Nadenkochtend

 Nu ik al een paar weken in Wenen ben en hier zit te 

typen om iets over achten in de ochtend terwijl het voor mijn

gevoel iets over negenen is dacht ik na over deuren die opengaan,

soms op een kiertjes staan en af en toe helemaal dicht zijn..

(ondertussen zat ik een hele tijd aan te modderen met de opmaak

van deze tekst, steeds werd er een hele zin overgeslagen die ik

typte omdat elke keer het programma op paragraaf sprong bij

een nieuwe zin, uiteindelijk begon ik opnieuw en lukt het wel)

Van nature ben ik een 'deurendichtgooier' niet dat ik met deuren 

smijt maar als er ergens eentje opent heb ik nogal de neiging om er

niet door heen te gaan, omdat ik het niet durf of omdat ik denk 

dat het niet kan, dat wat aan de andere kant van de deur is..

Onnodig te zeggen misschien dat ik daardoor vele kansen heb 

laten gaan, niet dat ik me daar dan uiteindelijk beter door 

voelde, dat helemaal niet, maar ik ben nu eenmaal geen held,

zelfs niet eentje op sokken..

Dus dat ik door de deur glipte, die echt maar op een kiertje

stond toen ik bijna hals over kop naar Wenen vertrok, mag wel

een wonder heten, ik dacht er gewoon niet te lang over na..

(ook al vrij bijzonder, ik ben een eindeloze nadenker)

Nu ben ik hier, en ik heb de deur terug naar huis even dicht

gedaan, los van het feit dat ik niet zo goed durf te reizen op 

het moment, is het rustiger om niet constant te denken wat nu..

Ik besloot, na een gesprek met mijn vriend P, dat ik 1 keer per

week een 'nadenkochtend' zal hebben en dan besluiten wat ik

de komende week zal doen, blijven of gaan, zodat ik de rest

van de tijd gewoon hier kan zijn zonder de hele tijd in twijfel

te zijn en te genieten van deze kans..

Ik wens je een goede week (zoals je gezien hebt blog ik niet

zoveel, is de deur hier vaak gesloten, maar dat komt omdat ik aan

de andere kant ervan gewoon bezig ben met van alles en nog wat..

-X-

Het leven van anderen

Tegenover het appartement waar ik vorige week was, ik 

ben nu ergens anders, is de straat zo smal dat je zo in het 

appartement van iemand anders kan kijken, dat vind ik 

facinerend maar ook een beetje ongemakkelijk dat je zomaar

even in het leven van een ander kunt kijken, ik had ook altijd

de gordijnen open, dus zij konden ook zien wat ik deed.

(dat was niet zoveel bijzonders, meestal zat ik te breien te lezen,

of misschien deed ik wat yoga oefeningen, oh haha)

Het meest waarschijnlijke is dat degene die daar woont erg 

weinig gedachten heeft over mij net als iedereen anders.

Omdat ik toch een beetje zat met het feit dat ik hier in Wenen

ben en niet in Amstrdam in deze ietwat beangstigende tijd,

had ik een gesprek met mijn zoon over wat 'men' daar wel

van zou vinden, de conclusie was; niet zo veel, waarschijnlijk..

Hij vroeg mij al eens eerder; wie is men eigenlijk?' dat is 

een goede vraag, het is een volkomen abstract gegeven..

 

 Een dag later stuurde hij mij een een artikel over dit onderwerp,

het was een studie die werd gedaan door mensen van Harvard,

daarin wordt gesteld dat als je je beoordeeld voelt door anderen,

je waarschijnlijk je zelf beoordeeld, de meeste mensen zijn veel

te veel met zichzelf bezig om over anderen te denken..

Dat is natuurlijk een bijzonder bevrijdende gedachte, en als je 

bij jezelf nagaat hoeveel tijd je aan anderen denkt, blijken dat 

vaal voorbijgaande, vluchtige gedachten te zijn.

Bij mij in ieder geval wel, ik vind er vaak ook eigenlijk niets 

van, van het leven van anderen en hoewel ik me wel eens druk 

maak over wat anderen over mij vinden, zijn dat natuurlijk

aannames, je kan onmogelijk weten wat anderen denken.

En dat is maar goed ook, stel je voor dat het wel zo was, wat

een chaos zou het worden in je hoofd...

Dus zo af en toe kijk ik eens naar het leven van andersn,

vergeet het weer en ga verder met wat ik aan het doen was.

Ik wens je een mooie week

-X-

Hutje

 Nu ik hier voor of achter de keukentafel zit, het ligt er 

maar aan hoe je het bekijkt, en net alle nieuwsberichten

las over Nederland maakt een een groeiend gevoel van

onbehagen zich van mij meester...

Alles wat ik lees maakt mij nog schrikachtiger dan ik 

normaal al ben, voor het virus, maar vooral alle reacties 

die ik las, ik zou er verre van moeten blijven, maar zo af 

en toe kijk ik toch even wat de stand der zaken is.

Er zijn momenten waarop alles in mij zegt; ren, Ingrid, ren,

ergens het bos in, kraak een boshutje zonder wifi en ga daar

zitten mediteren en wandel door het woud..

Maar dat  is natuurlijk een fantasie die bezijden alle realiteit

is, nog los van het feit dat ik sinds ik als kind een Pinkeltje

boek las (Pinkeltje en de flonkersteen) over zeven 

rovers die door het bos dwaalden en getekend werden

met enkel ogen tussen de bomen, ik het bos in het donker eng

vindt, en ik het dus nog geen nacht zou uithouden daar, oh haha

Dus er zit niets anders op dan te aanvaarden dat de dingen zijn

zoals ze zijn en als mijn gedachten op hol slaan, ze lekker

laten rennen en afleiding zoeken door te gaan breien of zo iets

kalmerends waardoor ik de dingen weer enigszins in perspectief

kan zien, maar ohoh, ik vind het niet meevallen op het moment.

Als het mogelijk is blijf ik nog een tijdje hier, het is dan wel geen

boshutje maar ik voel me hier stukken beter dan in Amsterdam.

Tegelijkertijd zoemt er een gevoel mee dat ik thuis zou moeten

zijn, hoewel het thuisfront mij met klem verzekerd dat ik met 

een gerust hart hier kan blijven, alles gaat goed daar (gelukkig)

Enfin, ik bekijk het per dag en soms per uur en we zullen zien

wat er komen gaat..

Ik wens je alle goeds

-X-

Schattebolletje

En toen was ik in Wenen, het voelt een beetje alsof

ik er stiekum tussen uit ben geknepen en misschien is

dat ook wel zo maar ik moet zeggen dat het een verademing

is na Amsterdam, de sfeer is totaal anders hier, beter vind ik.

Iedereen draagt mondkapjes in het OV en in winkels en aftstand

bewaren lijkt hier al helemaal ingebakken, het is ook niet druk

op straat en al met al voel ik me hier veel prettiger..

Ik denk dat ik hier maar gewoon blijf, haha, zeker ook omdat

de familie van mijn zoon in de buurt is, dat is een fijn idee.

 Zondag bracht ik een dag door met mijn zoon en met Timo,

ooh, het is echt zo'n schattebolletje en alweer zo gegroeid.

(en nee, ik kneep hem niet in zijn wang terwijl ik zei; wat 

ben je al groot geworden :-)

Voorts is het hier eigenlijk net zo als thuis, ik wandel, 

doe boodschappen, yoga, lees en brei (en ik worstelde een

uurtje of wat met de Ipad, ik had geen idee meer hoe het 

moest met de foto's bijsnijden en berichten maken, maar 

als je dit leest is het gelukt.

Ik wens je een goede dag en ik hoop dat je wat kalmte

kan vinden in weerwil van alles wat er speelt, zo weinig

mogelijk alle berichten op social media lezen helpt, weet

ik uit ervaring, als het belangrijk is komt het toch wel tot je.

-X-

Dagdag

 En toen stond de deur naar Wenen toch ineens op een 

kiertje, en ben ik van plan er doorheen te glippen.

Morgen al, omdat we niet weten hoe deze hele situatie 

zich gaat ontwikkelen, ik heb ook nog geen terugreis

geboekt, het is gewoon bekijken wat het beste moment

zal zijn om weer door die halve open deur te gaan.

Ik moet zeggen dat ik de laatste twee nachten slecht heb

geslapen, mijn hoofd bleef maar malen, is het nu juist

een goed plan of helemaal niet, wat als ik daar ziek wordt,

hoe veilig is het om te reizen, en ga zo maar voort..

Ding wat zeker is dat ik hier in Amsterdam midden in 

zoals ze dat mooi zeggen 'brandhaard' zit en ik las dat 

Amsterdammers massaal niet aan de mondkapjes willen.

Dat ik daar zenuwachtig van wordt laat zich wel raden

en ik hoop dat het in Wenen allemaal wat beter geregeld is,

mondkapjes dragen is daar overigens heel gewoon geworden.

Hoe dan ook, ik kan in ieder geval wat tijd met mijn 

zoon en zijn gezin doorbrengen, ik zie er naar uit om de 

kleine lieve Timo weer te zien, verder wil ik veel

gaan wandelen en neem ik meer boeken mee dan kleren.

Ik weet dat het mij ooit gelukt is om op mijn Ipad een

blogbericht te maken, ik ben allang vergeten hoe, maar 

ik ga het proberen, lukt het niet dan duurt het even voor 

ik weer hier ben, ik weet niet precies hoe lang.

Je kan mij natuurlijk ook op Instagram volgen.

In de tussentijd wens ik je alle goeds op je pad, 

liefs van Ingrid.

Berg

 Wat motiverende woorden om te starten in deze

nieuwe week, welke berg je dan ook op moet; 

begin er gewoon kalm aan en wie weet haal je de 

top wel, of vind je halverwege wel hoog genoeg

of misschien blijf je wel gewoon in het dal

zitten en geniet je van het uitzicht op al die bergen..

Hoe dan ook, ik wens je plezier, succes of strekte,

wat je dan ook nodig hebt, maar vooral wens ik je

gemoedsrust en een goede week.

-X-

Blaadjes

Van de week veegde ik de blaadjes op het stoepje hier

achter op het plaatje op een hoop en gooide ze in de tuin.

Terwijl ik dat deed dacht ik dat het eigenlijk een zinloze

handeling was omdat er nog vele zouden volgen, van de

hazelaar die er staat en de grote rode beuk van de buren..

Toch veegde ik monter verder en terwijl ik dat deed dacht

ik aan de eindeloze reeks handelingen die je elke dag moet

doen om het verval tegen te gaan..

Tandenpoetsen, wassen, stofzuigen, de afwas, de planten

water geven, de vuilnis weggooien, toilet schoonmaken,

wasbakken poetsen, matjes uitkloppen, in beweging blijven,

 vaak je handen wassen, nu veel vaker dan eerst.

Elke dag weer nieuwe zorgen waarvoor je in je hoofd

een soort van oplossing voor moet zoeken, totdat je

denkt; ach nu ja, we zien wel, steeds weer opnieuw..

 En ik vroeg me af, toen ik alle blaadjes in de tuin 

kieperde wat er zou gebeuren als je dat alles 

niet meer zou doen, als je de boel, de boel zou laten.

Binnen no time zou alles verwaarloosd zijn; het stof 

zou zich ophopen in de hoeken van de kamer, de afwas

zou torenhoog op het aanrecht staan, de vuilnis zou zich

opstapelen, eerst in de hoeken later zou je er niet meer

overheen kunnen stappen, je zou er, binnen afzienbare

tijd uitzien en ruiken als een zwerver en uit je huis worden

geplukt na een melding van de buren dat het zo toch

echt niet langer gaat, oh haha..

Ik weet niet wat er zou gebeuren als je je zorgen de vrije

loop zou laten en geen oplossingen meer bedenkt, misschien

zou je hoofd wel groeien om steeds meer ruimte te maken ;-)

Ik dacht ook nog, terwijl ik nog steeds met die blaadjes

in de weer was of het anders zou zijn als het altijd maandag

zou zijn (of dinsdag), dat niet elke 24 uur alles opnieuw

zou beginnen, maar ook dat zou geen oplossing zijn.

De volgende dag keek ik door het keukenraam naar het 

stoepje, en ja hoor, evenveel blaadjes als de dag ervoor,

Die moet ik straks even opvegen, dacht ik, en met goede

moed begon ik eraan, net als met de rest van de dagelijkse

lijst tegen het verval, het is een strijd die je niet gaat winnen

maar ik kan op zijn minst proberen het enigszins 

in de hand te houden..dus ik begon te vegen..

Ik wens je een fijn wekend,

-X-

Dapper

 Toen ik nog klein was, ik denk een jaar of zes, zeven,

wilde ik altijd als ik bed lag nog even naar beneden.

Gewoon even kijken wat mijn moeder aan het doen was

en nog liever even op de bank gaan zitten in mijn pyama,

nee, ik denk dat ik altijd een nachtpon aan had, eigenlijk..

Op een avond sloop ik de trap af, dat deed ik altijd want ik

dacht dat ik dan ongezien op de bank kon gaan zitten.

Mijn moeder keek naar een programma op de televisie

wat de Onedin line (of zoiets) heette, het was iets met 

allemaal stoere mannen op een zeilschip.

Ik mocht blijkbaar even blijven zitten, of ze had me niet

gezien, haha, en ik zag op de tv dat al die grote mannen 

heel bang waren omdat er gele koorts was uitgebroken

op het schip, iedereen was in koortsachtige paniek.

Even laten werd ik naar boven gestuurd, maar ik was zo 

onder de indruk van wat ik gezien had, dat ik nog jaren

daarna bang was voor de Gele koorts, 

ik weet het zelfs nu nog..

Het was een onzichtbare dreiging die op elk moment kon

toeslaan met onduidelijke gevolgen, maar dat het eng was

dat wist ik zeker, het kon achter een deur zitten, mij 

achtervolgen op de trap, of door een raam binnen waaien..

Eigenlijk is mijn kinderlijke angst nu werkelijkheid 

geworden, het is stilletjes maar niet onopgemerkt ons

leven ingeslopen, net als ik vroeger op de trap in mijn 

nachtponnetje met mijn beer in mijn hand..

Ik probeer het nu allemaal met een min of meer rationele

volwassen manier te bekijken, maar het voelt hetzelfde

als toen deze onzichtbare dreiging die als een deken

over de dingen hangt, een deken waar je niet onder kan 

kruipen omdat het daar veilig is noch heb ik een super beer

die me kan beschermen tegen alles waar ik bang voor ben.

Maar ik doe mijn best om dapper te zijn, wat soms 

wel en soms helemaal niet lukt..

Ps, de foto past misschien niet bij het verhaal want 

onzichtbare dingen laten zich niet op een foto vangen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

De stad van mijn verlangen

 Al maanden lang zit ik er op te vlassen dat ik naar

Wenen kan, in de eerste plaats natuurlijk omdat mijn 

zoon en kleinzoon daar wonen maar ook omdat ik 

het een hele prettige stad vind om te zijn.

Dus ik hou alle berichten en codes goed in de gaten,

eerst kon het gewoon helemaal niet, dat is helder,

dan hoef je ook niet te hopen en moet je gewoon wachten

op een venster, of beter gezegd een deur die geopend wordt.

Toen die eenmaal open was kwam mijn zoon en zijn 

familie naar hier en het leek een tijdje zo goed te gaan

allemaal dat ik dacht wel in de herfst te kunnen gaan.

Dus ik keek naar treinreizen en we informeerden bij 

de Oostenrijkse spoorwegen over de veiligheid en het

beleid, dat bleek allemaal prima in orde..

Nu het net allemaal wat concreter werd is Amsterdam

ineens code rood (oh ellende) voor Duitsland en is 

het maar de vraag of ik daar door heen mag reizen,

het is heel onduidelijk allemaal, met een auto mag 

het wel, maar die bezit ik niet..

Met de trein is het misschien mogelijk totdat Wenen

ook code rood wordt (het gaat daar ook niet helemaal

lekker) dus nu weet ik het niet..

Ik begrijp heel erg goed dat mijn verlangen om mijn

familie te zien een klein probleem is in deze grote

wereld met nog veel grotere problemen..

Maar die kan ik niet allemaal op mij nemen en 

daarom beperk ik me tot een wat kleinere cirkel..

Enfin, ik blijf hopen op een moment dat de deur weer

open is en mocht dat niet gebeuren dan zit er niks anders

op dan mijn spullen in een vrachtautootje te zetten en

voorgoed naar te Wenen verhuizen;-))

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Tekenen (voor de lol)

 Laatst maakte ik wat aquarelletjes die passen bij mijn

gebreide paddenstoeltjes en blaadjes, terwijl ik dat deed

voelde ik ineens het plezier wat ik had als kind als ik tekende.

Ik tekende veel, vooral poppetjes met mooie kleren aan, 

ik wilde mode ontwerpster worden dus ik oefende veel,

ik wilde dat het er net zo mooi uit zag als

de plaatjes in de Tina, dat lukte natuurlijk niet maar dat

vond ik niet erg, ik vond het gewoon leuk om te doen.

Vele jaren later ging ik naar de lerarenopleiding, hier in

Amsterdam (ik was ook toegelaten op een kunstacademie

maar dat durfde ik niet, schrikachtig als ik ben, toen al)

ik koos voor de vakken textiele werkvormen en tekenen.

Textiel ging goed, uitstekend zelfs, maar tekenen ohoh.

Het is natuurlijk totaal iets anders als je voor je plezier

tekent dan dat je het zo goed moet kunnen dat je aan

iemand anders moet leren hoe je een, laten we zeggen,

een giraffe moet tekenen, of een vaas met bloemen..

Dat ging allemaal niet goed, dingen natekenen vond ik

saai en ik fantaseerde er altijd van alles bij.

Ik verliet de opleiding na de mededeling dat ik niet 

goed genoeg was, een waardeloze tekenaar en ik dacht

dat het waar was, het duurde jaren voor ik weer een

potlood ter hand nam, met een lichte aarzeling, dat wel.

(minder vernietigend was geweest; je bent niet

geschikt als tekenleraar, veel aardiger ook)

Nu teken ik gewoon weer, er zijn altijd mensen die het 

veel beter, mooier etc kunnen, of mensen die het niet 

mooi vinden, nou en, zou ik zeggen, en wat dan nog?

Dus mocht je enige aarzeling om te tekenen, of wat

dan ook, begin gewoon ergens en laat je niets aanpraten,

er zijn altijd mensen die er wat wat vinden, laat ze kletsen.

(ik ben niet zo van de online adviezen, sterker nog 

ik word een beetje flauw van alle goede raad,

maar ik zou je voor een keertje graag aanmoedigen

te doen waar je zin in hebt en plezier aan beleeft)

Ik wens je een goede dag

-X-

Televisie

Laatst stuurde mijn zoon mij een appje met deze foto's,

ze zijn natuurlijk geen wonder van schoonheid

(zoals de foto's op blogs en Instagram tegenwoordig 

allemaal lijken te zijn; sprookjeswerelden)

maar ik kreeg wel meteen een verhaal in mijn hoofd.

Hij vond de oude televisie doos op zolder van het 

appartementencomplex in Wenen waar ik regelmatig mag 

logeren, het is van de tante van zijn vriendin en hij 

doet daar onderhoudswerkzaamheden.

De doos is van een Weens televisiemerk wat allang niet

meer bestaat en ik stel me zo voor dat er ergens in dat 

complex nog een appartement is wat nooit is veranderd

sinds, laten we zeggen de jaren zestig ofzo.

Dat daar een, inmiddels oude, vrouw woont die alles

 gelaten heeft zoals het is en niet zo goed ter been is

en enkel even naar de Billa (supermarkt) in de straat 

loopt om haar boodschapjes en verder gewoon thuis is.

(de trap op lopen valt haar zwaar inmiddels)

Ze heeft wel een hondje, zo'n kleintje met een geruit dekje

aan, waar ze tegen praat en ze kijkt natuurlijk televisie..

 Precies, die oude televisie die ze in de jaren zestig kocht,

in de tijd dat het een bijzonderheid was, ineens kon

je zomaar op een scherm de wereld inkijken..

Ze heeft nog steeds twee zenders waar ze kijkt naar 

spelshows, natuurprogramma's en soms wat sport.

Niet naar het nieuws, daar is ze al lang geleden mee gestopt,

 ze heeft natuurlijk ook geen internet, waarom zou ze..

Dus de mevrouw denkt dat het goed gaat met de wereld,

zij is in zalige onwetendheid over de dingen

In ieder geval heeft zij geen idee van alle zorgen

in de wereld, behalve die van haar zelf,

zoals pijn in haar rug, of dat de televisie

het niet zo goed doet af en toe, maar een flinke

klap er op doet wonderen, echt waar..

Daar dacht ik allemaal aan toen ik de foto's van de 

doos kreeg en als ik nu weer eens in Wenen ben,

in dat appartementencomplex, ga ik toch eens goed

opletten of ik niet ergens een geheim deurtje kan vinden

van de flat waar alles is zoals het was of misschien

zie ik eens een vrouwtje met een hondje met een 

geruit dekje bij de Billa en dan zal ik denken; ah, 

dat is de mevrouw van de televisie en even naar haar

knikken en gruß Gott zeggen, want dat zeggen ze

nu eenmaal in Wenen...

Ik wens je een fijne dag

-X-

Breien

Sinds mijn val, alweer een paar maanden geleden, waarbij

ik mijn vinger bezeerde, kan ik niet meer haken.

Mijn vinger is van schrik krom gaan staan en ook al 

ben ik nu bij een speciale hand fysiotherapeut om dit 

probleem te verhelpen doet hij nog steeds zeer.

De beweging die je maakt bij haken is er op de één of

andere manier niet goed voor en mijn vinger verkrampt

dan helemaal, dus ik haak niet meer, ik brei..

Het ene dingetje na het andere, schelpjes, blaadjes,

paddenstoelen en ga zo maar voort.

Ik brei nog op de ouderwetse manier met twee lange

naalden die je zo onder je arm kan steken, ik heb het 

geprobeerd met een rondbreinaald, maar dat vind ik niks.

 Ik brei zoals ik het geleerd heb als zevenjarige in het

handwerkklasje van de strenge juffrouw wiens naam 

ik allang vergeten ben, maar ik zie haar zo voor me.

Wat niet veranderd is is de verwondering om van een

draad iets te kunnen maken, het plezier ook niet.

Dus ik tel, haal uit, probeer het opnieuw, ik brei recht

en averecht, ik hecht af en zet een nieuw werkje op.

Af en toe verkoop ik wat werk, zodat ik weer nieuw 

garen kan kopen en daarnaast zou de berg gemaakte 

dingetjes zo groot worden dat ik niet zou weten wat

ik ermee zou moeten doen...

Dus, kromme vinger of niet ik brei gewoon door

want ik kan me weinig dingen voorstellen die ik zo

prettig en kalmerend vind als breien..

Ik wens je een goed weekend

-X-

Behouden vaart

Nu heb ik niet zo veel met het thema boot noch heb ik

zeebenen, integendeel zou ik zelfs zeggen,

ik ben nogal snel uit mijn evenwicht..

Ooit was ik verliefd op een zeeman, maar die was er

nooit, wel kreeg ik af en toe een kaart met een plaatje

er op van een verre stad aan een onbekende zee.

Regelmatig tuurde ik over zee en dan dacht ik aan 

die stoere man op zijn schip ergens achter de horizon.

Maar dat telt allemaal niet echt, denk ik..

Ook heb ik weleens gezeild, maar eigenlijk was ik de 

hele tijd bang dat ik overboord zou kiepen als het 

bootje ineens overstag ging, ik durf niet met mijn 

hoofd onder water namelijk, dus ook dit kan ik

niet echt meerekenen..

Voorts peddelde ik wel eens met een kano op een meer,

maar meestal legde ik dan aan op een eilandje

om mijn broodje te eten en dan weer terug, ook al niet

echt dat je zegt, ja, je hebt iets met boten.

Verder kan ik me nog herinneren dat ik ooit met een 

veerboot naar een Grieks eiland ging, het eerste uur was

fantastisch maar daarna werd ik de resterende 8 uur zo 

zeeziek dat ik als een dweil op het dek heb gelegen.

Kortom, boten en ik is niet echt een goed thema, wel kan

ik zeggen dat ik graag naar de boten kijk die hier voor

mijn huisje in het kanaal voorbij varen en dat ik het leuk 

om ze te vouwen, ik hoop jij ook :-)

Ik wens je een Bon voyage, of misschien nog wel

mooier; een Behouden Vaart, deze dag en alle andere

-X-

Hoofd

 Nu had ik ik in gedachten een prachtig verhaal

bij deze tekening, over toppen en dalen echt zo'n

blogbericht met filosofische gedachten over zomaar

op pad gaan om het onbekende te verkennen.

Zo'n verhaal over moed en onbevreesd zijn, ongeacht

wat je tegenkomt als je frank en vrij door het leven 

wandelt, bij voorkeur met roze laarzen aan en een 

knapzak op je rug, want wat heb je nu eigenlijk

helemaal nodig behalve een hapje van het één of 

ander, een flesje drinken en een warme jas..

Maar nadat ik vannacht een heftige migraine aanval

had en ik nu met enige moeite hier voor mijn pc 

zit heb ik weinig gedachten meer over, wat 

overigens ook wel eens rustig is.

Mijn hoofd is een wolk gevuld met watten

 en mijn gedachten, laat staan hele interessante,

wapperen er door heen en ik kan ze onmogelijk 

vasthouden en ik heb wel een soort van idee

wat het verhaal moest worden, maar dat is alles.

(het was vast prachtig geworden, haha, maar soms 

zit het mee en soms zit het tegen)

Ik kan me nog wel bedenken dat ik niet moet 

vergeten dat jullie een fijne dag te wensen,

bij deze dan..

-X-