Niet veel aan

Al sinds mijn boek Kringloopgeluk in de winkel kwam,

inmiddels al jaren geleden, hoopte ik dat ik het een keer

tweedehands ergens tegen zou komen, dat 

leek me nu zo leuk passend bij de titel.

Ik zag het nooit wat misschien wel een goed teken is 

omdat de mensen die het kochten ook gehouden hebben,

waaraan ik dan de voorzichtige conclusie verbind 

dat ze het leuk genoeg vonden om in de kast te laten staan.

Maar een tijdje geleden was het dan toch zover, het lag

op een kraam op een rommelmarkt, ik voelde gewoon een

klein schokje, haha, en ik durfde niet zo goed te vragen

wat het moet kosten, terwijl ik over wat dan ook op de

rommelmarkt meteen over de prijs ga onderhandelen.

(ha ja, een echte zakelaar net als mijn zoon)

Ik liep door, maar sprak mijzelf even toe, doe niet zo

gek, dus ik liep terug en informeerde naar het boek.

Het is maar 1 euro zei de verkoopster, ik vond er niet

veel aan (oh haha, dat kan natuurlijk) ik betaalde het

boek en zei dat ik er al jaren naar zocht, omdat ik het

zo graag tweedehands wilde vinden en dat ik het 

gemaakt had en wenste de dames een hele fijne dag.

Ooh echt, die gezichten, dat was zo grappig,

 de verkoopster begon zich nog te verontschuldigen,

helemaal niet nodig zei ik en ik zwaaide.

Ik wens je een heel goed weekend

-X-

Goed humeur (en patroon ;-)

Een tijdje geleden maakte ik deze sjaal voor de webshop,

het is van een werkelijk fantastische kwaliteit garen,

waarvan ik eens een partijtje vond op de markt.

De kleur flatteert me helemaal niet, oh haha, dat ik dat

nu zeg, flatteren, ik denk daar eigenlijk nooit over na,

ik ben op de leeftijd dat ik bij voorkeur niet meer in

de spiegel kijk en meestal trek ik maar wat aan.

(comfortabel is daar het sleutelwoord bij :-)

Maar toen ik deze sjaal omdeed en toch even een 

blik in de spiegel wierp, een hele korte, dacht ik, nee.

Eigenlijk had ik bedacht dat het leuk zou zijn om de 

steek uit te leggen, maar waarschijnlijk heb ik dat allang

eens gedaan bij een andere sjaal, ik weet het niet meer.

Het is net zoiets als je al jaren een relatie met iemand hebt

of met een vriendin die je allang kent, er komt een moment

dat je gewoon in herhaling begint te vervallen en dingen

gaat vertellen die je al eens eerder noemde.

Het is gewoon onvermijdelijk, tenzij je een bijzonder

avontuurlijk leven hebt (dat heb ik niet) of gewoon

heel weinig praat (dat doe ik ook niet, integendeel)

Als mensen mij iets vertellen wat ik al wist hangt het

een beetje van mijn humeur af hoe ik reageer.

Bij een goed humeur luister ik gewoon weer naar het

hele verhaal en zeg ik; oh echt, wat leuk/bijzonder.

Bij een iets minder goed humeur zeg ik zoiets als

oh ja, volgens mij heb je dat al eens verteld,

goed verhaal was dat (het moet wel heel gek lopen

wil ik niet meer beleefd blijven)

Ik heb duidelijk mijn babbelstand weer gevonden

en waar gaat dit hele bericht nu eigenlijk over, wel..

Ik ga gewoon het steken patroon geven volgens 

het oorspronkelijke plan, komt ie:

Zet een veelvoud van 4 steken plus 3 op.

Naalddikte en aantal steken hangt af van het garen wat je 

gebruikt, maak even een proeflapje om uit te rekenen

hoeveel steken je nodig hebt, brei zo los mogelijk of 

gebruik een iets dikkere naald dan op het garen staat. 

Dat geeft een mooier effect en draagt fijner.

Brei; 2 recht, 2 averecht, herhaal tot er nog 3 steken over

zijn, brei 2 recht en 1 averecht. 

Herhaal steeds deze rij, tot je sjaal lang genoeg is,

deze is bijna 2 meter.

Ok, en nu hoop ik dat je in een goed humeur bent,

mocht je dit patroon herkennen en denkt;

oh ja, wat leuk dit allemaal zeg :-)

Dank je wel en een fijne dag.

-X-

Bankje

Dank jullie wel voor je reacties gisteren, misschien had ik

het niet helemaal goed geformuleerd omdat ik zo 

aan het worstelen was om het netjes op te schrijven,

zonder iemand voor het hoofd te stoten, maar ik kreeg

geen enkele vervelende reactie via hier, het kwam meer uit

de privé sfeer om het zomaar algemeen te formuleren.

Enfin, genoeg daarover, hoewel ik wel aan het zoeken ben

naar de lichtheid der dingen, zal ik een poging wagen door

te vertellen over het geweldige bankje wat ik vond.

Hier in het winkelcentrum, wat overigens een bijzonder

treurig gebeuren is, althans in mijn ogen, maar ik kom er

regelmatig omdat ik toch wel eens wat boodschappen

nodig heb, is ook een kringloopwinkel.

In een voormalig bowlingcentrum, het is een afgeragd 

pand, dat vind ik zo'n heerlijk woord; afgeragd

(zo voel ik me de laatste tijd ook wel eens, haha)

Maar ik vind het het lichtpunt van het winkelcentrum

en ik loop er regelmatig even binnen.

(laatst hoorde ik iemand zeggen; dit is wel de smerigste

winkel die ik ooit gezien heb, haha, dat lijkt

dat lijkt mij nu ook weer wat overdreven)

Ik vind er bijna nooit iets, en ik vraag me wel eens af

waar die lelijke spullen vandaan komen, maar vorige week

vond ik dit geweldige bankje, ik heb het niet nodig

want ik heb er al twee, maar toch wilde ik het hebben.

Dus ik kocht het en omdat het nogal zwaar was deed ik

allerlei pogingen om het om mijn fiets mee te nemen,

wat uiteindelijk lukte, met het bankje half hangend aan

mijn stuur, fietste ik slingerend naar huis.

Ik heb er eigenlijk geen plek voor, maar tot mijn grote

plezier past het precies onder het andere.

Oh ja, laatst las ik ergens een discussie dat mensen zich

ongelofelijk storen aan stopcontacten op foto's, dat vind ik

nogal grappig om je daar druk over te maken.

Ik heb niks tegen een stopcontact, zonder dat geen licht

en bovendien heb ik er eentje met Beethoven er op ;-))

Ik wens je een fijne dag

-X-

Klik

En nu heb ik voor het allereerst sinds ik deze blog

schrijf, dat zijn zo ongeveer 2500 berichten een bericht

weggeklikt, het was een bericht over de kaakchirurg,

wat gelukkig achter de rug is,  en over familieverhoudingen.

Aan de ene kant kreeg ik hier reacties van herkenning 

aan de andere kant is het duidelijk niet goed ontvangen.

Ik heb wel het gevoel dat alles wat ik hier nu zeg, 

een delicaat evenwicht is, en dat ik over dun ijs wandel

en ik zit enorm naar mijn woorden te zoeken, terwijl 

ik dit aan het typen ben.. Ik vroeg P. zelfs of ik dit zo 

wel kon zeggen, iets wat ik nog nooit eerder deed.

Ik zal op zoek moeten in mijzelf

naar de vrijheid en het lichte gevoel dat ik mijn

eigen koers weer kan bepalen en niet mijn hoofd laten 

hangen naar wat anderen zeggen of vinden, want 

iedereen vindt altijd wel wat..

Maar oh, hoe moeilijk is dat!

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Zakelaar

Gisteravond ging de webwinkel weer open, zomaar voor

een dag of 5, omdat daarna wat tijd moet besteden aan 

een beslissing nemen en een eventuele verhuizing, 

bovendien ga ik ook nog een paar weken naar Wenen.

Het is elke keer weer heel veel voorbereiden, als de foto

van een artikel in de winkel staat ziet het er zo..

makkelijk uit, daaraan vooraf zit heel veel werk.

Bijvoorbeeld de postzegels, alles moet gesorteerd, 

gefotografeerd en ik moet een soort van systeem bedenken

zodat ik ook alles nog terug kan vinden, haha.

Omdat ik bijna geen ruimte heb staat alles in bakjes 

boven op elkaar gestapeld en soms als ik een bestelling

krijg dan ik och hemel waar heb ik dat in vredesnaam

gelaten, zoals mijn zoon Daan dan zou roepen: Paniek!

Natuurlijk vind ik het altijd, kwijt kan het niet zijn,

maar een geordende plank met de dingen er op

zou echt vele malen makkelijker werken.

Het lastigste van het hele winkeltjes gedoe vind ik 

de prijzen, ik kan het niet in uren uitrekenen, een sjaal,

slingertje of kussen zou onbetaalbaar worden.

Maar er moet een prijskaartje aan, het liefst zou ik 

het gewoon weggeven, maar dat kan ik me niet veroorloven,

hoe leuk zou dat zijn; ah joh, neem maar mee, geniet ervan :-)

Dus ik probeer het redelijk te doen, 20% van het bedarg

is natuurlijk al BTW, dan heb je nog de materialen,

inkoop en een heel klein beetje tijd, aan die akelig 

hoge verzendkosten kan ik helemaal niets doen.

Maar een echte koopvrouw zal ik nooit worden, of 

zoals mijn zoon ooit zei toen hij klein was en met mij 

op een rommelmarkt stond en zelf iets verkocht;

ik ben een echte zakelaar, hij bedoelde natuurlijk

zakenman, maar het is zo'n leuk woord dat wij het

nog steeds gebruiken.

Ik wens je een fijne dag, ik ga een paar dagen

zakelaar spelen ;-)

-X-

Gaan of blijven

Als je mij op Instagram volgt zag je misschien al

een foto van dit huis en de tuin van mijn moeder.

Het is een heerlijke tuin en een ruim huis, maar het staat

leeg, al een tijdje omdat mijn moeder daar niet meer 

kan wonen, tot haar verdriet, overigens.

Ik dacht er wel eens over om daar te gaan wonen, maar

zette dat altijd meteen weer uit mijn hoofd en dan niet

vanwege de plek zelf maar het dorp waar in het ligt,

is nu niet bepaald het dorp van mijn verlangen.

Daarnaast jaagt het hele idee van weer te moeten 

verhuizen mij nogal schrik aan, sinds ik uit Zeeland

weg ging, verhuisde ik al 5 keer, wat mij het gevoel

geeft dat ik zomaar een passant ben en nergens thuis.

Toch haakte het hele idee zich ergens vast in mijn 

gedachten, mijn moeder vroeg het zelfs eens of ik 

daar niet wilde gaan wonen, natuurlijk ook omdat 

we dan veel dichter bij haar in de buurt zouden zijn.

P. had er aanvankelijk geen oren naar, toen ik het

het idee zomaar eens opgooide, maar omdat hij

dol is op gekke plannen stond hij er wel voor open.

Praktisch als hij is, besloot hij daar te gaan 'proefwonen'

en hij zette zijn tentje op in de (enorme) tuin, oh haha,

die hele grote man in dat piepkleine tentje onder de

dennenboom, in het huis slapen is namelijk niet echt

een optie, we zijn het leeg aan het ruimen en het moet

werkelijk grondig schoongemaakt en opgeknapt worden.

Het bevalt hem daar, tot mijn verassing, bijzonder,

hij sjouwt lekker rond in de tuin, is de moestuin

in ere aan het herstellen en de omgeving aan het 

ontdekken (Belgische grens, vlakbij Antwerpen)

Mijn bezwaren zijn meer van een gevoelsmatige aard,

wil ik bijvoorbeeld in het huis van mijn moeder wonen,

kan ik opnieuw ergens wennen, dat soort dingen.

De voordelen, die ik echt wel zie zijn legio, het fijnste is

al die ruimte, een atelier, 7 kamers sommige wel klein 

maar toch, tegen de twee kamertjes die we nu hebben

afgezet is dat wel heel prettig, het is wel eens wat

benauwd hier, zo samen in het huisje..

Ook zijn er nog wat 'technische' dingetjes, zo ben ik 

niet het enige kind, niet dat mijn broer en zus daar

willen wonen, maar het moet wel goed geregeld.

Enfin, genoeg stof tot nadenken en misschien daar 

ook weer eens mee stoppen en gewoon in het diepe,

of op het grasveld, haha, springen en gaan..

Ik laat je wel weten wat het geworden is, 

als ik een besluit kan nemen, tenminste..

(niet besluiten is ook een besluit)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Mantra.

Dit moet misschien wel mijn nieuwe mantra worden;

ik ben de lucht/hemel en de rest is gewoon het weer,

dat steeds maar weer veranderd, je hebt er geen invloed op.

De wind steekt op en gaat weer liggen, het giet pijpestelen,

en ineens piept de zon weer van achter de wolken,

de mist trekt weer op en je zicht zal weer helder zijn,

maar de hemel is onveranderd, standvastig,

wat een prachtig beeld.

Ja, dit wordt mijn nieuwe mantra.

Ik wens je een heel goed weekend, met een stralende

blauwe hemel, die wolken waaien wel weer over, joh!

-X-

Test vouwen

Laatste las ik op Instagram dat de mensen van Snowpuppe

misschien ken je ze wel van de gevouwen lampen,

ik heb er ook twee, gele, heel leuk, of er iemand 

wilde testvouwen voor een DIY klok.

Dat leek me wel wat, dus ik reageerde op het bericht,

uiteindelijk kozen ze 3 mensen uit en een tijdje later

werd het pakketje met de klok, of nu ja, wat de klok

moest worden bezorgd.

Er zat geen gebruiksaanwijzing bij, het hele pakket 

is nog in de ontwikkelingsfase, en ik dacht ik vouw het

wel even in elkaar, ik kan bootjes vouwen en kraanvogels,

haha, hoe moeilijk kan het wezen..

Maar dit was een geval van schromelijke zelfoverschatting,

wat ook wel eens leuk is om te ervaren omdat ik 

meestal meteen denk bij iets nieuws denk;

dat kan ik natuurlijk helemaal niet.

Dus ik vroeg, na een tijdje heen en weer vouwen, of er

niet wat aanwijzingen waren, een beschrijving of zoiets,

waarop ik de link van een filmpje toegestuurd kreeg.

Dat ging al stukken beter, ik was aanvankelijk helemaal

verkeerd begonnen, en als je verkeerd begint, dan kom 

je bijna nooit goed uit, maar met deze aanwijzingen

(ik ben dol op een goede aanwijzing) lukte het 

uiteindelijk wel, hoewel ik het niet makkelijk vond.

Het is gelukt maar pas nadat ik nog eens vroeg hoe het

nu met de laatste vouwen die dat mooie reliëf maken

moest, die had ik de verkeerde kant op gevouwen..

Omdat ik de klok tegen een witte muur wilde fotograferen,

die ik enkel heb boven een lambrisering, moest ik een 

tafeltje op een stoel zetten, het was nogal een wankel

bouwwerk en de zwaluw met van die poster plakkers

op de muur plakken, hij vloog steeds weg..

(haha, lees; kletterde op de grond)

Ik ben er een hele middag zoet mee geweest, met de 

klok en met de foto ervan, maar ik heb me uitstekend

vermaakt en dat is ook wat waard, denk je niet?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Het 'even weg' plan

Nu mijn hele -ik ga een paar weken naar Wenen- plan

in duigen was gevallen door de aanwezigheid van 

vloerbedekking, notabene (zie een paar weken terug)

was ik nogal bezig met het hele idee van even weg.

Dat heet natuurlijk gewoon vakantie, haha, maar het

'even weg' van alles hier had zich vastgezet in mijn hoofd.

Dus ik bekeek huisjes in Frankrijk tot aan nog veel

verder, allemaal even prachtig maar als je dan echt gaat

rekenen wat het kost was het steeds te duur.

Op een gegeven moment zei mijn schoonzus/buurvrouw

 waarom ruil je het huisje niet met iemand, een 

huisje als dit lijkt mij bijzonder leuk om aan te bieden.

Dus ik zette het huisje op Instagram met de vraag of 

iemand wilde ruilen, onnodig te zeggen dat ik dacht 

dat ik de vakanties voor het kiezen zou hebben.

(oh altijd die verwachtingen en dan de realiteit..)

Dat was niet het geval, uiteindelijk kreeg ik één 

echt aanbod, in Denemarken, wat qua periode

niet echt goed uitkwam omdat mijn broer in die 

periode op vakantie is en iemand hier moet 

blijven in verband met de situatie van mijn 

moeder, die nogal zorgelijk is.

Uiteindelijk kreeg ik een telefoontje van mijn zoon,

die zoals je misschien wel weet in Wenen woont.

Of ik op het huis wilde passen van zijn schoonouders,

een overigens bijzonder geweldig huis, met kat :-)

Het enige dingetje was dat het ook in de periode was

dat mijn broer was was, oh jee en och hemel.

Ik overlegde even met P. en hij zei; ik blijf hier zodat

ik in geval van nood naar je moeder kan gaan en 

dan heb jij toch je 'even weg' in Wenen.

Oh dat was echt te aardig en ik sputterde nog wat

(voor de vorm :-) en ik belde naar mijn zoon, boekte

een vliegticket, voor ik mij bedacht en zo heb ik toch

nog, helemaal onverwacht, mijn 3 weken in Wenen.

Wonderlijk hoe de dingen kunnen lopen, denk je niet?

Ik wens je een fijne dag

(en oh, luister schatten; dank jullie wel voor alle 

reacties op mijn vorige bericht, ik waardeer het bijzonder)

-X-

Luister schat

Elke week ga ik naar de markt hier in de buurt, zo'n 

fijne markt waar je alle kunt vinden wat je nodig hebt.

Ik koop ook vaak wat bij de bloemenkraam, gerund

door moeder en dochter, beide met luide stem en

zo'n heerlijk plat Amsterdams accent.

Ik wilde een bosje van deze duizendschoon of 

boerenpronkers zoals wij ze noemden, de dochter zei;

luister schat, je kan één bosje kopen of je neemt de hele

emmer voor hetzelfde bedrag, ik nam ze allemaal..

Wat ik het allerleukste vond, was dat luister schat, wat 

een geweldige manier om een zin te beginnen, ze had 

meteen mijn aandacht, ik zelf gebruikte het nooit.

Maar nu wel, haha, ik ga het nu ook tegen jou zeggen.

Luister schat, in al die jaren dat ik deze blog heb, voelde

ik altijd een soort verplichting, die ik mijzelf oplegde

om hier zo ongeveer dagelijks te bloggen, wat ik ook deed.

Ik vind het zelf fijn om een ritme te hebben, maar ook 

dacht ik dat men, oh wie is men eigenlijk, op de een 

of andere manier op mijn berichten zat te wachten.

Dat is natuurlijk helemaal niet zo, het hele social media-

en blog gebeuren is zo vluchtig als wat, je bent in een 

paar dagen vergeten, zo kreeg ik in al deze weken

welgeteld van 2 mensen een berichtje dat ze het jammer

 vonden dat ik niet blogde, bedankt daar voor :-)

Dat is helemaal niet erg, ik ervaar het juist als bevrijdend,

je hoeft jezelf helemaal geen druk op te leggen om ergens

aan te voldoen, in wezen maakt het allemaal weinig uit.

Het enige wat het uitmaakt is dat je er zelf plezier aan 

hebt, en een zekere lichtheid voelt om te posten.

Omdat ik die weer wat hervonden heb, ga ik de komende

tijd weer wat berichten de virtuele wereld insturen, 

precies wat en wanneer ik daar zin in heb.

De boerenpronkers staan al anderhalve week hier op

tafel en elke keer als ik langsloop heb ik zin om 

luister schat, tegen iemand te zeggen, en dan nog het

liefst in plat Amsterdams, maar ik kan het lang niet zo 

goed als de bloemenverkoopster op de markt.

Dus ik zeg het zo af en toe, bij gelegenheid, op mijn 

manier want een ieder heeft, tenslotte, zijn eigen unieke

wijze om de dingen te zeggen en te doen, denk je niet?

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gone

Als mensen het begin schermpje van mijn telefoon zien, 

moeten ze vaak een beetje lachen omdat het bijna 

helemaal leeg is en er maar een paar apps opstaan..

Los van het feit dat ik niet zou weten hoe ik er een app

op zou moeten zetten, heb ik ook geen enkel verlangen 

naar al die informatie, wat zou er zo dringend kunnen

zijn dat ik dat op zou moeten zoeken op mijn telefoon?

Zo lang ik kan communiceren met wat mensen, zo af en

toe een foto kan plaatsen of kijken wat het weer wordt 

vind ik het meer dan voldoende informatie..

Soms kan het hele social media gedoe mij enorm

 overvallen en komt het mij ineens absurd voor, 

dat ik een blog heb waar ik dingen deel en foto's op 

 Instagram plaats en vraag ik me af waarom eigenlijk..

Natuurlijk heeft het mij veel gebracht, absoluut waar,

en ik zal het zeker blijven doen maar

 of ik nu een karakter heb wat er geschikt voor is?

Zo heb ik helemaal niet de puf om na te denken over

een media strategie (och hemel) of mijn Instagram feed

er wel goed uitziet of de juiste branding.

Ik wist niet eens wat het was, maar het is zoiets als je

merk goed neerzetten,  ik voel me helemaal geen merk..

Misschien had ik het beter wel kunnen doen, misschien

had mijn laatste boek dan wel verkocht, of had ik meer

klanten in mijn winkeltje maar ik ga volledig op blanco,

aangaande dit soort dingen..

Ook ben ik nogal gevoelig voor kritiek, berichten over

spelfouten, dubbel geplaatste foto's, dat mijn Instagram 

account ervoor zorgt dat men mijn blog niet meer leest,

oh joh, soms wordt ik er zo ontzettend moe van en 

dan denk ik; waar gaat het eigenlijk over, echt waar..

Dan weet ik dat het tijd is om even pas op de plaats

te maken en mijn pc uit te zetten, deze gedachten te

laten bezinken en wat dingen te heroverwegen.

Natuurlijk weet ik best dat het wel weer

 overwaait en er vast en zeker een moment komt 

dat ik de lol er weer van in kan zien, 

dat alle gevoelens komen en gaan als golven.

Op dit moment zou ik het allerliefst een gele Volvo 

hebben, deze op de foto is natuurlijk niet van mij en 

mijn gebloemde koffertje op de achterbank gooien, 

mijn telefoon, met hoe weinig apps ook, thuis laten

en net als Lucky Luke de horizon tegemoet rijden,

terwijl ik dan zou fluiten: I am a poor lonesome

woman and a long way from home :-))

Dagdag!

Vulpennen en twee tips..

Laatst vond ik op een rommelmarkt drie schriftjes, ik 

weet eigenlijk nooit waar ik op zoek ben op een 

rommelmarkt totdat ik iets zie wat naar mij glimlacht..

En deze lachten mij toe, ik was ze totaal vergeten maar

het zijn de boekjes waarmee ik leerde schrijven op

de lagere school, niet met een kroontjespen, zo oud

ben ik nog niet, maar met een vulpen.

Het was een roze vulpen, ik weet het nog goed en zo

ongeveer het mooiste cadeau wat ik in die tijd kreeg,

nou ja, op mijn enige nep-Barbie na dan, maar dat is

weer een heel ander verhaal..

Netjes schrijven vond ik het leukste vak, samen met

handwerken natuurlijk, netjes tussen de lijnen en dan die 

vulpen die zo heerlijk over het papier schaatste en oh

de geur van de inkt, ik hou er nog steeds van..

De vulpen op de laatste foto heb ik al tientallen jaren,

en ik schrijf er nog steeds mee, hoewel veel minder 

nu met al die mailtjes enzo, jammer eigenlijk..

Toen ik de schriftjes vond, maakte mijn hart een sprongetje,

en thuis gekomen heb ik meteen een paar bladzijden 

geoefend, gewoon om te kijken of ik het nog kon,

dat ging best, ik keek het ook zelf na, haha, het waren net

iets teveel fouten voor een plaatje ;-)

Naar aanleiding van dit bericht twee tips:

komend weekend is hier op het NDSM terrein weer een

grote rommelmarkt op zaterdag en zondag, dat is buiten

en echt een heel leuk uitstapje, heel Instagramwaardig ook,

haha, makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer.

De andere is, dat, mocht je naar Frankrijk gaan deze zomer,

je daar in van die enorme supermarkten op de papier

afdeling vaak Waterman vulpennen, zoals de mijne en 

echt de fijnste, voor weinig geld kan vinden.

Ik wens je een fijne dag en oh ja, mijn webwinkel

is nog tot en met maandag open, als ik geen reclame maak,

wie moet het dan doen :-)?

-X-

Instagramwaardig..

Laatst las ik op Instagram dat mensen tips vroegen 

voor Instagram waardige vakantiebestemmingen, ik

moest het wel twee keer lezen maar het stond er echt..

Oh haha, daar moest ik eens even over nadenken,

natuurlijk post ik ook wel eens een foto van iets moois

als ik er toevallig op stuit maar ik heb nog nooit een

Instagramwaardig (leuk voor Scrabble) uitje gepland..

Heel vaak lopen ze ook volledig mis, die uitjes, zoals

gisteren bijvoorbeeld stonden wij anderhalf uur in de

file, want er was een omleiding, om de bollenvelden te

gaan bekijken, we waren een week of wat te laat, geen tulp

meer te zien en we dronken hier op een parkeerplaats wat..

En zo kan ik vele niet helemaal gelukte uitstapjes opnoemen;

een picknick in de auto in plaats van op het idyllische plekje

aan het water waar heel veel muggen blijken te zitten.

Een brocante in Frankrijk waar we honderd kilometer 

voor omreden en die per ongeluk die dag dicht is, 

de tomtom die het ineens begeeft waardoor we 

nooit aankomen en ga zo maar voort.

Nadat ik nagedacht had over de Instagramwaardige 

uitjes kwam ik tot de conclusie dat het toch 

echt allereerst gaat om het plezier wat je in het echt hebt

 over waar je bent, of wat je doet en dat dan werkelijk 

elke foto, waar dan ook, volstaat, denk je niet?

Ik wens je een mooie dag

-X-

Onverzettelijk grijs

Maandagen voelen toch anders dan zondagen,

ook al is alles hier ook in het weekend gewoon 

open en ga ik niet naar de kerk, is er toch een verschil..

Zondagen voelen een beetje zacht en rozig, maar 

maandagen zijn onverzettelijk en grijsachtig.

Ik heb bij verschillende kleuren een ander gevoel, 

rood, wat ik nooit gebruik, draag of in huis heb geeft

mij een ander gevoel dan zachte natuurlijk tinten.

Zo had ik ooit een gele muur, daar werd ik blij van.

 Ik las laatst ergens dat als je pijn hebt, je die pijn 

een kleur kan geven, een harde kleur die je niet fijn vind

en dat je die pijn-kleur dan in gedachten in een kleur

kan laten veranderen die je aangenaam vind, bij mij 

helpt het, niet dat het weggaat, maar is beter te hebben.

Als je mij volgt op Instagram heb je vast wel eens 

gezien dat ik vaak een kleurenpalet maak, met de

kleuren die voor mij bij die dag passen, heel fijn

om te doen, zoals bijvoorbeeld deze met zee egels,

ik vond de grootste laatst bij de kringloop (wat een geluk)

Ik moet zo naar de tandarts, dat zijn alle onaangename

kleuren bij elkaar en ik ga zeker proberen, die allemaal

te veranderen in een zachte roze wolk, maar of het lukt?

Ik wens je een hele fijne dag

-X-