Muts

Eén van de allerleukste dingen om te breien of te haken

voor kleine kindjes vind ik wel mutsen, het is niet al te 

veel werk en er zijn vele varianten mogelijk.

Ik maakte er al verschillende voor mijn kleinzoon Timo

en regelmatig krijg ik foto's van hem met een door mij

gemaakte muts, dat zijn van die 'aaah, wat lief' momenten.

Hoewel eigenlijk elk filmpje of foto bij mij die reactie

oproept, met of zonder muts, haha.

Voor de lol tekende ik allemaal mutsen die ik zou kunnen

maken, niet dat ik dat echt ga doen, hoeveel mutsen heeft

zo'n kleintje nu helemaal nodig, maar de blauwe linksboven 

en de aardbeienmuts heb ik wel gemaakt.

Op Instagram kreeg ik wat reacties van mensen die vonden

dat een roze muts niet kon voor een jongetje, ik zie daar zelf

niet zo'n bezwaar in, misschien zou de vraag moeten zijn;

wil je een baby een aardebei op zijn hoofdje zetten ;-)?

Ik vond het gewoon leuk om te proberen en of Timo hem

ooit zal dragen is aan zijn ouders, mij maakt het niets uit.

Ik gebruik nooit patronen voor mijn haak-en breiwerk, ik 

begin gewoon ergens en ik zie wel of het wat wordt, vaak

lukt het ook helemaal niet, maar ik hou van het proces

van proberen, nog eens en nog eens..

Wel kocht ik als basis voor alle baby dingetjes die ik maakte 

een breiboek van Phildar, zodat ik in ieder geval een 

idee heb van de juiste maten, je kan die baby breiboeken

gewoon online bestellen, mocht je ook zin hebben

in wat handwerk voor kleine kinderen.

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Appelboom

Ooh, als ik dan 's ochtends naar benden kom en het is

nog steeds donker en het regent heb ik het gevoel

dat de hemel een beetje op mij gevallen is..

Ik heb toch een beetje moeite met die eindeloze sombere

dagen zo aan het eind van de middag vind ik het wel 

gezellig, met de kaarsen aan en een breiwerkje.

Maar de uren daarvoor..vind ik het lastig om op gang te

komen, dus zo af en toe stel ik me gewoon voor, 

dat het een aangename lentedag is en ik onder een 

appelboom in het zonnetje sta (eigenlijk moet ik nog 

eens een hoedje van stro kopen voor als het echt zo ver is :-)

Met dat beeld in gedachten trek ik mijzelf dan in gang,

de ene keer werkt het wel en soms ook niet dan rommel 

ik een beetje terwijl de uren verglijden.

Ik heb geleerd mijzelf dat toe te staan; niet te voldoen aan 

alle verwachtingen die ik van mezelf heb, wat ik allemaal 

zou moeten doen en kunnen, maar gewoon te zijn en 

desnoods de hele dag in gedachten onder een appelboom

te staan en nergens toe te komen...

Ik wens je een heel goed weekend

-X-

Interieurblogger (voor éénmaal)

Soms wou ik dat ik een interieur blogger was, dan had ik

altijd iets om over te schrijven, dat ik een nieuwe vaas

had, een nieuwe bank of een bijzondere lamp.

Dat ik dan een huis had met vele kamers, die ik elke keer

opnieuw kon decoreren met allerlei dingetjes afhankelijk 

van het seizoen, en daar iets over zeggen, ik zou zo snel niet

 weten wat, maar misschien zou ik iets kunnen verzinnen..

Dat ik dan geen rommelige kapstok had met een stapel 

schoenen eronder in een veel te krap halletje, maar een

ruime entree die een foto waardig zou zijn.
Ook de stapeltjes op de trap, van die stapeltjes met
onduidelijke dingen, die naar boven of misschien juist
naar beneden moeten, zouden dan ontbreken..

Ooit had ik zo'n huis, lang geleden inmiddels, met vele

kamers waar je door heen kon dwalen, alles zorgvuldig

ingericht met heel veel spullen en dingetjes.

Gek genoeg verlang ik er nooit naar terug, de meeste 

spullen en dingetjes zijn al jaren weg en ik weet

helemaal niet meer wat het allemaal was..

Hier in het kleine huisjes staan de dingen die ik nodig 

heb en dingen waar ik aan gehecht ben, ik koop

 bijna nooit iets nieuws, ik vind het goed zoals het is

 en ik voel geen enkel verlangen om iets 

te veranderen of om iets te vervangen.

(nou ja, heel af en toe, zo vond ik de roze bureaulamp

een tijdje geleden op een rommelmarkt, dat leek mij 

na jaren zonder lamp daar, wel handig :-)

Eigenlijk heb je het zo wel een beetje gezien, ik heb 

nog wel een keukentje, maar dat is onder de dijk 

(dit is een dijkhuisje) en daar is het veel te donker 

om te fotograferen en nog twee slaapkamertjes,

maar daar staat enkel een bed, kast en een bureau.

Enfin, tot zover mijn interieur bloggers carrière, 

best jammer want soms lijkt het mij zo makkelijk

dat je altijd iets hebt om over te schrijven, maar aan
de andere kant kan je naar iets verlangen maar als je
dan eens goed kijkt naar wat er is, blijkt dat vaak
eigenlijk meer dan voldoende:-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Mooi weer

Bij mij in de keuken staat een weerhuisje, en hoe dan ook

het mooi-weer-vrouwtje staat altijd buiten.

Ik weet niet of ze besloten heeft om zich niks van het 

weer aan te trekken en bedacht heeft dat elke soort 

weer gewoon mooi weer is..

Als ik een weervrouwtje zou zijn, zou dat niet zo zijn,

soms stormt het, giert de wind rond mijn huisje.

Of het regent het pijpestelen, of het miezert een beetje,

alles lijkt dan wat troosteloos..

Ook heb ik dagen dat het mistig is, dan lijkt de 

wereld ver weg en zie ik alleen wat er rondom mij is.

Soms vriest het, dan voel ik me een beetje bevroren en

lijk ik helemaal niet warm te worden noch kom ik

dan ergens toe, dan draal ik maar wat.

Het ergste vind ik de bewolkte dagen, dat alles zo 

grijs en kleurloos lijkt alsof de hemel op mij viel.

Gelukkig zijn er ook veel dagen dat de zon doorbreekt,

fijne stralende dagen waarop de wereld mij toelacht.

net als bij het mooi-weer-vrouwtje in het huisje 

in de keuken.

 Misschien zou ik een voorbeeld aan haar

 kunnen nemen en elke keer opnieuw besluiten 

dat het, ongeacht het weer, best een goede dag is :-)

Dat wens ik je; gewoon een goede dag.

-X-

Aanmoediging

Oh ja, laten we dat doen, de blaadjes aanmoedigen om

weer terug te komen, volgend jaar en als we dan toch 

bezig zijn, laten we ook de zon aanmoedigen om zo af 

en toe tevoorschijn te komen in de lange donkere winter,

de sneeuw om eens te vallen, al is het maar voor een dag..

En laten we vooral niet vergeten om onszelf (en misschien 

ook eens anderen) aan te moedigen om zo moedig te zijn

de dingen te aanvaarden zoals ze komen en daar met 

een milde open blik naar te kijken..

(soms lastig, maar we kunnen het proberen, toch?)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Portret

Allereerst wil ik even zeggen dat ik deze foto's nam met

mijn telefoon in een iets te donker restaurant, dus de kwaliteit

is niet echt bijzonder meer ze zijn te leuk om niet te laten zien.

Dit is het kleinkind van mijn zus, ze heet Nayara, ik weet niet

precies wat ze dan van mij is, een oud-nichtje, ofzo?

Mijn zus woont al in Spanje sinds ze na de middelbare school

daar heen ging, voor de liefde natuurlijk, haha.

Hoewel het met die liefde allang over is, is ze daar altijd

gebleven, ze heeft twee dochters, die alleen Spaans spreken

en één van die dochters heeft ook al weer een dochter.

(ongelofelijk dat we allebei al oma zijn, we waren er vroeg bij

met kinderen krijgen, maar toch vind ik het een gek idee)

Mijn zus en ik hebben het jarenlang niet goed met elkaar

kunnen vinden, de afstand speelde daar zeker een rol in.

Maar sinds het overlijden van mijn moeder, waarna wij een

aantal dagen intensief met elkaar omgingen, klikt het weer 

goed, heel fijn, we hebben ook niet zoveel familie..

Laatst was ze hier met haar dochter en kleindochter, een

ongelofelijk leuke wervelwind, hier gingen we wat drinken

bij het restaurant waar mijn nichtje Guusje werkt, 

als je goed kijkt zie je haar op de eerste foto.

We hadden een paar mooie dagen samen, er waren veel

momenten van 'weet je nog' , heel waardevol om mensen

in je omgeving te hebben die je al je hele leven kennen.

Maar ook veel nieuwe verhalen, we hebben onze jeugd 

toch allemaal heel anders beleefd, de omstandigheden 

waren hetzelfde maar we kijken er totaal anders op terug.

Nayara maakte een goed gelijkende tekening :-) van mij,

vooral het haar klopt precies, ik heb hem bewaard,

zodat ik af en toe even terug kan denken aan die fijne dagen.

Ik wens je een stralende dag ondanks het sombere weer.

-X-

Beschermengeltje

Omdat ik steeds zo gespannen over mijn gebit zocht ik

allerlei manieren om mezelf af te leiden, ik sorteerde

laatjes, kastplanken, sopte de hele keuken en zocht

mijn heil in handwerken.

Ik vond laatst een wolwinder bij de kringloop, ik wist

niet eens hoe het werkte maar ik dacht ik probeer het 

gewoon, het werkte fantastisch, je kan deze mooie 

bolletjes er van maken (als je van wol houdt en vaak 

van die strengen koopt is dit echt een aanrader :-)

Dus ik maakte mooie stapelbare bolletjes, kocht er 

ook nog wat bij, de meeste zijn van het merk Holt,

mocht je het willen weten, de kleuren vind ik prachtig.

Dus elke dag, na mijn opruim- en schoonmaakexpedities,

het hele huis is om door een ringetje te halen inmiddels,

breide ik, op hele dunne naaldjes, het ene beschermengeltje 

na het andere, nadat ze klaar waren maakte ik huisjes,

die zal ik later nog wel eens laten zien.

Het idee kwam door het veertje wat in de tuin naar

beneden dwarrelde en waarvan ik dacht (hoopte) dat 

het van mijn beschermengel was..

Ik begon zomaar ergens, dat doe ik het liefste, ik heb

een hekel aan patronen lezen, met al die afkortingen enzo,

(1r, 2afh, 2raro, 1dvo, dat soort beschrijvingen, nou..zou ik

 zeggen, het wordt vast prachtig maar ik geloof het wel:-)

De eerste exemplaren zijn dan vaak niet helemaal naar

mijn zin en dus begin ik steeds opnieuw, net zo lang

tot ik het goed vind, eigenlijk vind ik het proces van het 

maken het leukste, als ze eenmaal klaar zijn heb ik mijn 

belangstelling al min of meer verloren..

Dus ik verkocht er een aantal via Instagram, ik kreeg 

een paar mooie verhalen van mensen die ze ontvangen 

hadden terug, over waarom ze wel een beschermengeltje

konden gebruiken, heel fijn is dat..

Binnenkort zal ik er nog een paar verkopen, mocht je 

er eentje willen hou dan de stories van mijn Instagram

in de gaten, ik heb geen webwinkel meer, vandaar..

Ik wens je een hele mooie maandag en oh ja, de tekst

die op het kaartje staat is uit een oud liedje,

wat in vele uitvoeringen beschikbaar is, ik luister nog

regelmatig naar die van Jonathan Richman het enige 

nadeel is dat het liedje de rest van de dag in je hoofd zit..

-X-

Don't call us..

Als je er over nadenkt is het toch iets geks dat bloggen,

ik vertel een verhaaltje en dat wordt gelezen

door mensen ik helemaal niet ken.

Ook hebben jullie er geen invloed op of en wanneer 

ik iets van me laat horen, het is zoiets als het gezegde,

dont call us, we'll call you, hoewel het dan natuurlijk 

ik moet zijn, en geen koninklijk meervoud ;-)

Deze telefoon fotografeerde ik in Oostenrijk, zo jammer 

dat wij geen telefooncellen meer hebben; weet je nog,

de muntjes die je er in moest gooien, het wachten en 

hopen dat iemand op zou nemen en dan tijdens het gesprek

zeggen; ik hou het kort want ik heb niet zoveel muntjes..

Enfin, een kort belletje dus vandaag van mij, ik belde 

even om te zeggen dat ik me eindelijk weer wat beter

voel nadat ik wekenlang steeds naar de tandarts moest.

Afgelopen dinsdag zelfs naar de kaakchirurg wat zo tegen 

viel dat ik nog steeds een dikke kaak heb en dat ik er

eigenlijk niet eens over kan praten omdat ik anders 

zo weer begin te huilen..

Ik hoop nu dat ik uit de gedachtencirkel kan stappen 

over de tandarts, ken je dat, dat je helemaal in de greep

bent van iets en maar niet uit de cirkel kan stappen,

niet eens ergens een hekje neer kan zetten?

(ondanks alle mindfulnessoefeningen :-)

Dat was het eigenlijk, er gebeurde niet zoveel verder,

of misschien wel maar merkte ik het niet op, dat kan ook.

Ik hoop dat het goed gaat me jou, en ik wens je

een fijn weekend!

-X-

Meisje

Deze foto staat op mijn bureau, ik vond hem jaren geleden 

in Frankrijk, en de blik van het meisje..oh, die blik.

Meestal vind ik het nogal ongemakkelijk als er ergens

een doos met oude foto's in een kringloop of marktje staat.

Ik kijk er vaak wel even in en ik vraag me af hoe ze daar

terecht zijn gekomen, was er niemand die ze wilde bewaren?

Al die gezichten, gebeurtenissen en levens, met gedachten,

zorgen en plezier, die vergeten zijn, verdwenen in de tijd.

Maar deze foto van het meisje met de melancholische blik,

alsof er verdriet achter schuilt, maar monter probeert 

te zijn voor de foto in haar zondagse jurk, deze 

moest ik gewoon wel meenemen.

Sindsdien staat ze op mijn bureau en ik kijk er vaak naar,

probeer me iets voor te stellen van haar leven hoewel dat 

natuurlijk allemaal verzonnen is, het is een verhaal.

Want ik weet natuurlijk helemaal niets van dit meisje met

de droevige ogen, maar ze is niet vergeten,

in ieder geval niet door mij...

Ik wens je een fijne dag

-X-

Begaan

Ah ja, dat denk ik wel dat dat heel fijn is, 

als je weet dat er mensen zijn die zo op de achtergrond

begaan met je zijn, dat is misschien een beter woord,

bij zorgen denk ik als snel aan ziek zijn enzo.

(dan is het natuurlijk ook fijn als er iemand is)

Mensen die je koesteren en informeren hoe het met je gaat

en of ze misschien iets voor je kunnen betekenen.

Ik heb er niet zoveel maar wel een paar en daar ben ik

bijzonder dankbaar voor, dat mag ook wel eens gezegd worden.

Wat niet onbelangrijk is, is dat je het zo af en toe eens tegen 

jezelf zegt, ik zal goed voor je zorgen, want, oh,

ben jezelf soms niet je grootste 

criticus, ik af en toe wel..

Dus ik probeer mijn grenzen helder te hebben, hoewel

dat soms heel lastig kan zijn vooral om die uit te spreken.

Ik probeer te luisteren naar de signalen van mijn lichaam

en op tijd gas terug te nemen, af en toe eens tegen mezelf

te zeggen, goed gedaan of dat kan je best, dat soort dingen.

Ook koop ik soms iets gezelligs voor mezelf, zoals fijne 

wol, een mooie plant of een nieuwe trui.

Mijn tijd op de social media probeer ik te beperken 

en vooral probeer ik mijn leven niet te vergelijken met 

anderen, dat is echt pas echt glad ijs, als je daaraan begint :-)

Enfin, we ploeteren voort en als je een paar mensen

kent die met je mee ploeteren maakt dat alles

een stuk lichter, denk je niet ?

Ik wens je een heel fijn weekend

-X-

Gedoe

Nu had ik eigenlijk een heel mooi nieuw systeem voor

mijn blog, ik schreef 2 of 3 posts tegelijk en zo, dacht ik,

zou ik altijd een post extra hebben voor het geval mijn 

hoofd er niet neer stond of zoiets, goed idee, toch?

Maar ik plaatste ze steeds omdat ik dacht; ik heb er nog 

eentje, haha, en nu mijn hoofd er werkelijk niet naar staat

zijn ze gewoon allemaal op..

Dus ik schrijf nu even een klein berichtje om toch in het 

ritme te blijven, net voordat ik weer naar de tandarts moet 

bellen, ik zit de afgelopen tijd vast in een soort van cirkel

met problemen aan mijn gebit, echt vreselijk.

Ik ging mijn hele leven keurig op tijd naar de tandarts,

maar door slecht werk, zijn er nu allerlei problemen

ontstaan die ineens allemaal tegelijk komen.

Ik ging 7 weken achter elkaar elke week en nu moet ik 

ook nog naar de kaakchirurg, och hemel, wat een gedoe.

Ik ben er erg gespannen van, oh nee, ik moet natuurlijk

zeggen; ik Merk dat ik er gespannen van ben om nog een 

beetje ruimte in het hoofd over te houden..

Ook ging de verwarming kapot en liep de hele ketel

leeg in de keuken, de keukenvloer stond drie maal blank.

Kortom, allerlei dingen die mij afleiden (ik merk dat ik 

afgeleid ben ;-) van het schrijven van blogs, gezellige blogs

vooral, over gehaakte blaadjes, vogeltjes vouwen en 

wat dies meer zij..maar dit is gewoon het leven,

niets wat er niet bijhoort, maar eerlijk gezegd had ik dit toch

liever allemaal overgeslagen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Ansichtkaart

Op mijn bureau staat een klein kastje, waarin ik allerlei

dingetjes bewaar en op dat kastje staan ook weer 

allerlei dingetjes (ik hou gewoon van dingetjes)

Daartussen staat een ansichtkaart die ik van de zomer

kocht in Oostenrijk, ik was een paar dagen op pad met

mijn zoon Daan, zijn vriendin Julia en hun zoon Timo.

(een paar dagen geleden had ik een post met de hartjeswolk,

op weg naar onze bestemming; de bergen)

In de buurt van waar we logeerden was een piepklein

dorpje, gelegen aan een meer tussen de bergen.

Het was zo idyllisch dat ik bijna niet kon geloven dat 

het allemaal echt oud was en niet speciaal daar aangelegd

om toeristen, zoals ik, te betoveren, haha.

De huisjes waren echt prachtig, van hout, in fantastische

kleuren geschilderd, en oh, al die bakken met 

geraniums, precies zo als je denkt en hoopt dat het zal zijn.

En pas toen ik de foto's bewerkte zag ik de hartjeswolk

op de foto staan, nee, echt, dat is toevallig, zou de wolk

met ons meegedreven zijn tijdens ons uitstapje of zijn

er in Oostenrijk meer hartjeswolken dan hier?

Niets is onmogelijk, als je het maar gelooft.

Kijk nu toch, daar ga je toch van glimlachen, ik wel

tenminste, ik had meteen zin om plantenbakken aan 

mijn huisje te hangen en vitrage op te handen,

dat deed ik overigens niet hoor ;-)

Kortom, het was prachtig allemaal, alsof je zo een 

ansichtkaart instapte en misschien was dat ook wel zo.

Later vond ik de ansichtkaart die nu op mijn 

bureau staat en af en toe kijk ik er even na en ben ik 

weer helemaal terug in dat onwerkelijke lieve dorpje.

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Appeltaartland

Lange tijd heb ik gedacht, of op zijn minst gehoopt, dat 

er ergens in mijn leven een punt zou komen dat ik 

eindelijk het Appeltaartland zou mogen betreden.

Het land waar alles fijn is, goed gaat, waarin alle 

problemen opgelost zijn, waar in niemand ruzie heeft,

waar alles in balans is en waar ze geen tandarts hebben ;-)

 Het land waar ik tevreden uitkijkend over mijn 

 moestuin met wapperende was aan de lijnen, 

 met een handwerkje en de kat op schoot zou zitten,

waar in de toekomst een zee van tevredenheid zou zijn.

Maar nu ik halverwege de vijftig ben realiseer ik me dat 

er helemaal geen beloning gaat komen, dat er geen punt 

gaat komen waarin alles opgelost is en de hemel immer blauw.

Dat, alle stormen die ik doorstaan heb alles wat heb ik 

heb genomen, alle pijn, verdriet en ga zo maar voort, niet 

gaan leiden tot het toetreden in Appeltaartland, 

maar dat het leven gewoon een proces is, alles gaat voort,

de mooie dingen maar ook de dingen die minder fijn zijn..

Wat ik me inmiddels wel heb gerealiseerd, en niet in het

minst door mijn mindfulness oefeningen is dat alles wat

gebeurd is nu een verhaal is en dat ik er geen label van 

goed of niet goed op hoef te plakken, het is gewoon gebeurd.

Ook de toekomst is iets wat er enkel in gedachten is, het is

iets wat je zelf bedenkt, het bestaat namelijk nog niet.

Wat er overblijft is dit moment en als je het lukt om daar

een soort van vrede in te vinden, als je bereid bent om

aan te gaan wat er op je pad komt en dat met milde 

open blik kan bekijken, ben je al een heel eind op weg.

Je woont dan misschien niet in Appeltaartland, maar zo 

af en toe heb je dan de grens ervan bereikt en kan je 

er min of meer tevreden naar kijken :-)

Ik wens je een fijn weekend

(met wat appeltaart natuurlijk)

-X-

Geheime tuin

Laatst schreef ik een stukje over het mooi appartement

waar ik van de zomer in verbleef in Wenen.

Naast de entree daarvan was een trap naar boven, vol

met planten, het zag er prachtig uit, op die trap kwam ik 

een keertje de buurvrouw tegen van wie de planten zijn.

Ik stelde me voor en complimenteerde haar met de 

fraaie trap, ze nodigde me meteen uit om even naar 

boven te komen waar ze haar dakterras heeft.

Ooh, een foto doet er echt geen recht aan, dit is zomaar

een klein stukje van de magische geheime tuin, die ze daar

had gemaakt, vol met kruiden en planten, het was heerlijk.

Wat ik er zo mooi aan vond is dat iemand voor zichzelf,

niet zichtbaar voor de wereld, een eigen plek heeft

gemaakt, niet om mee te pronken, maar
 gewoon voor je eigen plezier, om bezig te zijn

met wat je graag doet en om te kunnen mijmeren
over de dingen die waren, komen en zijn..

Ze vertelde over haar liefde voor planten en kruiden,

en ik vertelde (onder andere) over mijn kleinzoon, dat ik nog 

steeds niet lekker was (de resten van een griep) en dat ik

hem nog steeds niet had kunnen bezoeken, ik zou hem niet

willen aansteken met één of ander virus..

De volgende dag kwam ik terug van boodschappen doen,

en bij de deur van het appartement, naast de trap met de

planten, stond een vaasje met allerlei kruiden.

Er zat een briefje bij dat ik er thee van kon zetten en dat 

ik vast snel weer beter zou zijn, aah wat lief.

Ik maakte de thee en de dag erna was ik zo opgeknapt,

dat ik eindelijk mijn kleinzoon kon bezoeken.

(ik was toen al een week in Wenen)

Wat ik zei, het is werkelijk een magische geheime tuin, 

daar boven op het dak, ergens in Wenen..:-)

Ik wens je een fijne dag

-X-