Deze kant of toch die?

 Tot zover zijn we gekomen, dat is toch wel mijn favoriete

zin, het komt uit een boek van Mankell over Wallander.

Tot zover zijn we gekomen, het was een lange reis tot dit

punt, mijn zoveelste verjaardag, ik ben maar gestopt met

tellen, laten we zeggen dat ik oud genoeg ben :-)

Behalve mijn verjaardag is dit ook de dag dat ik een besluit 

zou nemen, eentje met verregaande gevolgen als ik ja zeg.

Ik had mijzelf 6 weken gegeven om er over na te denken, 

dat leek eindeloos lang toen, maar de tijd haast zich voort en

ineens is het zomaar voorbij, ik heb enkel nog wat uren over.

Ik heb alle vakjes steeds opnieuw opengemaakt, ga ik deze 

kant op, of toch die en wat zou dat betekenen?

Ik heb lijstjes gemaakt met voordelen en nadelen die dan

weer in evenwicht waren en soms waren er meer voordelen,

andere dagen zag ik alleen maar de nadelen, afhankelijk van

mijn stemming, het tijdstip van de dag ('s nachts zijn de 

dingen bijvoorbeeld anders dan overdag) 

Of zelfs van mijn lichamelijk toestand, op hoofdpijndagen 

zag ik alles somberder in dan op andere..

Maar steeds als ik het vakje 'uitkomst' probeerde te openen

ging het niet open, ik wrikte eraan, probeerde een extra 

muntje maar wat ik ook deed, het bleef dicht.

Dus dan opende ik de andere vakjes nog maar eens en

deed ik het hele proces nog maar eens opnieuw..

Het is niet zo dat ik jullie in spanning wil houden, 

hoewel het voor een ander helemaal niet zo of zelfs

helemaal niet interessant is allemaal, ik schrijf eigenlijk

alleen maar over wat me bezighoud deze dagen.

Ik hoop dat het vakje met 'besluit' zich vandaag zonder

moeite laat openen en dan weet ik wat het gaat worden

(oh haha)

Ps. deze foto nam ik in Wenen, het was ooit een automaat

waar je panties kon kopen, voor het geval je ineens een

ladder in je kous had en een stel nieuwe nodig had.

(geweldig, toch)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Welke wind dan ook..

 Allereerst wil ik zeggen; hartelijk dank voor alle reacties,

aanmoedigingen en het meedenken, ik waardeer het 

bijzonder en ik las en dacht na over alle reacties.

Het is sowieso nogal een 'nadenk' week, afgelopen nacht

lag ik er zelfs wakker van, alles tuimelde over elkaar heen

in mijn hoofd, nieuwsberichten (oh oh het nieuws) 

overwegingen, mogelijkheden, onmogelijkheden, wat er 

was, wat er zou kunnen komen en willekeurige beelden 

die zomaar opkwamen, waarvan je je dan weer afvraagt 

waar die nu toch vandaan komen.

(zo dacht ik ineens aan een vriendinnetje van vroeger 

die op een boerderij woonde en waar ik op zaterdag

wel eens mee mocht eten, haar moeder had altijd 

een gebloemde schort aan, ik zag het zo voor me)

Je zou kunnen zeggen dat het enigszins een chaos is in

mijn hoofd, er is geen touw aan vast te knopen, mocht 

ik dat al willen, gekke uitdrukking eigenlijk..

En net zoals je over je gedachten weinig controle hebt

zo is dat ook met de dingen die komen gaan, je weet

het niet, welke beslissing dan ook je neemt, je kan 

enkel een (op hoop van zegen) richting kiezen.

Je wenst natuurlijk eindeloze windstille dagen

maar er kan een westerstorm opsteken, waarbij je alle 

zeilen bij moet zetten, of een gure noordooster waarbij

 je enkel maar met je hoofd onder een dekentje

 wil liggen, maar ook een zacht warm briesje uit het 

zuiden waarop je zomaar wat rond kabbelt.

Het enige wat je zeker weet, is dat alles steeds weer

anders zal zijn, steeds maar weer opnieuw en het enige

wat je kan doen is het roer enigszins recht proberen

te houden en zien waar het schip uiteindelijk strandt

(oh haha, nu het besluit nog even nemen)

Ik wens je een mooi weekend

-X-

Wikken en wegen

 Over tien dagen ben ik jarig, dat is op zich niets bijzonders,

dat is elk jaar zo en ook nog wel altijd op dezelfde datum ;-)

Wat er anders aan is dit jaar is dat ik mij heb voorgenomen

om een beslissing te nemen op die dag over iets waar ik al

heel lang aan denk maar nooit concreet heb gemaakt.

(het is niets naars hoor, maar wel heel erg spannend)

Nu ben ik inmiddels op een leeftijd dat je eigenlijk niet 

meer kan zeggen dat ga ik ooit wel eens doen, wie weet 

hoeveel tijd mij nog gegeven is en of deze kans zich

nogmaals voor zal doen, het voelt voor mij als nu of niet...

Dus deze dagen probeer ik een afweging te maken, maak

lijstjes met voor en tegen en ik zocht uit of het sowieso

wel mogelijk is, ergens hoop je toch dat de beslissing voor 

je genomen wordt, dan ben je er van af en dan kan je 

zeggen jammer maar helaas en weer verder.

In dit geval blijkt het wel mogelijk dus ik ben op mijzelf 

teruggeworpen en moet ik ja of nee zeggen, ohoh

Ik dacht dat ik eindeloos te tijd had om te wikken en te 

wegen maar ineens ben ik bijna jarig, ik heb die dag

aangewezen omdat ik anders tot het einde der tijden 

zou nadenken en er niets zou worden besloten..

Waar ik vooral tegen opzie is dat als ik ja zeg, ik iets 

in gang zet wat niet meer te stoppen is en waarvan

ik niet weet of het goed uitpakt, het is zoiets als proberen

te kijken door een bevroren raam, je kan er niet doorheen

kijken, je kan je alleen maar voorstellen wat erachter is..

Kortom, het worden spannende dagen en ik hoop dat ik

de goede beslissing ga nemen, zo eentje waarvan ik later

zal zeggen; het is goed dat ik het wel (of niet) gedaan heb.

Ps. omdat ik heel veel spam reacties krijg op mijn berichten,

ga ik eerst kijken welke reactie ik wel of niet toelaat, 

reageer gewoon alsjeblieft, ik zal één keer per dag kijken

welke er op kunnen dus je reactie zal gewoon te zien zijn,

maar misschien iets later, ik lees ze natuurlijk altijd allemaal.

Ik wens je een fijne dag (laatste ijsdagje, geniet ervan)

-X-

Postkaart

En toen begon het toch te sneeuwen en te sneeuwen

en werd alles wit, ik hoefde niet eens voor het

raam te gaan zitten wachten, enkel een nachtje te 

slapen en 's ochtends uit het raam te kijken..ooh..

De wereld ziet er ineens uit als een goedkope postkaart,

zo eentje die men graag met de beste wensen stuurt 

met kerst, een vredige, stille wereld waarnaar we

verlangen en waarin alles goed is..

Dus ik ging naar buiten en eigenlijk vond ik het alleen

maar heel erg koud met die snijdende wind, ook was

ik een beetje bang om te vallen (dat is echt wel een

dingetje sinds mijn val afgelopen voorjaar)

Ik keek naar de kinderen, dik ingepakt, met rode 

wangen die met hun sleetjes naar beneden gleden, 

gillend van plezier en ik realiseerde me dat het 

lang geleden was dat ik zo'n pure onbezorgde

vreugde had gevoeld zoals die van de kinderen in

de sneeuw, gaandeweg ben ik dat vermogen misschien

verloren, dat stemde mij ietwat melancholisch..

Wat ik voornamelijk heel fijn vond aan dit bijzondere

weer is dat het het nieuws domineerde, dagen ging het

bijna alleen over sneeuw, een mogelijke elfstedentocht,

treinen die niet rijden en ga zo maar voort.

Ook ik ging er helemaal in op, in de weermodellen, hoe 

koud het wel niet zou kunnen worden en hoe bijzonder dit 

allemaal is, al het andere nieuws en de saaiheid der dagen

waren even opgeschort, ver op de achtergrond.

En zo komen we weer terug mij de goedkope postkaart,

waarop de wereld vredig is en alles goed, heel even lijkt 

dat echt zo, de sneeuw bedekt niet alleen het landschap

maar ook alle zorgen en de vaak minder aangename

werkelijkheid, allemaal vergeten, hoe kort ook.

En dat maakt het dubbel prachtig.

Ik wens je een fijne dag 

(en niet vallen, hè :-)

-X-

Grijze dagen

 In deze grijze dagen, die allemaal op elkaar lijken,

waarin de tijd zo traag verloopt en er weinig doel lijkt 

te zijn behalve ze te leven, vind ik het soms lastig om

op te starten op zo'n dag die zich leeg voor je uitstrekt.

Dan loop ik eerst een beetje te dralen met een kopje koffie,

kijk eens even uit het raam en probeer iets te bedenken waar

 ik naar uit zou kunnen kijken, binnenkort of in de verte.

Dan denk ik dat ik misschien ooit weer naar een 

rommelmarkt kan (ooh, dat zou fijn zijn) of naar Wenen,

of dat het dit weekend kan gaan sneeuwen (ook al fijn)

Daarna herpak ik mij en ga ik over tot de orde van de dag,

opruimen, de was doen, misschien wat boodschappen

(zo weinig als mogelijk, ik vind het geen plezier)

Om wat ritme aan de dagen te geven heb ik een soort

van programma; ik leer een uurtje per dag Duits, met 

het idee van ooit weer naar Wenen gaan in mijn hoofd.

Dan wandel ik altijd een rondje, doe elke dag 

yoga en ik handwerk, kant dingen af terwijl ik naar

een postcast luister en ik brei in de avond als ik naar

een serie of een film kijk, dat is het wel zo'n beetje.

Er gebeuren weinig onverwachte dingen, dat is wel

rustig, er zijn geen uitjes, dat is wel saai, maar ik kan 

niet zeggen dat ik er ongelukkig van word van deze

eindeloze lockdown dagen, heel erg blij ook 

niet, het is iets er tussen in, een beetje grijs eigenlijk

net als het weer...

Ik ben benieuwd of mijn stemming volgende week

met de sneeuw mee zal veranderen en ik de lichtheid

zal ervaren van een wit sneeuwlandschap, ik hoop het.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Souvenir

 De deur waarboven 'souvenir' stond was dicht, toen ik

daar langs wandelde in Wenen, dit was bij een metro

stationnetje dus ik weet ook niet zeker wat er te 

halen was bij het loketje achter deze deur..

Ik stel me zo voor dat er een mannetje zou zitten 

(als de deur open zou zijn) met een grijze stofjas en een

geruite pet op, waar je kaarten van Wenen kan kopen,

voor een ieder die de weg helemaal kwijt was.

Hij wil je ook nog wel helpen om je pad weer te vinden,

vouwt de kaart open en tekent kruisjes op te kaart

en kleine pijltjes, zodat je weer verder kan.

Er zijn ook van die ouderwetste postkaarten die veel te 

fel gekleurd zijn en altijd wat blauwachtig met foto's 

van de stad en met Liebe Gruße aus Wien er op.

Het mannetje vraagt altijd waar je vandaan komt 

en schrijft dat in een schriftje, zo heeft hij een 

hele lijst van landen en steden waar hij nooit was.

Ook zouden er wat van die sneeuwbollen staan op

het ouderwetste toonbankje, waar dan een met de hand

geschreven  kaartje bij staat met 'niet aankomen'.

Dat helpt natuurlijk helemaal niet want niemand 

kan de verleiding weerstaan om er toch eentje te

 pakken, ermee te schudden en dan kijkt hoe

de sneeuw door de bol heen dwarrelt..

Het mannetje vindt het allemaal best, hij heeft ze zien

gaan en komen, al die mensen, al die gezichten, maar

stiekem is hij blij dat zijn loketje even gesloten is.

(ik vond het wel jammer, ik was graag even binnen gelopen)

Zo heeft hij de tijd om de boel eens aan te vegen en zelf

door de stad te wandelen langs alle attracties, parken en

paleizen te wandelen die op de postkaarten staan die

hij altijd verkoopt, zonder kaart natuurlijk want na de

talloze malen dat hij een verdwaalde toerist de weg wees,

kent hij de stad op zijn (oude) duimpje.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wandelen

 In Wenen heb ik eindeloos veel gewandeld, gewoon de 

ene voet voor de andere, door de stad, in paleistuinen,

parken of , waar ik dan ook terecht kwam.

Aanvankelijk liep ik met een kaart in mijn tas waar ik af

en toe op moest kijken, later nam ik hem niet meer mee

en als ik niet meer wist waar ik was zocht ik naar 

herkenningspunten vanwaar ik de weg wel wist.

Bijvoorbeeld gebouwen (hé, is dat de Stefansdom daar 

in de verte, dan moet ik die kant op) of metrostations.

Ik heb meer dan 400 kilometer gelopen, dat klinkt veel

maar ik was er ook best lang en ik had veel tijd.

Tijdens mijn wandelingen kwam ik allerlei mensen tegen,

hardlopers, mensen die wat rond kuieren (zoals ik),

mensen met honden en hondjes, mensen die recht op 

een doel afliepen, mensen zonder doel (zoals ik) kinderen

en wat mensen die zo bijzonder waren dat ik ze onthield.

Zoals een oude dame, ik heb haar getekend, die de laatst

overgebleven bloemetjes in het park plukte, ook zag ik in

het Praterpark, waar ik vaak kwam, altijd dezelfde mevrouw

met 5 zwarte hondjes aan de lijn  en één witte die losliep.

Dat vond ik echt heel leuk om in zo'n grote stad iemand

tegen te komen die ik herkende ik was altijd blij als ik ze zag.

Nu ik weer in Amsterdam ben heb ik mijn wandelflow

verloren, ik loop wel elke dag maar vaak hetzelfde rondje, 

 het voelt als corvee, iets wat ik moet doen om nog wat

conditie te houden, maar ik mis de straten en parken van 

Wenen, waar achter elke hoek het onbekende lag.

Ik wens je een goed weekend

-X-

Vertragen

Het allerfijnste aan mijn periode in Wenen was 

wel het feit dat ik zomaar bij mijn kleinzoon en 

natuurlijk zijn ouders op visite kon gaan, hoewel er ook 

een lockdown periode was waar het lastiger was, maar

 dan was het idee dat ze in de buurt waren voldoende.

Timo, mijn kleinzoon dus, is echt een schattebolletje,

maar dat zegt waarschijnlijk elke oma, echt zo'n lief 

en grappig kindje, hoewel hij ook heel erg goed

gedecideerd 'nein' kan zeggen als hij iets niet wil.

Wat op zich een goed ding is, dat ze een eigen wil 

ontwikkelen en ik merk dat ik dit als oma heel leuk

vind, veel leuker dan toen mijn kinderen klein waren :-)

Dus ik ging regelmatig op visite, na een aanvankelijke

aarzeling van zijn kant, hij had mij al maanden niet

gezien, was hij daarna heel enthousiast, riep oma, oma

als ik binnenkwam, ging op mijn schoot zitten en heb

ik veel met hem gespeeld en boekjes gekeken.

(wat zegt de eend? kwaaaak, goed zo, jongen)

 Omdat ik alle tijd had breide ik mutsjes, vooral de

aardbeienmuts die hij hier op heeft is favoriet, 

warme handjes, ook hier op de foto, dasjes en truitjes.

(waarvan eentje veel te kort, hij was groter dan ik dacht)

Regelmatig gingen we met Timo op stap en wat de

velen van ons kwijt zijn geraakt  als volwassene 

hebben kleine kindjes nog van nature; in het moment zijn.

Ze hoeven niet ergens naar toe, ze zijn er namelijk al,

elk moment lijkt een nieuw avontuur, iets bijzonders.

Hij wil best mee wandelen maar wel als hij elke meter

even mag stoppen om te kijken, naar een steentje (ooh)

of de tram die langskomt (de man van de tram liet het

 belletje rinkelen en zwaaide even, geweldig toch)

Of je nu wil of niet, vertragen is het motto als je op

stap bent met een anderhalf jarige en de dingen waar

jezelf langs heen zou lopen omdat je zo opgaat in je

gedachten, zorgen en haast om je doel te bereiken

blijken stuk voor stuk veel interessanter dan je dacht..

Enfin, ik kan nog wel een tijdje doorgaan over de 

geneugten van het oma zijn, maar het zou een veel te 

lang bericht worden en wie heeft of neemt daar de 

tijd nog voor, ik meestal niet, het vertragen zit niet

echt in mijn systeem, ik moet maar snel weer naar

Wenen om te gaan wandelen met Timo.

(Dat wil zeggen als de omstandigheden 

het toe laten, ohoh)

Ik wens je een fijne dag-X-

Hoe lang duurt het eigenlijk nog?

 Regelmatig doe ik een mindfulness oefening waarbij de

vraag wordt gesteld hoelang je iets meemaakt en dat dat

eigenlijk maar één moment is, de rest is verhaal..

Dat heeft mij erg bezig gehouden in de tijd dat ik in 

Wenen was en de duur van de dingen mij soms zwaar viel.

Zo was er een lockdown waarbij ik lange tijd alleen was

in een appartement zonder mijn eigen spullen en één koffer

met wat kleren waardoor ik vaak hetzelfde aanhad.

Soms was ik dat helemaal zat, alweer diezelfde grijze trui 

aan en als ik dan toch begon te mopperen dacht ik en 

hoelang zit ik hier nu eigenlijk al alleen, zoveel dagen..

en hoe lang gaat dit allemaal nog eigenlijk duren?

Als ik dan alles in het perspectief van de tijd ging zetten

werd ik steeds ongelukkiger en kon ik me niet voorstellen

dat ik dat allemaal nog langer vol kon houden..

Daar had ik natuurlijk niks aan en ik bedacht me dat 

ik de duur van de dingen anders moest gaan bekijken,

dat was tenslotte waar de oefening over het moment

over ging, maar om enkel het moment te zien of te

beleven was voor mij toch te ingewikkeld..

Dus ik ben het per dag te gaan zien, en ik elke ochtend

dacht ik; vandaag ben ik hier alleen want we zitten in

een lockdown, wat is het plan voor deze dag?

En; vandaag kan je kiezen tussen je grijze of je blauwe

trui, welke gaat het worden? (eeh, de grijze :-)

Ik moet zeggen dat dat mij uiteindelijk goed geholpen

heeft, het inkorten van de weg die ik ga, tot korte 

wandelingen van een dag in plaats van steeds om te

zien hoe lang ik al onderweg ben en hoever ik nog 

moet gaan (hoewel je dat natuurlijk niet kan weten)

Sindsdien neem ik het per dag, per moment is voor 

echt te kort, ik heb wel wat verhaal nodig :-)

Ik wens je een fijn moment, of een hele dag, of 

een hele fijne tijd, precies dat wat voor jou werkt.

-X-

Beetje sneeuw

 Dus wachtte ik zaterdag op de sneeuw, voor het raam,

met een handwerkje en zo af en toe keek ik uit het raam,

en op de buienradar om te zien of het front al dichterbij 

kwam, dat kwam het langzaam maar zeker..

Ondertussen kreeg ik filmpjes uit Wenen van de sneeuw 

daar en van mijn kleinzoon Timo, vrolijk op een slee,

ooh daar was ik graag even bij geweest..

Maar je kunt niet op twee plaatsen tegelijk zijn dus ik 

keek verder uit het raam, die ochtend had ik wat Little

people geleend van mijn broer, hij had eens het geluk

een hele zak vol mini reizigers te vinden.

Die zette ik klaar in de tuin om er een foto van te 

maken als ze ingesneeuwd zouden zijn..

 Dus ik wachtte en ik wachtte terwijl ik ondertussen

zat te handwerken, daar ging ik zo in op dat ik helemaal

niet gemerkt had dat de eerste vlokjes naar beneden 

kwamen, sterker nog, mijn broer belde om dat te zeggen.

Oh haha, dit was dus wat mijn moeder bedoelde met haar

opmerking om rustig te gaan spelen, ze hoopte dat we

er zo in op zouden gaan dat we de sneeuw zouden vergeten.

Het waren misschien niet de dikke vlokken die ik gehoopt

had, het was een beetje miezerige sneeuw, maar fijn

genoeg, dat zeker, en het werd zelfs een beetje wit.

Vlak voordat het donker werd kon ik nog een foto nemen

van de mini mensjes en zat ik nog een uur of wat voor

het raam, gewoon een beetje te mijmeren.

De volgende dag was de sneeuw verdwenen maar zo 

gaan de dingen, zo is het er en dan is het een herinnering.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Sneeuw

Nu hou ik van allerlei soorten weer maar samen met 

storm en onweer vind ik sneeuw toch wel heel erg fijn.

Toen ik nog klein was vroeg ik zo ongeveer de hele

winter aan mijn moeder; gaat het al sneeuwen?

Het sneeuwde toen veel vaker, en dat is niet omdat

ik denk dat vroeger alles beter was maar het aantal 

sneeuwdagen per jaar is echt veel minder geworden.

Mijn moeder zei altijd als antwoord op mijn vraag, 

dan moet je heel stil zijn en braaf gaan spelen

 dan komt de sneeuw vanzelf, echt waar.

Oh haha, dat was nog eens een goede methode om ons

rustig te krijgen want natuurlijk geloofden wij haar

en wij zaten keurig te wachten (een uurtje ofzo ;-)

Maar als de sneeuw dan zachtjes begon te dwarrelen,

oooh, kan je je iets mooiers voorstellen..

 Eerst met kleine vlokjes, zo dat je goed moet kijken 

of het nu dan toch echt sneeuwt, dan wat groter en 

tenslotte dikke vlokken die traag naar beneden dansen.

Alles wordt langzaam wit, de geluiden worden gedempt 

en de wereld veranderd in een sprookje (in ieder geval 

voor een tijdje, als het gaat smelten is het zootje, maar

dat doet er niet toe, dat is van later zorg :-)

Gisteren las ik dat de kans groot is dat er van het 

weekend wat sneeuw gaat vallen en nu ga ik dus braaf 

wachten (en rustig zijn) want dat vergoot de kans enorm

dat het echt gaat gebeuren, dat heb ik althans

begrepen toen ik klein was...

Ik wens je een goed weekend

-X-

We zien wel

Nu het vandaag de laatste dag van mijn quarantiane is

(ik hop van lockdown naar quarantaine naar lockdown)

dacht ik dat het misschien wel een goed moment was

om weer eens iets van me te laten horen.

Mijn laatste bericht was wat droevig en ik had eigenlijk

niet zo'n idee wat ik daarna nog moest zeggen en heb ik

mijn hele blog geparkeerd ergens aan de zijkant van mijn

gedachten, zo af en toe dacht ik oh ja en vervolgens 

ach nee en zo verstreek de tijd..

Uiteindelijk heb ik dan toch besloten om naar huis te gaan,

nadat mijn zoon had geïnformeerd wat de rustigste dag zou

zijn om te reizen want ik kiepte achterover van de stress bij

het idee om in welk vervoersmiddel dan ook te gaan zitten.

Dat werd 2 januari en gelukkig hoorde ik een week voor 

vertrek dat een negatieve test nodig was om te gaan,

voor iedereen, dat was een opluchting.

Dus ik liet mij op de valreep testen en ik kreeg groen licht,

er waren zelfs wat mensen die bij het boarden werden 

geweigerd omdat ze niet de juiste papieren hadden..

 De terugreis was een ietwat surrealistische ervaring

met een bijna leeg vliegtuig en verlaten luchthavens.

Bij aankomst was de band leeg en stond er dat de bagage

al gelost was maar mijn koffer was er niet, na wat gedoe

bleek mijn koffer de enige van die vlucht en waren ze

vergeten die op de band te zette, pff, toch nog gevonden.

(vliegen was trouwens de enige mogelijkheid, P wilde me

nog wel ophalen met een gehuurde auto maar dat kon niet,

evenals de trein in verband met quarantaine als je naar

een oranje code gebied reist, dat zou een lange reis

zijn geworden, oh, stel je voor)

Enfin, nu zit mijn quarantaine er op en kan het normale

leven weer beginnen, eeh, wacht eens even, ik weet 

eigenlijk niet meer zo goed wat dat is..jij?

Dus ik neem het dag bij dag en ik zie wel wat er komt

(eigenlijk is dat altijd zo toch, dat je niet weet wat er

komt, dus toch nog iets wat normaal is, haha)

Ik wens je een fijne dag

(en morgen zien we wel)

-X-

Eindeloze zondagen

Nu was ik er een tijdje niet, ik was er wel natuurlijk maar

niet hier op mijn blog, het is niet zo dat ik er niet aan dacht

aan mijn blog, dat deed ik elke ochtend even..

Maar zoals elke gedachte op het moment lijkt het alsof ik

er geen enkele vast kan houden, ze wapperen maar een 

beetje door mijn hoofd en ik zie ze voorbij komen maar

echt over iets nadenken lijkt me niet te lukken noch kan

ik een gedachte vastgrijpen en tot een conclusie komen.

Ben ik geheel onbedoeld mindful geworden; ik observeer

wat er is maar daar blijft het, geloof ik, bij, vanochtend zei 

ik wel drie keer tegen mezelf; hup zet iets op je blog Ingrid.

Als je al zoveel weken alleen bent ga je tegen jezelf praten,

ik in ieder geval wel, of ik ben nu echt een murmelende

oma geworden, dat kan natuurlijk ook..

Ik ben ook nog steeds hier in Wenen, wat ook wel het 

resultaat mag heten van mjn besluiteloze zijn, elke 

gedachte aan reizen in deze tijd laat ik voorbij drijven,

want het voelt absurd om er zelfs maar bij stil te staan,

maar blijven evengoed, dus ik dobber door de dagen heen.

Sinds mijn laatste bericht kreeg ik eerst een infectie in mijn

oog, geen idee waar het vandaan kwam, misschien van  

een oude mascara, omdat het besmettelijk was, bleef ik 

van iedereen weg en toen het na een dag of acht wat beter

ging (met tussenkomst van een oogarts en antibiotica) 

kwam er een strenge lockdown hier..

Omdat mijn zoon en familie in quarantaine moesten voor

10 dagen (allemaal goed afgelopen, gelukkig) zag ik nu

al tijden niemand en de dagen glijden in elkaar over.

Ik moet soms op mijn telefoon kijken wat voor een dag 

het eigenlijk is, want deze lockdown voelt als een 

eindeloze zondag, het weer werkt daar ook aan mee,

het is constant grijs en koud, alsof het elk moment kan

gaan sneeuwen maar er gebeurt niets, helemaal niets..

Dus ik wandel elke dag, de ene voet voor de andere

zonder een speciaal doel, ik lees, mediteer wat en ik brei.

Er komt natuurlijk een moment dat ik een gedachte moet

vasthouden en besluiten wat ik ga doen en daarmee bedoel

ik naar huis gaan maar zelfs als ik dit typ lijkt dat een 

onneembare horde, dus ik zal dit bericht maar eens posten

en een wandeling maken en dan zie ik wel,

het zal zich wel ontvouwen.

Ik wens je een goed weekend, ik zag net dat het vrijdag

is maar het had net zo goed dinsdag kunnen zijn :-)

-X-

Het woud in

 Nu kijk ik 's avonds nooit naar het nieuws, om een zekere

kalmte te bewaren voor het naar bed gaan, het zou 

zich vast kunnen haken in mijn gedachten, waardoor ik

de hele nacht, of tenminste de halve lig te tobben..

Maar een paar avonden geleden hoorde ik helicopters en 

zoveel sirenes dat ik toch dacht ik kijk even want dat is wel

erg veel ongewoon tumult, en ik las iets over een aanslag 

hier echt vlakbij, in de binnenstad.

Ik appte even naar mijn zoon Daan en hij vond al smel

meer informatie op de Oostenrijkse media, toen was het 

wel gedaan met de rust natuurlijk, door alle geluiden buiten

en door het volgen van het vreslijke nieuws.

Onnodig te zeggen dat het wel een tijdje duurde voordat 

ik sliep, zoveel vragen spookte door mijn hoofd, met name

waarom en wat bezielt die mensen, zoveel haat..

Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en uiteindelijk

viel ik in slaap, de volgende dag moesten wij binnen

blijven en de hele dag was ik wat onrustig.

In wat voor een wereld groeit mijn kleinzoon en (natuurlijk

alle andere kinderen) op, waar gaat het heen, kan ik er iets 

aan doen, moeten we het nemen zoals het komt en een soort

gevoel van vrede in onszelf vinden (meest waarschijnlijk)

Dus ik mediteerde, deed wat yoga, ijsbeerde wat door het

appartement (dat kan, het is nogal groot) luisterde muziek

en breide de ene rij na de andere..

Ik voelde een sterke neiging om Roodkapje maar achterna

te lopen, het woud in en nooit meer terug te komen,

maar ik begrijp dat dat de oplosing niet is, ik ben er nog

niet helemaal uit wat dan wel...

Ik wens je een fijne dag, kalmte en wijsheid.

-X-