Dapper

 Toen ik nog klein was, ik denk een jaar of zes, zeven,

wilde ik altijd als ik bed lag nog even naar beneden.

Gewoon even kijken wat mijn moeder aan het doen was

en nog liever even op de bank gaan zitten in mijn pyama,

nee, ik denk dat ik altijd een nachtpon aan had, eigenlijk..

Op een avond sloop ik de trap af, dat deed ik altijd want ik

dacht dat ik dan ongezien op de bank kon gaan zitten.

Mijn moeder keek naar een programma op de televisie

wat de Onedin line (of zoiets) heette, het was iets met 

allemaal stoere mannen op een zeilschip.

Ik mocht blijkbaar even blijven zitten, of ze had me niet

gezien, haha, en ik zag op de tv dat al die grote mannen 

heel bang waren omdat er gele koorts was uitgebroken

op het schip, iedereen was in koortsachtige paniek.

Even laten werd ik naar boven gestuurd, maar ik was zo 

onder de indruk van wat ik gezien had, dat ik nog jaren

daarna bang was voor de Gele koorts, 

ik weet het zelfs nu nog..

Het was een onzichtbare dreiging die op elk moment kon

toeslaan met onduidelijke gevolgen, maar dat het eng was

dat wist ik zeker, het kon achter een deur zitten, mij 

achtervolgen op de trap, of door een raam binnen waaien..

Eigenlijk is mijn kinderlijke angst nu werkelijkheid 

geworden, het is stilletjes maar niet onopgemerkt ons

leven ingeslopen, net als ik vroeger op de trap in mijn 

nachtponnetje met mijn beer in mijn hand..

Ik probeer het nu allemaal met een min of meer rationele

volwassen manier te bekijken, maar het voelt hetzelfde

als toen deze onzichtbare dreiging die als een deken

over de dingen hangt, een deken waar je niet onder kan 

kruipen omdat het daar veilig is noch heb ik een super beer

die me kan beschermen tegen alles waar ik bang voor ben.

Maar ik doe mijn best om dapper te zijn, wat soms 

wel en soms helemaal niet lukt..

Ps, de foto past misschien niet bij het verhaal want 

onzichtbare dingen laten zich niet op een foto vangen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

De stad van mijn verlangen

 Al maanden lang zit ik er op te vlassen dat ik naar

Wenen kan, in de eerste plaats natuurlijk omdat mijn 

zoon en kleinzoon daar wonen maar ook omdat ik 

het een hele prettige stad vind om te zijn.

Dus ik hou alle berichten en codes goed in de gaten,

eerst kon het gewoon helemaal niet, dat is helder,

dan hoef je ook niet te hopen en moet je gewoon wachten

op een venster, of beter gezegd een deur die geopend wordt.

Toen die eenmaal open was kwam mijn zoon en zijn 

familie naar hier en het leek een tijdje zo goed te gaan

allemaal dat ik dacht wel in de herfst te kunnen gaan.

Dus ik keek naar treinreizen en we informeerden bij 

de Oostenrijkse spoorwegen over de veiligheid en het

beleid, dat bleek allemaal prima in orde..

Nu het net allemaal wat concreter werd is Amsterdam

ineens code rood (oh ellende) voor Duitsland en is 

het maar de vraag of ik daar door heen mag reizen,

het is heel onduidelijk allemaal, met een auto mag 

het wel, maar die bezit ik niet..

Met de trein is het misschien mogelijk totdat Wenen

ook code rood wordt (het gaat daar ook niet helemaal

lekker) dus nu weet ik het niet..

Ik begrijp heel erg goed dat mijn verlangen om mijn

familie te zien een klein probleem is in deze grote

wereld met nog veel grotere problemen..

Maar die kan ik niet allemaal op mij nemen en 

daarom beperk ik me tot een wat kleinere cirkel..

Enfin, ik blijf hopen op een moment dat de deur weer

open is en mocht dat niet gebeuren dan zit er niks anders

op dan mijn spullen in een vrachtautootje te zetten en

voorgoed naar te Wenen verhuizen;-))

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Tekenen (voor de lol)

 Laatst maakte ik wat aquarelletjes die passen bij mijn

gebreide paddenstoeltjes en blaadjes, terwijl ik dat deed

voelde ik ineens het plezier wat ik had als kind als ik tekende.

Ik tekende veel, vooral poppetjes met mooie kleren aan, 

ik wilde mode ontwerpster worden dus ik oefende veel,

ik wilde dat het er net zo mooi uit zag als

de plaatjes in de Tina, dat lukte natuurlijk niet maar dat

vond ik niet erg, ik vond het gewoon leuk om te doen.

Vele jaren later ging ik naar de lerarenopleiding, hier in

Amsterdam (ik was ook toegelaten op een kunstacademie

maar dat durfde ik niet, schrikachtig als ik ben, toen al)

ik koos voor de vakken textiele werkvormen en tekenen.

Textiel ging goed, uitstekend zelfs, maar tekenen ohoh.

Het is natuurlijk totaal iets anders als je voor je plezier

tekent dan dat je het zo goed moet kunnen dat je aan

iemand anders moet leren hoe je een, laten we zeggen,

een giraffe moet tekenen, of een vaas met bloemen..

Dat ging allemaal niet goed, dingen natekenen vond ik

saai en ik fantaseerde er altijd van alles bij.

Ik verliet de opleiding na de mededeling dat ik niet 

goed genoeg was, een waardeloze tekenaar en ik dacht

dat het waar was, het duurde jaren voor ik weer een

potlood ter hand nam, met een lichte aarzeling, dat wel.

(minder vernietigend was geweest; je bent niet

geschikt als tekenleraar, veel aardiger ook)

Nu teken ik gewoon weer, er zijn altijd mensen die het 

veel beter, mooier etc kunnen, of mensen die het niet 

mooi vinden, nou en, zou ik zeggen, en wat dan nog?

Dus mocht je enige aarzeling om te tekenen, of wat

dan ook, begin gewoon ergens en laat je niets aanpraten,

er zijn altijd mensen die er wat wat vinden, laat ze kletsen.

(ik ben niet zo van de online adviezen, sterker nog 

ik word een beetje flauw van alle goede raad,

maar ik zou je voor een keertje graag aanmoedigen

te doen waar je zin in hebt en plezier aan beleeft)

Ik wens je een goede dag

-X-

Televisie

Laatst stuurde mijn zoon mij een appje met deze foto's,

ze zijn natuurlijk geen wonder van schoonheid

(zoals de foto's op blogs en Instagram tegenwoordig 

allemaal lijken te zijn; sprookjeswerelden)

maar ik kreeg wel meteen een verhaal in mijn hoofd.

Hij vond de oude televisie doos op zolder van het 

appartementencomplex in Wenen waar ik regelmatig mag 

logeren, het is van de tante van zijn vriendin en hij 

doet daar onderhoudswerkzaamheden.

De doos is van een Weens televisiemerk wat allang niet

meer bestaat en ik stel me zo voor dat er ergens in dat 

complex nog een appartement is wat nooit is veranderd

sinds, laten we zeggen de jaren zestig ofzo.

Dat daar een, inmiddels oude, vrouw woont die alles

 gelaten heeft zoals het is en niet zo goed ter been is

en enkel even naar de Billa (supermarkt) in de straat 

loopt om haar boodschapjes en verder gewoon thuis is.

(de trap op lopen valt haar zwaar inmiddels)

Ze heeft wel een hondje, zo'n kleintje met een geruit dekje

aan, waar ze tegen praat en ze kijkt natuurlijk televisie..

 Precies, die oude televisie die ze in de jaren zestig kocht,

in de tijd dat het een bijzonderheid was, ineens kon

je zomaar op een scherm de wereld inkijken..

Ze heeft nog steeds twee zenders waar ze kijkt naar 

spelshows, natuurprogramma's en soms wat sport.

Niet naar het nieuws, daar is ze al lang geleden mee gestopt,

 ze heeft natuurlijk ook geen internet, waarom zou ze..

Dus de mevrouw denkt dat het goed gaat met de wereld,

zij is in zalige onwetendheid over de dingen

In ieder geval heeft zij geen idee van alle zorgen

in de wereld, behalve die van haar zelf,

zoals pijn in haar rug, of dat de televisie

het niet zo goed doet af en toe, maar een flinke

klap er op doet wonderen, echt waar..

Daar dacht ik allemaal aan toen ik de foto's van de 

doos kreeg en als ik nu weer eens in Wenen ben,

in dat appartementencomplex, ga ik toch eens goed

opletten of ik niet ergens een geheim deurtje kan vinden

van de flat waar alles is zoals het was of misschien

zie ik eens een vrouwtje met een hondje met een 

geruit dekje bij de Billa en dan zal ik denken; ah, 

dat is de mevrouw van de televisie en even naar haar

knikken en gruß Gott zeggen, want dat zeggen ze

nu eenmaal in Wenen...

Ik wens je een fijne dag

-X-

Breien

Sinds mijn val, alweer een paar maanden geleden, waarbij

ik mijn vinger bezeerde, kan ik niet meer haken.

Mijn vinger is van schrik krom gaan staan en ook al 

ben ik nu bij een speciale hand fysiotherapeut om dit 

probleem te verhelpen doet hij nog steeds zeer.

De beweging die je maakt bij haken is er op de één of

andere manier niet goed voor en mijn vinger verkrampt

dan helemaal, dus ik haak niet meer, ik brei..

Het ene dingetje na het andere, schelpjes, blaadjes,

paddenstoelen en ga zo maar voort.

Ik brei nog op de ouderwetse manier met twee lange

naalden die je zo onder je arm kan steken, ik heb het 

geprobeerd met een rondbreinaald, maar dat vind ik niks.

 Ik brei zoals ik het geleerd heb als zevenjarige in het

handwerkklasje van de strenge juffrouw wiens naam 

ik allang vergeten ben, maar ik zie haar zo voor me.

Wat niet veranderd is is de verwondering om van een

draad iets te kunnen maken, het plezier ook niet.

Dus ik tel, haal uit, probeer het opnieuw, ik brei recht

en averecht, ik hecht af en zet een nieuw werkje op.

Af en toe verkoop ik wat werk, zodat ik weer nieuw 

garen kan kopen en daarnaast zou de berg gemaakte 

dingetjes zo groot worden dat ik niet zou weten wat

ik ermee zou moeten doen...

Dus, kromme vinger of niet ik brei gewoon door

want ik kan me weinig dingen voorstellen die ik zo

prettig en kalmerend vind als breien..

Ik wens je een goed weekend

-X-

Behouden vaart

Nu heb ik niet zo veel met het thema boot noch heb ik

zeebenen, integendeel zou ik zelfs zeggen,

ik ben nogal snel uit mijn evenwicht..

Ooit was ik verliefd op een zeeman, maar die was er

nooit, wel kreeg ik af en toe een kaart met een plaatje

er op van een verre stad aan een onbekende zee.

Regelmatig tuurde ik over zee en dan dacht ik aan 

die stoere man op zijn schip ergens achter de horizon.

Maar dat telt allemaal niet echt, denk ik..

Ook heb ik weleens gezeild, maar eigenlijk was ik de 

hele tijd bang dat ik overboord zou kiepen als het 

bootje ineens overstag ging, ik durf niet met mijn 

hoofd onder water namelijk, dus ook dit kan ik

niet echt meerekenen..

Voorts peddelde ik wel eens met een kano op een meer,

maar meestal legde ik dan aan op een eilandje

om mijn broodje te eten en dan weer terug, ook al niet

echt dat je zegt, ja, je hebt iets met boten.

Verder kan ik me nog herinneren dat ik ooit met een 

veerboot naar een Grieks eiland ging, het eerste uur was

fantastisch maar daarna werd ik de resterende 8 uur zo 

zeeziek dat ik als een dweil op het dek heb gelegen.

Kortom, boten en ik is niet echt een goed thema, wel kan

ik zeggen dat ik graag naar de boten kijk die hier voor

mijn huisje in het kanaal voorbij varen en dat ik het leuk 

om ze te vouwen, ik hoop jij ook :-)

Ik wens je een Bon voyage, of misschien nog wel

mooier; een Behouden Vaart, deze dag en alle andere

-X-

Hoofd

 Nu had ik ik in gedachten een prachtig verhaal

bij deze tekening, over toppen en dalen echt zo'n

blogbericht met filosofische gedachten over zomaar

op pad gaan om het onbekende te verkennen.

Zo'n verhaal over moed en onbevreesd zijn, ongeacht

wat je tegenkomt als je frank en vrij door het leven 

wandelt, bij voorkeur met roze laarzen aan en een 

knapzak op je rug, want wat heb je nu eigenlijk

helemaal nodig behalve een hapje van het één of 

ander, een flesje drinken en een warme jas..

Maar nadat ik vannacht een heftige migraine aanval

had en ik nu met enige moeite hier voor mijn pc 

zit heb ik weinig gedachten meer over, wat 

overigens ook wel eens rustig is.

Mijn hoofd is een wolk gevuld met watten

 en mijn gedachten, laat staan hele interessante,

wapperen er door heen en ik kan ze onmogelijk 

vasthouden en ik heb wel een soort van idee

wat het verhaal moest worden, maar dat is alles.

(het was vast prachtig geworden, haha, maar soms 

zit het mee en soms zit het tegen)

Ik kan me nog wel bedenken dat ik niet moet 

vergeten dat jullie een fijne dag te wensen,

bij deze dan..

-X-

Stoeltjes

 Al ergen in Juni, zette ik haalde ik twee stoeltjes

uit de kelder, voor mijn kleinzoon Timo, als hij zou

komen, dat zou nog weken duren, maar ik dacht 

als ik ze vast neerzet, dan gaat het vast door, het bezoek

aan Nederland van mijn zoon en zijn vriendin..

Met al die code oranjes, geel enzovoort was het een tijd

onzeker maar op een dag konden ze dan toch vertrekken..

Eerst deden zij Zeeland aan, waar nog familie woont, onder

andere de overgootmoeder van Timo, heel bijzonder.

Maar toen was dan eindelijk de dag daar dat ze hier in 

Amsterdam waren, aan het einde van de straat nog wel

waar zij een huis huurden voor een week, ik fietste er heen

en zag hun auto staan, dat vond ik al geweldig..

We hadden een fijne week, we wandelden, ik speelde 

met Timo, we aten bij elkaar en we konden eindelijk 

eens even bijkletsen, in het echt is dat toch anders 

dan aan de telefoon, maar het het allerleukste, echt 

het allerleukste vond ik toch wel dat ik zomaar

langs kon gaan voor een kopje koffie en om even 

bij Timo te zijn (oh, echt het allerliefste jongetje) 

Nu zijn ze natuurlijk allang weer terug in Wenen en 

elke keer als door de straat fiets waar ze logeerden

kijk ik onwillekeurig of ik toch hun auto niet zie staan..

Timo heeft overigens geen seconde op één van de 

stoeltjes gezeten, ik was helemaal vergeten dat jongetjes 

van 15 maanden het veel te druk hebben met de

wereld ontdekken.

Ik wens je een goed weekend

-X-

De ventilator dagen

Toen ik vanochtend buiten even koffie dronk

was de lucht knisperend en fris en ik dacht

even terug aan de eindeloze hitte in Augustus..

Want oh, wat was het warm, het is maar goed 

dat ik een blogvakantie had want ik zou het steeds

maar weer over het weer gehad hebben en..

Dat ik mij vroeg in de ochtend haastte naar de 

supermarkt omdat het later te heet was.

Dat ik slecht geslapen had omdat de temperatuur

op het zoldertje inmiddels tot 32 graden was 

opgelopen en dat er geen zuchtje wind was

die er wat koelte door heen kon blazen.

Dat de ventilator de hele dag stond te draaien

en dat vlak ervoor de enige plek was waar het

nog enigszins uit te houden was.

Dat het leek alsof je in een pan met warme vla

zat en dat iemand de deksel er op deed.

Dat het bij ons voor een komen en gaan was van

mensen met opblaas flamingo's, picknickmanden,

barbecue sets en muziekboxjes met harde muziek.

(ik zou waarschijnlijk ook gezegd hebben dat

ik me daar aan begon te ergeren, haha)

Dat ik, tegen de tijd dat er wat buien konden 

ontstaan, de hele tijd op de buienradar keek of

het verlossende onweer ons zou bereiken,

wat uiteindelijk dagen duurde.

En dat ik toen het eindelijk hoorde rommelen

in de verte de opluchting groot was..

Gisteravond deed ik voor het eerst in maanden

weer eens een vest aan, het was best fris en ik 

wou bijna gaan mopperen dat de zomer alweer

voorbij was, maar toen dacht ik aan de ventilator

dagen en hoe ik verlangde naar een vest...

en dacht ha, fijn zo!

Ik wens je een mooie dag

-X-

Rommelen

 Nu de zomer min of meer voorbij lijkt, besloot ik 

dat de blogvakantie ook maar over was, het is niet zo

dat de deuren van mijn blog gesloten waren en nu

weer open zijn gegaan maar als ik eenmaal niet meer

blog denk ik er eigenlijk nooit aan.

Ineens is er dan weer een moment dat ik denk oh ja, 

dus ik klikte blogger open en ik zag dat de hele interface,

de hele indeling achter de blog, veranderd was..

En ooh, wat heb ik een hekel aan opgelegde veranderingen,

ik weet precies hoe alles werkt en dan ineens ziet het er

helemaal anders uit, daar hou ik helemaal niet van..

Dus terwijl ik zo een beetje zat te kijken wat nu wat was,

kwam ik opeens een kopje tegen waarbij ik de kleuren

en de tekst kon veranderen, dat was wel een verbetering

want dat kon ik in al die 10 jaar in de oude indeling

niet vinden, dus ik begon wat te rommelen..

Ik ben dol op rommelen, gewoon een beetje proberen 

en maar kijken of het wat wordt..

Oooh, als ik dit doe wordt de tekst roze en als ik dit doe

staat de tekst ineens recht in plaats van schuin, een feit 

waar ik me al een jaar of 8 aan irriteer; die letters die 

schuin staan maar ik had geen idee hoe ik ze recht

 kon zetten, en nu vind ik het er een beetje gek uit zien.

Maar je raakt aan alles gewend, dus ik laat het meer eens 

een tijdje zo, die roze tekst aan de zijkant is misschien

een beetje te, maar ik weet nu (eindelijk) hoe ik dat 

zo weer blauw, groen of geel moet maken..als ik het 

nog kan terug vinden, natuurlijk :-)

Ik ga niet vragen wat iedereen er van vindt want dan 

krijg ik zoveel meningen dat ik daar weer van in de war raak,

en dat moet ik niet hebben zo aan het begin van het einde

van mijn blogvakantie..

Ik wens je een fijne dag 

-X-

Zomervakantie

Ik ben even grote vakantie aan het spelen, gewoon hier

in en rondom het huis, met een breiwerkje, een glaasje 

limonade en wat mijmeringen in de tuin.

De komende weken zal ik een beetje lala bloggen wat 

zoveel wil zeggen dat ik een bericht zal plaatsen als de

wind een verhaal mee brengt wat ik zou kunnen vertellen..

Ik wens je hele mooie dagen

-X-

Kotje

Weet je nog vroeger, op de lagere school, als de zomer

vakantie begon, wat een fantastisch gevoel was dat..

Ik heb het al jaren niet meer, het gevoel van de

zomervakantie, dat komt misschien omdat alles zijn 

gangetje gaat, haha, maar ik verlang er wel eens naar.

Als de laatste dag op school dan was aangebroken en er 

niet veel bijzonders werd gedaan, het was gewoon wachten

tot de bel ging en dat je dan naar buiten kon rennen,

met een zeker gevoel van euforie, in de overtuiging

dat je nooit meer terug hoefde te komen..

Want zes weken was zo lang, dat het net zo goed voor 

eeuwig zou kunnen zijn, een eindeloze zee van leegte,

waar je niets zou hoeven strekte zich voor je uit.

Wij gingen nooit op vakantie, daar was niet genoeg geld

voor, ik ging pas op mijn twaalfde voor het eerst een paar

dagen naar Parijs, maar dat gaf helemaal niet want wij 

hadden iets veel beters, namelijk een kotje op het strand.

(eigenlijk heet het denk ik een strandhuisje, maar in

Zeeland noemden we dat zo :-)

We mochten aan het begin van de vakantie een plastic

luchtbedje en een Donald Duck pocket kopen, met zijn 

drieën dan hè, ik deelde dat met mijn broer en zus.

Geweldig moment was dat, de vakantie was begonnen.

Elke dag fietsten wij door de weilanden naar het strand,

zetten onze fietsen neer, wandelden wij over de lange

overgang door de duinen, liepen nog een end over het

strand naar het kotje, klapten de ligstoelen uit, je weet wel

die van canvas met hout waarvan je in het begin nooit snapt

hoe het nu precies zit en dan huppelden we de zee in..

We mochten elke dag een raketje, zo'n waterijsje, kopen in

de strandtent, wat bijzonder was want normaal kregen we

alleen op zaterdagavond iets lekkers, ooh die raketjes..

En zo dobberden wij de zomer door, dag in dag uit, ook 

bij slecht weer, want het was zonde om het kotje niet te 

gebruiken, het was al duur genoeg zei mijn moeder.

Uiteindelijk gebeurde het ongelofelijk toch, het kotje 

moest worden aangeveegd, de sleutel ingeleverd,

het lekke luchtbedje in de prullenbak en het 

zand moest uit de Donald Duck pocket

worden geschud, de zomervakantie was voorbij..

Ik kon het me niet voorstellen maar het was echt zo,

we moesten weer naar school, een jaar lang, maar het

had net zo goed voor eeuwig kunnen zijn..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gangetje

Soms, of misschien moet ik zeggen, gebeurt er niet zo

veel, de dagen zijn een beetje hetzelfde, met geen 

bijzondere hoogte-of dieptepunten, het leven gaat 

gewoon zijn gangetje en misschien is dat wel het

meest wenselijke scenario..

Ik drink koffie in de tuin, maak ommetjes door de regen,

doe boodschappen, nog steeds zo min mogelijk, de 

anderhalve meter regel lijkt al een tijd niet meer in zwang,

hier in Amsterdam en ik wordt er toch wat nerveus van..

(helemaal van die mensen die tsss, naar je sissen als je

een stukje opzij gaat of zelfs commentaar leveren, ik zeg

nooit iets terug, ze vinden maar wat ze vinden)

Voorts, veeg ik het huisje aan, ruim eens een laatje op,

verheug me op de dagelijkse filmpjes van Timo en ik

brei, zolang als het me lukt met mijn zere vinger.

Ja, die vinger, de conclusie is eigenlijk dat hij scheef is 

gegroeid door het letsel na de val, het is lastig te zeggen

wat er aan de hand was (:-) omdat het al zo'n tijd geleden

is, dus nu is het rekken, strekken en duwen (door de 

fysiotherapeut) in de hoop dat hij weer recht wordt..

Oh ja, ik loop ook veel te dralen, besluiteloos en ik doe

elke dag nog wat yoga en mindfullnes oefeningen.

Eigenlijk ben ik een beetje als het poppetje op de foto,

precies die blik en enigszins geamuseerd over mezelf

(maar zeker niet de hele tijd) 

Haha, ondanks dat er eigenlijk niet veel gebeurd,

is daar nog best veel over te zeggen.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

40A

De eerste keer dat ik bus 40A nam in Wenen, of ik kan 

beter zeggen, zou moeten nemen kon ik hem niet vinden.

Ondanks de duidelijke aanwijzingen van mijn zoon Daan;

'stap uit op dit metrostation, let op de borden waarop staat

40A Hohenstaufergasse die kant op, liep ik zo hup de 

verkeerde kant op en zag ik nergens een bord (ze hangen 

echt levensgroot op het perron, echt waar, haha)

Ik kwam op een groot plein terecht en ik vroeg het aan 

verschillende mensen maar dat mocht niet baten, mijn Duits

is ietwat armzalig en misschien begreep ik het gewoon niet.

Uiteindelijk moest ik mijn zoon bellen om wat nieuwe 

aanwijzingen te vragen en het bleek dat ik in cirkels

om het desbetreffende straatje heen liep, ohoh..

De 40A, rijdt door de straat heen waar mijn zoon met zijn 

vriendin en hun zoon Timo wonen, het is tevens het eindpunt

van de route zodat ik niet bij de verkeerde halte uit kon 

stappen en zo vond ik toch hun huis nog..

Later nam ik de bus vele malen en kon ik niet begrijpen 

wat ik er nu zo ingewikkeld aan vond om hem te vinden, 

maar de dingen die je al weet zijn niet zo moeilijk, toch?

Mijn kleinzoon Timo is dol op de bus, als hij in de tuin speelt

en hij hoort hem (hij komt een paar keer per uur langs) dan 

hoort hij hem aankomen en het liefst kijkt hij dan door het hek.

De bus noemt hij Bam, wat een prachtige naam is voor een 

bus, en is elke dag een groot plezier voor hem.

Regelmatig lopen zijn ouders even met hem naar de bus,

die vlakbij om de hoek altijd een paar minuten staat te 

wachten op de passagiers die naar het centrum willen.

Omdat Timo zelf kan lopen en dat ook graag wil, is dat 

een heus uitstapje omdat, zoals mijn zoon zei; ze vorderen

met ongeveer 30 meter per uur, oh, haha, kinderen zien in 

alles wel iets bijzonders en er is altijd een reden om even stil

te staan en het te bewonderen (zouden wij ook moeten doen)

Vaak mag hij even in de bus kijken en laatst reed een 

aardige chauffeur de bus zelfs een paar meter vooruit 

terwijl Timo voorin mocht zitten.

Dus ik maakte een bus voor Timo, ik heb geen idee of hij 

het als een bus zal herkennen, maar ik had plezier in het 

breien van de knuffelbus, en terwijl ik hem maakte reed ik 

in gedachten door de straten van Wenen, in de 40A, van het 

beginpunt, wat ik nu weet te vinden, helemaal naar het

eindpunt, waar Timo met zijn vader dan op mij 

stonden te wachten..

Ik wens je een fijne dag

-X-