Bonen

Het huis van mijn moeder staat sinds deze week op Funda,

morgen komen de eerste kijkers en ik zal dan in alle

vroegte naar het huis gaan om het te luchten, een beetje

af te stoffen, er is al weken niemand geweest, en 

wat bloemen op de tafel gaan zetten..

Van de zomer hadden wij enkele gesprekken met

verschillende makelaars, om te zien wie wij het meest

geschikt vonden, dat was zeker niet de makelaar die één

blik op het huis wierp en zei dat het huis er 'zo afgeschoven'

moest worden, ze bedoelde afbreken natuurlijk en ze vond

het een mooi perceel voor een knappe bungalow..ohoh..

Uiteindelijk vonden we een makelaar die wel de

charme van het huis zag en er werden foto's gemaakt.

(tot twee keer toe, en nog steeds vind ik ze niet mooi,

maar het kan ook zijn dat ik te kritisch ben,

of eigenlijk gewoon moeite heb met de hele verkoop)

Na eindeloos veel papierwerk, er komt veel meer kijken

bij de afwikkeling van een erfenis dan ik had gedacht

en een bouwkeuring die verassend goed uit viel

(het huis is degelijk maar gedateerd) is het huis nu te koop.

Ik hoop zo dat iemand het koopt die het er niet

'af zal schuiven' en de ietwat wilde, prachtige tuin

zal betegelen, maar die in ere zal herstellen.

Iemand die net zoveel van het huis zal houden

als mijn moeder deed en dat er volgend jaar weer

bonen in de moestuin zullen staan..

Ik wens je alvast een heel goed weekend,

geniet nog even van het mooie weer, ik las dat

de herfst bovenop ons gaat vallen dit weekend

met regen en wind..

-X-

Hartjeswolk..

Vorige week, toen ik in de auto zat, zag ik ineens

een perfecte hartjeswolk, zo mooi kom je ze zelden tegen.

Misschien drijven ze wel eens vaker langs maar

ik kijk niet altijd omhoog natuurlijk..

Ik begon onmiddellijk in mijn tas te graaien, ik zat 

niet in het stuur, haha, om mijn telefoon te zoeken.

Terwijl ik dat deed moest ik aan mijn dochter Judith 

denken, die, toen ze een tiener was, er een hekel aan 

had als ik zo in mijn tas zat te zoeken..

Ik kieper er altijd van alles in en als ik iets nodig heb,

begin ik te graaien, ze zei dan altijd; hou daar nou eens

mee op, je lijkt wel een zwerver, oh haha..

Nadat ik mijn telefoon gevonden had, maakte ik 

deze foto door het raam heen, vandaar dat hij wat

wazig is, want ik sta niet bekend om het wassen 

van de autoruiten..of wat dan ook van de auto..

Ik hoop voor je dat je er vandaag ook eentje ziet,

en er net zo blij van wordt als ik van deze..

-X-

Plastic been.

Laatst fietste ik met P. naar een rommelmarktje hier

in de stad, niet dat hij rommelmarken leuk vind, of zelfs

maar iets tweedehands, maar hij gaat altijd geduldig

ergens zitten wachten tot ik klaar ben met rondkijken.

Op dit rommelmarktje vond ik eindelijk zo'n plastic been,

wat ooit gebruikt werd om kousen aan te prijzen in 

een etalage, ik hoopte al heel lang zo'n been te vinden.

Ik zag ze wel eerder maar dat waren ze zo duur,

dat ik ze maar liet staan, deze was maar een paar euro.

Ik weet ook niet waarom ik ze zo leuk vind want wat

is er nu eigenlijk zo grappig aan een half plastic been,

maar ik ben blij dat ik er nu eentje heb.

Dus ik wandelde rond op het marktje met het been,

als je nu om een praatje verlegen zit, moet je dat echt

eens doen, zo ongeveer iedereen zei er wat van.

Zelfs toen we terug fietsten met het been in de fietstas,

dat zag er ook een beetje gek uit, werden we aangesproken :-)

Het been staat nu hier in de kamer (en ja, die kast staat

echt zo scheef, ik denk dat de vloer een beetje afloopt)

naast het grote potlood waar je niet mee kunt tekenen

en ik moet er nog regelmatig om glimlachen.

Misschien doe ik het in de winter wel een gezellige sok 

aan, want koude voeten, oh haha, wat een lalala

we babbelen nog maar wat bericht..

Ik wens je een stralende dag

-X-

Weer ijsjes weer..

Van de zomer haakte ik deze ijsjes slinger, niet dat 

ik ooit ijsjes eet, nu ja, ik at er twee in de afgelopen

maanden, ik ben er gewoon niet zo dol op, zo hou 

ik ook niet van toetjes zoals vla enzo, maar dat terzijde..

Ik gaf de slinger weg via Instagram, maar ik kreeg ook

wat verzoeken om het patroontje te plaatsen, misschien 

deed ik al een eerder zoiets, ik kan het niet meer bijhouden

wat ik wel en niet deed, haha, misschien word ik oud..

Gisteren bekeek ik het weerbericht en ook deze week

wordt het weer ijsjes weer, het blijft maar warm,

ik vind het niet erg maar vanuit het klimaat oogpunt

is het, denk ik,  geen goed teken, enfin..

Zo maak je ze, mocht je er zin in hebben;

Haak 25 lossen met de kleur van het ijs, roze, groen, 

wit of welke smaak je dan ook wil hebben.

Rij 1: haak 25 halve vasten, daarbij sla je de draad

om je haaknaald net als bij een stokje maar dan haal je 

de draad in één keer door, heel makkelijk.

Aan het begin van elke rij minder je 1 steek, haak dan

eerst 2 lossen en dan sla je de eerste steek over, 

daarna haak je de rij gewoon uit.

Na 8 rijen wissel je van kleur, dan neem je de kleur

van het hoorntje en je haakt net zo lang door totdat

je 2 steken over hebt, dan haak je 2 lossen, je steekt

je naald in de tweede steek en haalt de draad in 

één keer door, vervolgens kant je de losse draadjes af.

Haak net zoveel ijsjes als je leuk vindt en 

rijg tenslotte een lintje door de bovenkant

Veel plezier en succes met wat je zoal gaat doen

deze week.

-X-

Weervrouw..

Soms gebeuren er zoveel dingen tegelijk dat mijn 

hoofd wel lijkt op de radarbeelden van een orkaan,

zo'n langzaam draaiende cirkel vol met gedachten,

die zich maar langzaam verplaatsen..

Tegelijkertijd heb ik dan dat eeuwig babbelende 

stemmetje in mijn hoofd, als een soort van weervrouw

die beschrijft wat er gebeurt en ook wat er allemaal

zou kunnen gebeuren, vloedgolven (van gedoe),

voorspellingen (of het al dan niet goed komt) enzo.

Minqer Rinpoche, een boeddhistische monnik, noemt

mijn weervouw anders, namelijk je

 monkey mind, in dit filmpje legt hij het prachtig uit

Ik bekijk het regelmatig zo dat ik me weer bewust ben

van het hele babbel-proces, want elke keer opnieuw,

neemt de weervrouw weer plaats achter haar tafel..

Dus, dit weekend ga ik ergens op een stoel zitten,

geef mijn weervouw een opdracht (zie het filmpje:-)

en laat ik de dingen even aan mij voorbijgaan..

Ik wens je mooie dagen

-X-

Lamp

Ooit, toen ik nog een keuken had die net zo groot is

als mijn woonkamer/kantoor nu is, had ik een lamp,

zoiets als deze boven de tafel hangen.

Ik kocht hem in een tweedehandwinkeltje, hij was niet

goedkoop, maar ik vond hem fantastisch, een beetje tuttig

misschien maar dat maakte hem nou juist zo leuk.

Toen ik wegging uit het huis met de grote keuken was 

zo ongeveer het eerst wat ik van het plafond afhaalde,

mijn mooie Franse, beetje tuttige lamp.

Omdat in de maanden daarna al mijn spullen stonden

opgeslagen en ik met een koffer rondtrok, besloot ik de

lamp weg te geven aan Julia, de vriendin van mijn zoon Daan.

Hij hangt nog steeds bij hen in de keuken in Wenen.

In de zomer vond ik een bijna dezelfde lamp weer

op een Belgische rommelmarkt, hij was weer niet goedkoop,

maar ik besloot in een seconde, dat ik hem wilde hebben.

Nu staat de lamp hier in een doos in de kelder want ik 

heb geen ruimte om hem op te hangen, de keuken hier

is zo klein en laag dat je constant je hoofd er aan zou

stoten en nu twijfel ik of ik de lamp weer weg zal doen,

of dat ik hem zal bewaren totdat ik ooit weer 

een keuken heb die....

Ik wens je een fijne dag

-X-

Warme handjes

Weet je nog dat ik vorig jaar een berg wol had gekocht,

waarschijnlijk niet, maar ik kocht een kratje vol

prachtige wol, hier op markt met korting
en van merken die ik me normaal nooit 

zou kunnen veroorloven..echt zo fijn.

Omdat het eigenlijk allemaal losse bolletjes waren,

zomaar van elk eentje, zijn ze perfect om Warme handjes

van te haken en dat is wat ik deed de afgelopen tijd.

Het ene paar na het andere, zo fijn om met zulk mooi

materiaal te werken, echt een kadootje (oh nee, ik geloof

dat je alleen cadeautje mag gebruiken, gezien het

hardnekkige rode streepje wat er onder kadootje blijft staan)

Ik moet zeggen dat ik soms zelfs een beetje aarzelde 

om zo'n mooi bolletje te pakken, maar als ze in het

kratje blijven zitten heb je er natuurlijk ook niets aan,

hoewel het erg fijn is om er even naar te kijken.

Ik zette de wantjes alvast in de webwinkel, ik dacht 

dat het misschien wat vroeg zou zijn, maar er waren 

toch al wat bestellingen van mensen die graag goed

voorbereid het nieuwe seizoen in gaan, dank daarvoor.

De part-time-pop-up webwinkel blijft nog even een 

paar dagen open, dat is het voordeel van deze formule,

je kan het precies zo doen als het je uitkomt.

Ik wens je een fijne dag, en eigenlijk hoop ik dat 

we de Warme handjes nog even niet nodig hebben,

ik ben er gewoon nog niet aan toe, haha..

-X-

Naar de hand staan..

Eén van de weinige dingen die ik van mijn moeder

meenam is haar oude vulpen, een heel oud pennetje 

wat nog met inkt gevuld moet worden.

Als kind al was ik dol op vulpennen en zeker op die 

van haar maar ik mocht er niet mee schrijven,

omdat, zei mijn moeder, ze naar de hand gaan

staan van degene die er mee schrijft.

Nu had ik geen idee wat 'naar de hand staan' betekende

maar het klonk mij zo gewichtig in de oren dat ik 

er absoluut niet aan durfde te komen.

Toen ik de pen afgelopen zomer in een laatje vond,

herkende ik hem meteen en ik legde hem in kleine

kratje met spulletjes die ik mee wilde nemen.

Met een lichte aarzeling dat wel, hij was zo van haar,

 dat het ongemakkelijk voelde om hem te pakken,

maar als ik het niet deed zou hij ergens in een 

kringloopwinkel in een pennenbak belanden.

Thuis probeerde ik hem te vullen, dat viel nog

niet mee, maar het is me uiteindelijk gelukt.

Ermee schrijven is nog een ander ding, hij schrijft

een beetje krasserig, misschien omdat hij zo oud is,

maar het is waarschijnlijker dat hij naar 

de hand van mijn moeder is gaan staan :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Ah, dat ken ik..

Elke keer als we bij mijn moeder waren gingen we even

net over de grens naar een boerenerfje waar ze fruit,

groente en soms bloemen verkochten.

De kisten met de appels en uien staan gewoon op de

grond in een boerenschuurtje en als je wil afrekenen

moest dat bij 2 boeren op leeftijd, beide met zo'n grijze

stofjas aan, het bonnetje word met de hand geschreven.

Laatst ging P. er nog even langs voordat hij naar Amsterdam

kwam en kocht een bosje korenbloemen voor mij (lief!)

Deze keer stond er een oude dame bij de kassa met een

gebloemde schort aan, precies zo eentje als jij wilt als je

oud bent, zei P, haha, ik ben al oud en ik heb er nog geen :-)

De vrouw zei tegen P, je bent niet van hier, toch, nee zei 

hij, ik woon in Amsterdam, aah zei de vrouw dat ken ik.

Vervolgens vertelde ze dat ze er 50 jaar geleden geweest

was...nou..zei P, het is best veranderd hoor in die tijd.

Waarop de vrouw omstandig begon te vertellen 

waar ze allemaal geweest is en ook dat ze verder niet zo

vaak weg was geweest want ze ging niet graag van huis.

De korenbloemen hebben bijna twee weken gestaan

en elke keer als ik er naar keek dacht ik aan de vrouw

toen ze jong was, dwalend door het Amsterdam,

toen het nog een totaal andere stad was..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Nog even over het garen..

Nu was het verhaal over het borduurgaren nog niet 

klaar, hoewel er al iemand reageerde die precies wist

hoe het gegaan was, waarop ik onmiddellijk op reageerde,

als een bok (geit;-) op een haverkist, maar op het moment

dat ik op publiceren drukte bedacht ik me..

En ik dacht aan de 4 inzichten van Miguel Ruiz en vooral

aan het inzicht; trek je niets persoonlijk aan, vervolgens

haalde ik mijn reactie weer weg, en besloot deze post

gewoon te schrijven, zoals ik het me bedacht had,

hoewel mijn eerste gevoel was, om helemaal

 niets meer over de kaartjes te schrijven.

Enfin, tot zover de wijsheden en verder met het verhaal..

Natuurlijk vroeg de verkoopster aan mij wat ik ging doen

met zoveel borduurgaren, dus ik vertelde haar over mijn

blog, handwerkboeken, webwinkeltje en creatieve

activiteiten, dat vond zij dan weer een leuk verhaal..

Dus ik zei dat ik een deel zou verkopen om uit de kosten

te komen, en een deel om zelf te gebruiken, bijvoorbeeld

voor mijn kleurenpalet foto's zoals deze..

Later dacht (het hield me nogal bezig het hele verhaal)

dat het misschien leuk zou zijn om ook wat weg te geven

(ik heb her en der ook al wat uitgedeeld) hoewel ik dan niet

zo snel zou weten aan wie of wat..

Dus wilde ik vragen of jij misschien iemand weet die

misschien een setje goed kan gebruiken en het zich niet

kan veroorloven, een borduurclubje, een goed doel 

of zoiets, mocht dat zo zijn dan kan je

mij altijd een mailtje sturen en dan zal ik, als het er 

meerdere zijn, er eentje kiezen en wat garen opsturen..

Uiteindelijk brachten de kaartjes mij het plezier dat er

altijd mooie verhalen te vinden zijn en weer (opnieuw)

de bevrijdende gedachte dat iedereen altijd wel iets vind

van wat je doet, in positieve dan wel in negatieve zin,

maar dat eigenlijk alleen telt hoe je over jezelf en je

handelingen denkt...(mooie, maar lastige les)

Ik wens je een mooie dag

-X-

Goede ziel

Op één van de straat rommelmarkten die ik bezocht vond 

ik een wel heel bijzondere schat, eigenlijk viel mijn oog

op de prachtige oude dozen maar tot mijn verassing

zaten ze vol met kaartjes borduurgaren.

Het waren er zoveel dat ik mij afvroeg waar het vandaan

kwam dus ik vroeg dat aan de verkoopster.

Dat vond ze duidelijk een leuke vraag want ze begon meteen

te vertellen over het klooster in de buurt waar een non 

borduurlessen gaf niet alleen aan andere nonnen maar ook

aan kinderen uit de buurt, oh, ik zie ze zo zitten samen.

Stel je voor hoeveel uren ze hebben doorgebracht om

alle kaartjes om die papiertjes heen te winden en dan ook

nog keurig alle kleurnummers er op geschreven..

De non in kwestie die de lessen gaf was er nu te oud 

voor geworden, de goede ziel kon het gewoon niet meer

goed zien, zei de verkoopster, het zal haar deugd doen

dat je ze allemaal koopt, ik zal het haar vertellen.

Och wat mooi, ik was gewoon ontroerd, en ik ben 

blij dat ik de bordurende non een deugd heb gedaan,

mijn hoop is nu dat iemand mij eens een goede ziel

noemt als ik er niet bij ben, want dat is toch echt wel

een groots compliment..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gewoon de spullen op straat

Toen ik in het huis van mijn moeder logeerde, 

waren we niet alleen aan het opruimen, daar was het

veel te heet voor en af en toe wilde ik ook wel eens iets

anders dan al die spullen uitzoeken, dus op de zondagen

bezochten we af en toe wat rommelmarkten.

(haha, terwijl ik het typ, denk ik, dat klopt niet, 

rommelmarkten is ook spullen uitzoeken, maar dan

net anders natuurlijk, enfin...)

De allerleukste rommelmarkten vind ik die worden 

gehouden ergens in een dorp en dat er dan ergens een

straat is afgezet en iedereen zijn spullen daar neer zet.

Het ziet er vaak een beetje suffig uit, maar dat vind ik

er nu net zo heerlijk aan, niks geen hippe overvolle 

markten maar gewoon de halve huisraad op straat.

Het liefst maak ik ook met iedereen waar ik iets wil 

kopen even een praatje, vaak krijg je een mooi verhaal

te horen over de koopwaar of waarom ze daar staan.

Op deze markt moest ik heel nodig naar de wc, dus ik 

vroeg aan een mevrouw of die er was, nee, eigenlijk 

niet voor bezoekers maar ze wilde het wel even regelen.

(en dat allemaal in het heerlijke Vlaams)

Dus ze riep een oude man met zo'n oranje jasje ten teken

dat hij van de organisatie was, ik mocht met hem mee

lopen, helemaal naar de andere kant van de straat.

De man liep nogal hard en ik erachter aan, haha, zie je

het voor je, met een rood hoofd van de hitte..

Daar mocht ik bij iemand thuis naar de wc, geweldig.

Daarna ben ik de mevrouw nog even gaan bedanken,

dat vond ze niet nodig, het is toch fijn als we elkaar

een beetje kunnen helpen, zei ze, en zo is het!

Ps. na een week of wat hard werken, opende ik gisteren
mijn part-time-pop-up winkeltje weer voor een week.
Daar staan allerlei dingen in die ik vond op de bezochte
marktjes (alles wat je bezit is onderweg naar anderen ;-)
en handwerk wat ik haakte deze zomer..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Eenzaamheidsstraat

In het Belgische dorp Kapellen vlakbij de Nederlandse

grens, staat aan de weg dit bord, elke keer dat we er

langs reden moest ik glimlachen en uiteindelijk nam

ik een keer een foto, gewoon uit de auto..

Elke keer vroeg ik me af wie dat nu verzonnen had en

zag ik een keurige en ietwat saaie ambtenaar voor me,

achter zijn bureau in een kantoortje wat wel een raampje

heeft maar hij kon net niet naar buiten kijken..

Zijn taak was het verzinnen van nieuwe namen voor

nieuwe straten, plantsoenen en pleinen.

Meestal koos hij iets veiligs, met bloemen ofzo; de 

Tulpstraat, of bomen; het Kastanjeplantsoen, maar op
een dag kon hij werkelijk niets meer verzinnen, het

enige woord dat bij hem opkwam was eenzaamheid..

Nu was hij niet zo van het uiten van gevoelens, maar 

sinds zijn vrouw hem had verlaten, totaal onverwachts

op een mooie vond in Mei, misschien juist vanwege

het ontbreken van de passie en gevoelens, voelde hij

zich alleen en eenzaam..

Dus toen hij een aanvraag voor een nieuwe straatnaam

op zijn bureau kreeg, was dat het enige waar hij op kwam,

en zo gebeurde het dat dit bord geplaatst werd..

Hoe het met de arme man is afgelopen vertelt het

verhaal niet, haha, maar ik mag graag denken dat 

hij uiteindelijk het geluk vond bij de koffiejuffrouw

en dat ze samen een huisje betrokken in de 

Eenzaamheidsstraat, nummer 7..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Lange warme zomer #3

Wat ik me vooral zal blijven herinneren van deze zomer

is de eindeloze hitte, die maar bleef duren, dag na dag.

Geen zuchtje wind waardoor het leek alsof de wereld

een goedkope felgekleurde vakantiekaart

was geworden waardoor je je heen moest bewegen.

Wij werkten elke dag gewoon door, een paar uur in de 

ochtend en dan weer in de avond als het iets koeler was.

In de middag hingen wij in de tuin, in de schaduw van

een dennenboom of keek ik naar de Tour de France,

met een ventilator aan, wat zeg ik...twee :-)

Een paar keer per dag keek ik op de Buienradar op

 zoek naar een verdwaald onweersbuitje, maar nee..

En terwijl het huis steeds leger raakte, het gras steeds 

geler, wij vermoeider, bleef de zon onverminderd 

schijnen, ik vroeg elke dag wel even aan de zon

of hij geen uitknop had maar ik kreeg 

nooit een reactie, haha..

En toch, eindelijk kwam de dag dat het huis min of meer

klaar was voor de verkoop (ik was er dolgraag gaan 

wonen maar laat ik zeggen dat mijn middelen 

ontoereikend zijn) alles was opgeruimd en schoon.

Toen ik 's avonds in bed lag, met weer die zoemende 

ventilator, meende ik iets anders te horen, het zou toch niet..

Ik ging even buiten in de tuin zitten, ik denk dat het

een uur of 1 in de nacht was (ik heb zo slecht geslapen)

en ik hoorde het rommelen in de verte, hoera..

En eindelijk, terwijl ik daar midden in de nacht in de

tuin zat, begon het te waaien en uiteindelijk te onweren,

ik meende een zucht van verlichting te horen in de tuin..

En ik dacht aan mijn moeder, hoe bang ze was geweest

van het onweer en daarom ik ook als kind.

Maar ik bleef een uur buiten zitten in de regen,

 mijmerend over de afgelopen weken, mijn moeder, 

het huis en hoe de dingen waren, en dat ik niet bang was,

niet meer voor het onweer maar ook niet

voor wat er zou komen..

Ik wens je een fijne dag

-X-