijzondere kijk op de dingen, maar er 

zit ook wel wat in, dingen gebeuren steeds maar op 1 moment.

Daar dacht ik aan toen ik vanochtend koffie dronk in de tuin

terwijl dit mijn uitzicht was, zoals inmiddels wel bekend is het

niet mijn tuin, maar ik heb wel een stoeltje achter het huis

waar ik kan zitten als ik daar zin in heb.

Ik luisterde naar het ruisen van de wind in de grote beuk, het

overstemde het geluid van de grote weg, ik keek naar het

onwaarschijnlijke groen van de tuin en liet mijn gedachten

maar een beetje door mijn hoofd dwarrelen, zonder een 

enkel gedachte vast te houden of op in te gaan.

Ik vroeg me af of ik de was buiten kon zetten, of zou het

gaan regenen, waarom de dagen steeds zo hetzelfde leken,

alsof ik constant ronddraai in de zelfde trage cirkel, waarom 

de kat van de buren niet kwam, zoals hij meestal doet..

Ik probeerde dat ene moment langer vast te houden, dat 

ging niet, elke keer is er weer een nieuwe gedachte, 

verandert er iets aan de dingen waarnaar je kijkt en je kan 

maar op één moment ademhalen en dat is nu, het is er en

het is weer weg, ik vond het een beetje verontrustend, maar

op hetzelfde moment eigenlijk  troostrijk..

Toen begon het te regenen, grote druppels op de stoep en 

ik dacht; geen was vandaag, maar wel een blogbericht

en op het moment dat jullie dit lezen, zijn alle nu-momenten

van deze ochtend een verhaal geworden en is er weer

een hele nieuwe Nu, mooi eigenlijk..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Dwalen

Wel, klinkt dat niet heerlijk, zomaar ergens heen wandelen

met je knapzak op je rug, zonder doel, gewoon alleen

maar de ene voet voor de andere en kijken wat je zoal

tegen komt, daar zou ik wel zin in hebben..

Nu ben ik bij benadering niet fit genoeg voor trektochten,

ik heb veel hoofdpijn en mijn vinger/hand speelt mij parten,

dus ik beperk mij tot ommetjes in de buurt hier in Noord.

Daarnaast lig ik elke dag een half uurtje op de bank, waar ik

mijn mindfulness oefeningen doe en vervolgens dwaal ik

in gedachten een tijdje door de bergen op een mooie lentedag,
over het strand op en onstuimige herfstdag of door de
knisperende sneeuw op een koude winterdag in het bos..

Ik wens je een goede dag met veel moois om je over te

verwonderen op je pad.

-X-

Wolmand

Dit is mijn wolmand, die staat onder de bank, zodat ik

hem op de pak heb 's avonds want dan haak of brei ik

altijd terwijl ik een serie of zoiets kijk, dat kan ik

tegelijk want het handwerken gaat vanzelf...

Of althans dat ging het totdat ik het gedoe kreeg met

mijn vinger, nu kost het vele malen meer moeite en daar 

word ik nogal treurig van want, zeg nu zelf, wat is er

heerlijker dan zo'n mand met fijne wol en allerlei

half afgemaakte projectjes die op je wachten.

In zekere zin, zonder dat het de bedoeling is dramatisch 

te klinken, oh haha, is handwerken mijn lifeline, al van

jongs af aan is handwerken mijn grootste plezier..

Ik ben ooit begonnen met sokken verknippen, wat misschien

niet altijd de bedoeling was, zodat ik kleertjes kon maken

voor mijn beer en later leerde ik breien en haken op school.

Later breide ik mijn eigen truien, kleintjes voor de kinderen

en ga zo maar voort, de berg handwerk die ik in de loop

der jaren maakte zou enorm zijn als ik het bewaard had.

Dit zijn dingetjes die ik vrij recent maakte, tijdens en voor

het gedoe met de vinger, ondanks dat het zeer doet..

Dus vandaag ga ik naar een fysiotherapeut in de hoop dat 

zij recht kan breien wat nu krom is (mijn vinger),

haha, ik vond het het zelf wel een leuk grapje :-)

en ik hoop dat ik uiteindelijk zo'n breiende oma word, 

oh wacht even, dat ben ik al!

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gloriette

De allereerste keer dat ik een gloriette zag in Wenen,

dat was er meteen eentje van een enorm formaat, later las 

ik dat het de grootste ter wereld was en dat de beroemdste 

gebruiker Sissi was, misschien ging ze er thee drinken..

Een gloriette is een gebouw in een tuin wat hoger ligt dan de

rest van het landschap, die in Wenen ligt op een hoge heuvel

en kan je al vanaf ver in de stad zien, echt geweldig.

Sinds ik die gloriette zag is het mijn favoriete woord, het is

zo'n woord wat een beetje huppelt van plezier, tenminste zo

klinkt het voor mij, als ik het 10 jaar geleden had gekend

had ik mijn blog zo genoemd, maar ik had er nog nooit van

gehoord, ik verkeer ook niet in kringen waar mensen 

in het gelukkige bezit zijn van zo'n gebouwtje..

Sindsdien is een gloriette iets wat ik het allerliefste zou 

zou bezitten, zomaar een kleintje op een mini heuvel zou

al fantastisch zijn, een zeshoekig of rond gebouwtje met 

ramen helemaal rondom en overgroeid met rozen en klimop.

Een stoeltje en een tafel ervoor waar ik thee zou kunnen 

drinken, boeken lezen en naar de tuin kijken, voor de 

gezelligheid zou ik er nog een waslijntje ophangen waar

ik mijn theedoeken te drogen zou kunnen hangen, 

wapperend in de wind, oh, zie je het voor je..

Ah ja, zoals zoveel dingen weet ik natuurlijk dat dit nooit

 gaat gebeuren, dat is wel het nadeel van ouder worden,

je realiseert je steeds meer dat er heel veel dingen zijn,

die je nooit mee zal maken, noch zal bezitten..

(als kind denk je dat alles mogelijk zal zijn zonder over

geld na te denken of de haalbaarheid van je wensen)

Enfin, het idee is prachtig, werkelijk, denk je niet?

Ik wens je een fijn weekend, ik las dat het wat gaat

af koelen, dat is wel fijn zeker 's nachts, want ohoh..

-X-

Lekker bezig

Gisteren had ik een verkoopdagje, ik maakte gebreide 

schelpen en zeeëgeltjes en die verkocht ik dan als setje.

Oh ja, er zat ook nog een aquarel bij van de zee, eigenlijk

was het dus een 'verlangen naar de zee, pakketje'.

Als ik zeg verkoopdagje klinkt dat allemaal heel ontspannen

en gezellig, maar ik ben altijd een beetje gespannen en ik

zie er altijd een beetje tegenop, elke keer hetzelfde :-)

Om chaos te voorkomen bereid ik me altijd heel goed voor, 

dagen eerder begin al met kaartjes stempelen, (alleen

gekken en dwazen zetten hun naam op deuren en glazen,

dat spreekwoord schiet me nu te binnen met deze foto)

bootjes vouwen, bedankbriefjes schrijven en  gezellige

aardigheidjes verzamelen om erbij te doen.

Vervolgens zit ik dagen lang te dubben over de juiste prijs,

dan heb ik iets bedacht en dat leg ik dan aan P voor, die 

econoom is, die zegt dan altijd dat is veel te weinig,

reken nu eerst eens uit wat je aan materiaal kwijt bent..

Haha, ik en rekenen, maar goed dat doe ik dan en dan kom 

ik zo ongeveer op nul uit, dus dan kom ik met iets hogers.

P vind het dan nog altijd te weinig; hoeveel uur heb je daar

wel niet aan besteed? (veel, altijd veel) maar ik vind dat ik

mijn uren niet echt kan meetellen, dan zou alles wat ik 

maak volstrekt onbetaalbaar worden..

Uiteindelijk heb ik dan een prijs die ik goed vind, maar

dan ben ik een beetje zenuwachtig of mensen  dat wel

willen betalen, meestal is dat wel zo, maar toch..

Dan leg ik alle pakketjes klaar met nummers enzo en post

ik het, vervolgens moet ik dan alle berichtjes beantwoorden

en de juiste pakketjes in de juiste doosjes doen.

(en wat foutjes herstellen, ik raak altijd in de war van

die nummers enzo; huh dit was toch..oh nee toch niet :-)

Enfin, na vele vele uren is alles ingepakt en heb ik het 

gevoel dat ik een marathon heb gelopen, maar als ik

nu kijk naar het stapeltje keurige doosjes ben ik toch

blij dat het weer allemaal gelukt is!

(voorlopig maar weer eens even niet)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Weer wat je kunt horen

Elke dag kijk ik wel een paar keer per dag op sites over

het weer, verder kijk ik nooit zoveel op internet, ik weet

eigenlijk niet zo goed waar naar, ik kijk naar de 

voorspelling van de dag en die van de langere termijn.

Meestal op de Buienradar maar ook Windytv is erg leuk,

daar kan je van alles los aanklikken, zoals onweer ofzo.

Het meest hou ik van weer wat je kunt horen zoals wind,

regen (zeker als ik in bed lig) en van onweer na een warme

dag, oh het gerommel in de verte aan de hemel, heerlijk.

Deze foto's nam ik gisteravond vanuit mijn voordeur, ik heb

het geluk dat ik vanuit mijn raam een behoorlijk stuk lucht

kan zien, ik ben echt een naar buiten kijker :-)

Kijk die gezellige rol met gras, net het platteland..

De voorspelling van volgende week is dat het warm wordt

met een strakblauwe lucht, dat is het weer waar ik het minst

van alles zin in heb, het huisje, wat pal op de zon ligt veranderd

in een oven en vooral 's nachts, aaah die plak nachten..

Het altijd zo rustige straatje hier veranderd dan in een soort

van feestlocatie, met zwemmers, picknickers en van die groepjes

met zo'n geluidsbox bij zich (dat is geloof ik de nieuwe mode)

met harde muziek (nu ben ik definitief een oude zeur, haha)

Nee, geef mij maar een fijne herfststorm of een goed onweer,

(een uitzondering zou ik willen maken voor de sneeuw die

geruisloos neerdwarrelt) maar je doet er niets aan, aan het weer,

gelukkig maar en ik zal het maar nemen zoals het komt.

Dat is overigens voor veel dingen het beste :-)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Handwerken

Eigenlijk was ik van plan om gisterochtend een bericht 

te schrijven maar ik was helemaal in de ban van mijn vinger,

die nog steeds zeer doet en dik is na mijn val van 

inmiddels al weer 10 weken geleden, zo ongeveer.

Om een bericht te schrijven heb je een soort van blanco 

hoofd nodig of in ieder geval een beginzin en een idee 

waar je zo ongeveer na toe wil met je verhaal..

Nu had ik vorige week de huisarts gebeld over die vinger,

maar omdat het niet spoedeisend noch levensbedreigend is,

is het bijna onmogelijk om een afspraak te krijgen ,

wel mocht ik er een röntgen foto van laten maken.

De uitslag was wat raadselachtig misschien was het een

breukje, maar nu zag het er normaal uit, wat overblijft is

dat ik een zere vinger en hand heb en nauwelijks kan 

handwerken en dat vind ik echt heel erg vervelend.

Handwerken is mijn kalme moment op de dag, ik kom er 

altijd echt van bij, ik probeerde wel te haken en breien,

ik maakte deze schelpen op de foto's maar dat doet zo zeer

dat ik er niet meer kalm maar ongelukkig van word.

De nacht van zondag op maandag was ik daar zo naar van

dat ik in bed begon na te denken, wat als dit nu zo blijft, wat

 als ik niet meer kan handwerken, ojee, geen goede gedachte.

Als je eenmaal in de trein gaat zitten met alle dingen die 

verloren zijn gegaan, dan stond je op het verkeerde perron.

Ik dacht aan dingen die ik niet meer had, een groot huis,

een tuin, katten, mensen die ik kwijtraakte, wonen bij de zee

en dingen waar ik ooit op hoopte en die nooit zullen gebeuren.

Het was een vruchteloze reis in de trein vol verloren dingen

en er was ook geen bestemming, deze trein gaat nergens heen

behalve misschien naar de Zee van zelfmedelijden,

en daar wil je natuurlijk helemaal niet naar toe.

Kortom, gisterochtend was ik zo geradbraakt van die hele 

nacht, dat ik absoluut geen ruimte had om een verhaal

te vertellen (het zou ook een lelijk verhaal zijn geworden)

Vandaag hoop ik op een betere uitkomst en denk ik; maar je 

hebt toch wel wat kunnen handwerken, natuurlijk gaat dit

goed komen, je hebt wel voor hetere vuren gestaan.

(we babbelen wat af in ons hoofd en misschien moet ik ook

 niet alles geloven wat er zo doorheen gaat aan gedachten)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Welke weg dan ook

Omdat ik op het geen moment geen idee heb waar ik 

naar toe ga, ik neem gewoon maar de ene stap voor de 

andere, lijkt het erop dat ik op de goede weg ben ;-)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

De grove kuis

Omdat wij in een klein huisje wonen is alles behoorlijk

strak georganiseerd of eigenlijk moet ik zeggen ik hou er

van als alles opgeruimd en schoon is, of ik nu in een 

klein huisje woon of niet, maar hier zou je zeker over

de dingen struikelen als het niet netjes is..

Elke dag doe ik even een rondje, de grove kuis noemen 

we dat voor de lol, het wil zoveel zeggen als dat ik zorg 

dat het aanrecht leeg is, de wasbakken schoon en alle 

los liggende rommeltjes op hun plek.

Ook veeg ik altijd alles even aan, ik weet niet waarom 

maar dat vind ik gezellig met zo'n bezem en een blik en 

veger, ik doe nog net geen gebloemd schort aan ;-)

Ik vind het ook leuk om wat dingetjes te herschikken,

terwijl ik ze dan even af stof met zo'n geruite stofdoek

en dan net even anders neerzetten, je hebt er niets aan

en niemand die het opvalt maar het geeft mij een 

opgeruimd en geregeld gevoel, haha, whatever works.

Ook vind ik het fijn als de wasmachine draait,

alsof je heel erg bezig bent met wassen terwijl je eigenlijk

koffie zit te drinken op het stoeltje achter het huis.

Kortom ik ben een schoonmaak rommelaar, dingetje hier,

dingetje daar, P daarentegen gaat zo ongeveer één keer per 

week een even goed tekeer, bij voorkeur als ik niet thuis ben.

Dan gaan de stoelen, mandjes en wat dies meer zij van de vloer

worden er emmers heet water gepakt, de dweil en wordt ons

mini badkamertje schoongemaakt met soda en borstels.

Als ik dan thuis kom ruikt het hele huis naar groene zeep,

(hij heeft een voorkeur voor ouderwetse schoonmaak spullen)

en is alles spic en span, zo'n leuke uitdrukking..

De rest van de week veeg, kuis en herschik ik dan weer

lekker verder, ik heb er helemaal geen hekel aan, ik krijg

er ook een opgeruimd hoofd van (oh, dat is wel nodig)

Mooi in evenwicht is het eigenlijk zo, ik dacht er nooit zo

over na, zo gaat het gewoon, maar nu ik het hier neer typ.. :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

De zee en het Konijnenbosje

Gisteren had ik ineens een enorm verlangen naar de zee,

zelfs zo erg, dat toen ik het tegen P. zei mijn stem ineens

oversloeg van de emotie, wat zelfs mij verbaasde..

Nu heb ik het geluk gehad om in Zeeland op te groeien

en ik heb daar het grootste gedeelte van mijn leven gewoond,

de zee was een vanzelfsprekendheid, nooit ver weg.

Als kind hoorde ik de scheepstoeters in de nacht als het

mistig was en als ik in het donker naar huis fietste was 

daar altijd het geruststellende licht van de vuurtoren van 

Westkapelle als ik naar huis fietste..

Nu wij al een jaar geen auto meer hebben, en niet meer

zomaar buiten de stad geraken, mis ik het buiten

in de natuur zijn, de duinen, de zee en de stilte.

Als ik uit mijn raam kijk zie ik wel het prachtige 

groen van de tuin van de buren (tevens mijn 

broer en schoonzus) dat is heerlijk, maar toch anders..

Ik zou natuurlijk met de trein naar Zandvoort kunnen

gaan, maar nu met de anderhalve meter en al, en de 

foto's die ik zie van alle drukte, ben ik daar toch een 

beetje schrikachtig van, zo'n reisje zou mij meer stress

dan plezier opleveren dus dat laat ik maar..

Ik wandel  wel door de buurt, hier aan het einde van 

de straat is het Konijnenbosje, zo wordt dat genoemd,

als je geluk hebt zie je zo'n verwilderd konijntje hupsen.

Wat je moet negeren is de muur van geluid van de auto's

die op de vierbaansweg ernaast rijden, en dan hoor je 

daarbij nog de metro langsrazen, elke paar minuten..

Ook moet je niet per ongeluk naar de zijkant kijken,

want dan zie je meteen dat je midden in de stad bent.

Maar groen is het wel, het bosje, en ik ben blij dat het

hier vlakbij is, dat wel, maar dat neemt niet weg dat

ik soms overvallen kan worden van een enorm gevoel van

 heimwee naar Zeeland, naar het landschap van mijn jeugd.

Sinds mijn Zeeuwse vriendin, we waren jaren bevriend, mij

vorig  jaar die vriendschap opzegde, niet met zoveel woorden, 

ik hoorde gewoon nooit meer iets van haar nadat wij 

een misverstand hadden, zijn mijn laatste banden met 

Zeeland verbroken en dat voelt soms als een leegte..

De meeste tijd ben ik prima tevreden met het

Konijnenbosje maar soms, ineens ook helemaal niet,

dan heb ik enkel een  intens verlangen naar de zee..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Lampje

Laatst kocht ik een lamp, deze die je hier ziet staan op

het bankje, het is van het merk Weltevree (niet gesposored,

maar voor het geval je het zou willen weten, dat zou kunnen)

Ik zag hem al een jaar ofzo geleden maar het duurde nogal 

een tijd voordat ik besloten had om hem te kopen..

Het begon ermee dat ik hem aan P liet zien; moet je zien hoe 

leuk, als je de bol naar boven draait heb je een zaklamp,

als je het naar beneden draait is het witte gedeelte verlicht,

misschien ga ik hem wel kopen..das best zei P, leuk.

Maar, zei, ik, ik vind hem nogal duur..

Twee maanden later; ik denk dat ik toch die lamp ga kopen,

welke lamp, zegt P, je weet wel die leuke met die bol, 

met licht die je kan draaien enzo, ok zei P.

Maar, zei ik, we hebben hem niet echt nodig..

Zes maanden later; ik denk dat ik nu toch die lamp ga 

bestellen, zo handig met die zaklamp, ga je gang, zei P.

Maar zei ik, wanneer heb je nu een zaklamp nodig?

Acht maanden later; ik dacht nog even aan die lamp,

het is wel een erg lang beslisproces, zegt P.

Maar, zeg ik, ik wil er goed over na denken, ik wil niet

zomaar nieuwe dingen kopen..

Een jaar later; zeg, nog even over die..jaa, koop hem nu 

maar zegt P, en dat deed ik uiteindelijk en na wat gedoe

met de levering staat hij nu hier, ik heb hem nog niet

gebruikt omdat het zo lang licht is, maar dat komt wel,

over een half jaar ofzo, haha.

Ik wens je een fijn weekend

-X-