Jarig

Eigenlijk denk ik nooit zover vooruit over mijn blog,

ik bewerk wel altijd een paar foto's van te voren, die ik

dan in mijn mapje 'Blog' zet, vervolgens maak ik een 

lijstje waar dan bijvoorbeeld wandelen, vulpen of voor

deze dag fietsje op staat, dan weet ik welke foto's ik heb.

Als ik dan begin met bloggen denk ik ooh, fietsje en dan 

drink ik koffie en dan hoop ik dat ik een eerste zin opkomt.

Als ik die heb dan begin ik gewoon met typen, bij deze foto

wilde ik iets vertellen over het treinenwinkeltje wat ik per

ongeluk vond op één van mijn wandelingen, later 

niet meer kon vinden en toen toch weer wel.

Dat ik de deur open wilde doen, maar dat het lunchpauze

was en de man een beetje bozig de deur opendeed en wass

zei en ik zei; ich warte (dat was mijn beste Duits) 

Dat ik rustig bleef wachten en toen ik eindelijk naar 

binnen mocht hij het vrouwtje op de rode fiets niet uit

de etalge wilde pakken, maar dat ik bleef staan en wachtte.

Ik wilde het gewoon hebben, omdat ze op mij leek, met 

de boodschappentas en de rode fiets, toen hij begreep

dat ik niet weg zou gaan hij het zuchtend ging pakken.

Dat ging ik vertellen op deze maandag, maar ik vergat

helemaal dat ik jarig was vandaag, ik doe er al jaren 

niets meer aan maar ik wilde het toch niet onvermeld laten.

Het blijft toch altijd een bijzondere dag, ik heb het maar 

mooi gehaald, deze dag, tot zover ben ik gekomen.

Het is toch zo'n dag dat je wat meer terugkijkt op de

lange weg die hier uit kwam, op de lange hobbelige rit 

in de draaimolen die het leven is..

Dus ik ga vandaag helemaal niet, maar onbedoeld toch 

weer wel jarig zitten zijn, het spijt mij dat ik geen 

feestelijke foto's heb, passend bij een verjaardag maar ik 

had een heel ander verhaal in mijn gedachten (haha)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wandelen in Wenen

Voordat ik naar Wenen ging nam ik mij voor zo veel

mogelijk te wandelen en de weg in de stad beter

te leren kennen, ik heb zo'n dingetje op mijn 

telefoon waarmee je kan zie hoeveel stappen je zet

en mij leek zo'n 10.000 stappen per dag haalbaar.

(hoewel ik geen idee had of ik dat zou kunnen)

Het telt ook de trappen die je neemt, wat een beetje 

flauw is is dat hij de 12 trappen naar het appartement 

waar ik verbleef als eentje telde, waarschijnlijk omdat

ik hem in een keer liep, maar dat terzijde..

Dus ik wandelde, over grote boulevard, langs het 

Donaukanaal, door winkelstraten en kleine steegjes,

aanvankelijk nog met een kaart op de pak, omdat ik 

de weg wel soort van wist maar net niet helemaal :-)

Het gebeurde een aantal keren dat ik ergens liep en dan

dacht ik aah, is dit verbonden met die straat en ooh, zit het

 zo en langzamerhand werd de stad een logisch geheel

(dat was het natuurlijk allang, haha, maar voor mij)

In de eerste week maakte mijn zoon een soort van

speurtocht in het centum, ik kreeg dan foto's via What's 

app, met straten en pijlen waarheen ik heen moest, over 

elk bijzonder gebouw stond er dan een weetje bij.

Zowel hij als ik zijn dol op weetjes over straten, gebouwen

etc, hoe het er vroeger uit zag, welke functie het had 

wie er woonde, Beethoven of Mozart, dat soort dingen.

Ook spraken we af en toe ergens in de stad af, ik 

probeerde daar dan op tijd te zijn, we hebben samen met

Timo in zijn wagentje vele fijne wandelingen gemaakt.

Ik moet zeggen dat die stappenteller app mij motiveerde,

ik begon zelfs in de metro de trap te nemen in plaats van

de roltrap, dan had ik weer een extra trap, op één dag 

had ik 47 trappen, het is verder belang van geen enkel 

belang maar ik gloeide van plezier over mijn prestatie.

Uiteindelijk begon ik te wandelen zonder kaart, ik ging 

met de tram of de metro ergens heen en probeerde dan 

terug te wandelen zonder kaart, ik nam vele omwegen,

maar ik vond de weg altijd weer, soms vroeg ik het aan 

iemand, dat was een beetje smokkelen, maar zo 

redeneerde ik, dat was om mijn Duits te oefenen,

oh haha, ja natuurlijk.

Op één van de laatste dagen wandelde ik 7 kilometer

van mijn appartement naar het huis van Daan, zonder

kaart als een soort meesterproef (ach ja, je moet 

jezelf wat doelen stellen) en ik ben er gekomen..

Ondanks het feit dat ik mezelf nooit als een wandelaar

 beschouwd heb, heb ik het toch gehaald na een maand,

ruim 10.000 stappen per dag en dat vervuld mij

best met enige trots, het is blijkbaar nooit te laat 

om het beeld wat je van jezelf hebt te veranderen en

nieuwe uitdagingen aan te gaan..

(dat geeft moed)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Men

Toen ik bijna 10 jaar geleden met deze blog begon, had

ik natuurlijk nooit gedacht dat ik dat ik daar zo lang

mee door zou gaan, 10 jaar is best lang :-)

Het begon eigenlijk omdat mijn zoon Daan een blog had

met zijn werk van de kunstacademie en ik zei dat ik het zo

knap vind dat hij een foto op een computer kon krijgen.

Dat is niet zo ingewikkeld allemaal, zei hij, ik daag je uit 

om binnen een week een blog te hebben met minimaal 1 foto.

Dat viel nog niet mee, maar het is me gelukt, toen ik klaar 

ws belde ik hem om te vragen hoe ik die blog dan weer 

terug moest vinden nadat ik hem weg klikte, oh haha.. 

Aanvankelijk had ik maar 3 of 4 lezers, allemaal 

bekende en de eerste keer dat iemand mij ging volgen

die ik niet kende vroeg ik mij echt af waarom.

Ik vond het wel heel leuk om te doen en ging er

gewoon mee door, voor mezelf en mijn 5 lezers.

Het voelde, zoals iemand al in het commentaar van mijn 

vorige post zei alsof ik korte brieven schreef naar mensen,

elke dag een kort berichtje over van alles en nog wat.

Op het punt dat ik ongeveer 35 lezers had, wat ik wel heel

erg veel vond, voelde ik ineens de druk om iets leuks

op mijn blog te zetten om mijn lezers te plezieren.

Ik sprak daar over met mijn zoon, ik vertelde dat ik 

geen letter meer kon typen omdat ik iets wilde doen 

wat 'men' leuk vond, kortom ik had een blog-blokkade.

Hij zei; of je stopt ermee maar voordat je dat doet 

wil ik je vragen; wie is 'men' eigenlijk?

Dat was een hele goede vraag, wat 'men' vindt zit 

natuurlijk in in je eigen hoofd en ook het idee dat ik 

er gewoon mee op kon houden vond ik een bevrijdend

inzicht (soms is het gewoon zo simpel)

Daarnaast is het onmogelijk om het iedereen naar

de zin te maken, gaat gewoon niet..

Sindsdien maak ik alleen berichten die ik wil maken 

en ik plaats ze wanneer ik daar zin in heb, het is de 

enige manier om te bloggen, althans voor mij..

Ik heb geen enkel gewin uit deze blog, in de zin van

sponsors of zoiets, het enige gewin is het plezier en 

de interactie met mijn lezers, hoeveel dan ook..

(ik keek toch even op mijn statistieken, het zijn er

toch best nog wel wat zag ik, nu laat ik de statistieken

weer wat ze zijn, het voegt uiteindelijk niets toe,

aan het hele creatieve proces)

Enfin, dit bericht was naar aanleiding van de reacties

op mijn vorige post, later zal ik vertellen wat ik nu

eigenlijk in Wenen deed (vraag van een lezer :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Zure appel

En toen werd  het toch een beetje stil hier, de berichten uit

Wenen werden langzaam minder, de uitzendingen begonnen 

te kraken en hielden er toen helemaal mee op..;-)

Op de één of andere manier vergeet ik mijn blog als ik

ergens anders ben en ik op ga in andere dingen, ik denk 

eigenlijk dat dat een goed ding is, denk je niet?

Ik kijk ook nooit op mijn statistieken, al jaren niet meer,

omdat ik het daar niet van wil laten afhangen of ik 

blogberichten schrijf of niet, ik wil me er vrij in voelen.

Misschien moet ik dat toch eens doen want misschien

zijn er bijna geen lezers meer en heeft niemand gemerkt

dat het al een ruime week stil was hier..

Enfin, ik ben weer terug uit Wenen en ik kan dit bericht

weer via mijn pc maken in plaats van op de Ipad, wat mij 

ook niet echt motiveerde om berichten te maken, hoewel

ik er dan wel weer trots op ben dat het een paar keer

gelukt is (ik hou niet van nieuwe computerdingen)

Ik moet zeggen dat ik wel even door de zure appel heen

moest bijten om terug te reizen, ik heb het altijd zo naar 

mijn zin in Wenen, ik zou zelfs willen beweren dat 

ik me daar meer op mijn gemak voel dan hier.

Mocht ik er in geloven dan zou ik zelfs kunnen denken

dat ik daar in een vorig leven woonde, als bediende

aan het hof van Sisi, of als marktkoopvrouw die haar

zoete appeltjes op de markt verkocht, zoiets, haha..

Hoe het ook zij, ik wens je een fijne maandag

en ik zal eens kijken of ik de krakende radio weer

aan de praat krijg en wat vaker kan berichten

-X-

Sneeuw

Terwijl jullie in Nederland nog aan het uitwapperen zijn

van de storm is het in Wenen mooi weer, de hele tijd

eigenlijk al sinds ik hier ben, hoewel ik natuurlijk hoopte

op sneeuw en echt winterweer..

Omdat de sneeuw niet naar hier kwam bedacht mijn zoon

dat het misschien een goed idee was om dan maar de sneeuw

te gaan zoeken, zo gezegd zo gedaan en gevonden.

We reden een uurtje richting de bergen waar nog een 

lekker pak lag, ooh, het was zo prachtig, het gevoel

van de knisperende frisse lucht en het geluid van de

knerpende sneeuw onder je voeten is natuurlijk niet

in een foto te vangen.

Ondanks het feit dat ik totaal verkeerde schoenen aan had,

sneakers zonder profiel, waardoor ik al glibberend en 

steeds bijna vallend, terwijl ik ooh en aah riep, maakten

wij een prachtige wandeling over de heuvel.

(ik moet hierbij aantekenen dat ik een speciaal talent

heb om altijd precies de verkeerde schoenen aan te 

hebben, je hebt overigens niks aan dit talent, haha)

Deze foto lijkt niet helemaal scherp, ik nam hem met 

mijn telefoon en misschien kiepte ik net weer om ;-)

Het geeft wel mooi de sfeer van het pad neer, in de verte

zie je mijn zoon en zijn vriendin, Timo was voor het eerst

in een draagzak en hij vond het geweldig, hij zat er de 

meeste tijd schaterend in, zo lief.

Kortom wij hadden een heerlijke dag en oh ja wat

nog wel bijzonder was, dat vond ik althans is dat er een

kleine piste was waar mensen aan het skieen waren

(o jee waar zit de trema op het toestenbord van de Ipad?)

Nu ja, je weet wat ik bedoel, op van die lange latten de

berg af, ik zag het nog nooit eerder in het echt.

(ik zei; dat ik dat nog mee mag maken, maar volgens 

mijn zoon klonk ik nu echt als een oma, oh haha)

Het is weer een echte babbelpost geworden, ik zou nog

eindeloos door kunnen gaan, maar wie leest er nog lange

posts in deze tijden waar alles snel moet zijn en gaan.

Zie je, ik ben een echte oma geworden!

Ik wens je een fijne dag,

-X-

Zee van mensen..

Weet je wat nu zo gek is als je al een week of wat door

een grote stad beweegt, dat als je thuiskomt je eigenlijk

helemaal geen gezichten kan herinneren..

Je ziet duizenden mensen, staat er vlak naast in de tram

of in de metro en toch ben je ze zo weer vergeten.

De gezichten dwarrelen even door je hoofd en vervolgens

waaien ze er zo weer uit, alsof je ze nooit zag.

Toch zijn er een paar uit die enorme zee van 

mensen die zich wel ergens in je hoofd vasthaken,

die je nog steeds voor je kan zien, geen idee wat de 

reden daarvan is, misschien is het iets in een blik,

of er is iets bijzonders met ze, iets wat ze onderscheidt

van alle mensen die je gezien hebt.

Zo zag ik een vrouw met een kussen bij zich en een

hondje, dat ook, maar het was het kussen met hengsels

als een tas wat mij opviel (was ook een beetje ongewoon)

Ze kwam de metro binnen met kussen en hondje, legde

het kussen op de stoel tegenover mij neer, ging zitten

en nam het kleine hondje op schoot, alsof het de 

gewoonste zaak van de wereld was, niemand keek op.

Het zag er uit alsof ze comfortabel zat, de vrouw met

het hondje, en dat beeld bleef bij mij hangen.

Een ander beeld wat ik mij herinner is een vrouw voor

een raam met een grote blauwe muts op, het was de 

muts die mij opviel, die de ietwat verpieterde planten 

voor haar raam water gaf met een gele gieter, het zag er

zo vriendelijk en zorgzaam uit..

Omdat ik natuurlijk niet zomaar foto's kan maken van

mensen die ik zie, stel je voor, dat zou onbeleefd zijn,

maakte ik op de Ipad deze twee tekeningen, het zijn de 

eerste die ik daar ooit op maakte en hoewel ze misschien

wat onbeholpen zijn, ben ik blij dat ik er iets op kreeg.

En dat ik ze vervolgens weer op mijn blog kreeg, oh haha,

dat mag wel een wonder heten, dat dat lukte zonder

in paniek te raken omdat ik ze niet meer kon vinden :-)

Enfin, ik ploeter gewoon weer verder en ondertussen

wens ik je een fijne dag

-X-

Zo bijzonder..

Soms maak je iets mee waarvan je je pas achteraf, als het 

een verhaal is geworden, realiseert hoe bijzonder het 

eigenlijk was, op het moment zelf ben je gewoon.

Afgelopen zaterdag mochten wij langskomen in de 

Musikverrein, je weet wel dat gebouw waar elk jaar, in de 

beroemde zaal van deze foto, het nieuwjaarsconcert plaats vindt.

De familie van de vriendin van mijn zoon is daar al jaren

verantwoordelijk voor de opbouw en decoratie van een bal

wat daar georganiseerd wordt, ook mijn zoon werkt mee.

Zij werken daar twee bijzonder hectische dagen om alles 

voor elkaar te krijgen en wij kwamen even kijken.

We kregen een rondleiding van de ene zaal naar de andere,

met prachtig gedekte tafels, bloemen en licht en oh de zalen zelf,

prachtig, met als hoogtepunt natuurlijk de grote zaal.

Al sinds ik een kind was keek ik naar het nieuwjaarsconcert,

met alle pracht en praal die daar bij hoort en nu zat ik zelf

in die zaal, met mijn kleinzoon die daar rondkroop en alle

pluisjes bestudeerde die daar op de grond lagen.

Hij is inmiddels 8 maanden en kan al kruipen, zitten, staan

en schaterlachen, ooh, het is zo'n lieverdje.

Ja, dat was een bijzonder moment, hoewel ik toen op ging

in dat moment zie ik nu, dat het zo'n hoogtepunt was

in het verhaal van de dingen die ik meemaakte, 

dat het een eigen hoofdstuk zal krijgen :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Boekenfiets

Je zou natuurlijk kunnen denken dat ik heel veel verhalen

te vertellen heb, als in een avonturen boek wat dan 

Ingrid gaat naar Wenen zou heten, met zo'n getekende 

voorkant waar ik in het reuzenradje in het Prater zit.

Niks is minder waar eigenlijk, er gebeurt niet zo veel hier,

dat heeft voornamelijk te maken met het griepje wat ik 

waarschijnlijk op deed in het vliegtuig (ik probeer maar niet 

te denken aan alle bacillen die daar rond vliegen, aangejaagd

door het ventilatie systeem, oh haha, geen fijn beeld)

Wel heb ik uitgevonden hoe ik de hoofdletters in bedwang kan

houden, dat was net voordat ik de Ipad uit het raam wilde 

 gooien, als je goed kijkt zie je links boven het raam van het
appartement waar dat bijna plaats had gevonden ;-)

Ik maakte wat wandelingetjes door de stad waarbij dit zo 

ongeveer de enige foto was die ik nam en ik veel moeite moest

doen om hem bij te snijden in het programma wat mijn nichje

Guusje op mijn Ipad zette, eerst kon ik de foto niet meer vinden,

daarna wist ik niet meer zo goed hoe het werkte, och hemel..

Ook bezocht ik gisteravond een fototentoonstelling die mijn

zoon Daan had opgebouwd, het zag er geweldig uit.

Ik bleef niet lang want voordat ik mij kon 

afvragen waar ik de afslag had gemist in het leven, daar

zo tussen de culturele elite van Wenen met vooral veel

interessante brillen op (ik met een rode loopneus, vet haar 

en een gekreukeld hoofd) besloot ik dat heilloze pad van

zinloze  gedachten niet op te gaan en vertrok ik.

(ook omdat ik weer een hoestbui voelde opkomen)

Ik ging alleen in het donker met de metro terug, en vond

het appartement, dat vond ik dan wel weer goed gedaan.

Enfin, je hebt heel veel verschillende boeken,

avonturenboeken, culturele boeken, zelfhulpboeken

 en gewoon hele saaie boeken waar weinig

gebeurd maar misschien best het lezen waard zijn.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Gekste post ooit.

Als je dit leest dan is het gelukt, een blogpost maken, 

Via de Ipad, ik heb alle spellingcontroles etc uitgezet

Maar het lukt me niet de hoofdletter aan het begin

Van elke zin weg te krijgen, wat is dit voor een onzin?

Als iemand weet hoe ik dit uit moet zetten zou dat

Heel fijn zijn want anders zien mijn berichten er de

Komende tijd zo uit, oh ik heb er zo'n hekel aan van die 

Zelfdenkende apparaten dat ik helemaal volledig uit 

Mijn verhaal ben, maar ik leerde bij de mindfullness

Oefeningen dat je je niet moet verzetten tegen wat er is

Dus ik ga maar even mee met de hoofdletter-stroom.

Ik zal deze keer in korte zinnen even verder gaan

Totdat ik een oplossing heb voor dit merkwaardige probleem :-)

De reis verliep prima, dat is altijd zo, eigenlijk.

Ik heb mijn kleizoon al even gezien, heel fijn.

De volgende dag werd ik ziek, ik kreeg een griepje.

Ik heb dus nog niet veel gedaan behalve wat hangen.

Ik ben even een uurtje naar buiten geweest naar het park.

Dat was omdat het sneeuwde, het was heerlijk.

Dit is het gekste blogbericht ooit, vergeef mij.

Alle tips over (geen) hoofdletters zijn welkom.

Ik wens je een fijne maandag.

-X-

Een beetje sneeuw, graag

Zo, ik ben klaar om te gaan, de groene en de zwarte trui

passen beide in de koffer, zo ook mijn beschermengel :-)

Er is overigens geen wasmachine in het appartement,

maar een wasje op de hand is ook prima, toch?

Er zijn een paar dingen die ik hoop voor deze reis,

de eerste is dat ik niet al te veel hoofdpijn zal hebben,

het is iets waar ik het nooit over heb omdat niemand 

iets heeft aan deze informatie, eigenlijk.

Sinds ik jaren geleden ben behandeld voor een stijve nek

bij een fysiotherapeut, wat helemaal mis ging, heb ik 

een chronische hoofdpijn, soms meer soms minder.

En als ik nu toch aan het vertellen ben, de grootste 

reden dat ik tegen het reizen opzie is dat ik

sindsdien ook een probleem heb met mijn ogen, 

vanaf een meter of 2 zie ik alles dubbel.

(alles om dat op te lossen is al geprobeerd, echt alles,

ik vraag ook absoluut niet om tips ofzo,

ik ben er inmiddels soort van aan gewend) 

Ook ben ik hypergevoelig voor licht, je begrijpt dat 

een luchthaven, met dat felle licht, drukte en borden 

die ik niet kan lezen, voor mij een bijzondere uitdaging 

zijn (dat klinkt beter dan een probleem :-)

Enfin, omdat er min of meer goede en soms hele slechte

dagen zijn, hoop ik dat het in ieder geval dat het met het

reizen mee zal vallen, tot zover dan over mijn klachten, we 

hoeven het er verder niet meer over te hebben.

Het tweede wat ik hoop is dat het zal sneeuwen, al is het

maar een buitje maar gewoon even voor het wintergevoel..

Ik ga proberen om op mijn Ipad te gaan bloggen in Wenen,

mijn nichtje Guusje heeft me uitgelegd hoe dat moet,

maar ik heb geen idee of het lukt, ik hou er helemaal

las dingen op een pc ineens anders zijn, maar ik ga 

mijn best doen om er iets op te krijgen.

Ik wens je hele fijne dagen

-X-

Reiziger

Ondanks het feit dat ik helemaal geen reiziger ben,

ga ik aanstaande donderdag mijn kleine huisje

verlaten om weer naar Wenen te gaan.

Het is natuurlijk ook niet echt reizen, ik ga 

gewoon van hier naar daar en daar voelt

ondertussen net zo thuis als hier, ik denk zelfs dat

ik de weg in Wenen beter weet dan in Amsterdam..

De gelegenheid doet zich voor om nog eens een paar

weken te mogen logeren in het prachtige appartement 

waar ik in het voorjaar ook al eens was.

Daar zeg ik vanzelfsprekend geen nee tegen, het is een

hele fijne plek en ik ben natuurlijk in de buurt van mijn

 zoon, vriendin en mijn kleizoon maar toch op mezelf.

Als altijd ben ik al dagen bezig met de voorbereiding,

je zou denken dat ik zo iets in de koffer gooi, zo vaak

ben ik al geweest, maar nee, eindeloos getwijfel over de

juiste schoenen, de zwarte of toch de groene trui

en ik wel genoeg t-shirts bij me..

(alsof ik naar een afgelegen hutje op de hei ga in plaats

van naar een wereldstad waar ze vast wel t-shirtjes verkopen)

Ik zie ook elke keer weer tegen de reisdag op, in gedachten

neem ik steeds weer door wat ik moet doen en hoe 

het zou kunnen gaan, je hebt er niets aan, maar blijkbaar

moet ik daar elke keer weer doorheen, het is altijd

prima verlopen maar op de één of andere manier

kan ik dat idee niet goed vasthouden..

Dus ik ga vandaag vast even proef inpakken en de 

komende dagen twijfelen over de groene of de zwarte trui,

om uiteindelijk als een echte reiziger een ferm besluit 

te nemen (haha) en mijn koffer dicht doen..

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Loket voor mooie wooorden

Laatst maakte P en ik iets heel vervelends mee in de metro,

we werden, ongewild, betrokken in een bijzonder 

vervelend incident met een zeer agressieve jongeman.

We kwamen met de schrik vrij maar het hele gedoe had 

een behoorlijke impact en alle nare woorden plus de beelden

die daar bij horen galmen nog na in mijn hoofd.

Later dacht ik dat het fijn zou zijn om dit alles te vervangen 

door mooie woorden en fijne beelden die daar automatisch op

 volgen, als ik zeg 'zee' zie je die waarschijnlijk meteen voor je.

Dus ik fantaseerde een klein loketje waar je mooie woorden

op zou kunnen halen, ik zou dan in zo'n gezellig kotje zitten,

met een breiwerkje als het rustig is en als er dan iemand

langskomt, schrijf ik het gewenste woord op een kaartje..

Fijne woorden als; alpenweide, de oneindige zee, zonsopgang,

of bospaadje, lieve woorden als; duifje, honnepon of 

schattebolletje en bemoedigende woorden als; dat kan je,

wat doe je dat goed, of misschien gewoon; hup.

Verzachtende woorden als; mildheid en vriendelijk zijn

(ook voor jezelf :-), vertederende woorden als; lachende

baby (oh wie wordt er niet blij van een schaterende baby)

of pluizige jonge katjes (ook al zo lief)

Je zou eindeloos veel mooie woorden kunnen verzinnen,

waar je je fijn bij voelt en die zou ik dan voor je 

opschrijven, zo netjes als ik kan, met een vulpen op een 

kaartje, daar in mijn kleine Loket voor Mooie Woorden

(zou dat niet leuk zijn?)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Januari weer

Eigenlijk heb ik helemaal geen hekel aan de winter, 

ik hou er wel van, waar ik daarentegen niet zo goed 

tegen kan zijn de donkere druilerige januari dagen.

Alsof de hemel op je gevallen is, donker en nat, ik meen 

ook te merken dat het invloed heeft op mijn stemming.

Ik ga wel zo vaak mogelijk wandelen en geniet van 

elk moment dat de zon even vanachter de wolken piept,

maar toch, de dagen voelen eindeloos en wat zwaar..

Soms is het ineens wel mooi, zoals op de vroege ochtend 

dat ik deze foto nam, gewoon voor mijn huis, het lijkt 

meer het platteland ergens in plaats van in de grote stad, 

het doet mij verlangen naar een huisje op het land..

Ik probeer de dingen die ik niet kan veranderen te nemen

zoals ze komen en gewoon hier en nu te zijn, niet steeds te

verlangen naar daar, waar het licht is en rustig.

Over het algemeen gaat dat best goed maar soms 

somber ik gewoon mee met de grijze januari dagen..

Ik wens je een fijne dag

-X-

Wandelen in Wenen

Als ik in Wenen ben dan wandel ik altijd veel, hier in 

Amsterdam doe ik dat veel minder, meestal ga ik op

mijn mooie rode fiets, maar in Wenen..

Dan wandel ik zo de deur uit, deze keer paste ik op een

appartement in een buurt waar ik niet eerder was, dus

er was veel nieuws te ontdekken.

Echt verdwalen kan niet want je komt altijd wel weer

een metrostation tegen, dus het enige wat je hoeft te 

onthouden is het metrostation in je buurt en je kan 

altijd weer terugreizen naar waar je begon.

Dus op een zondag vlak voor de kerst wandelde ik 

naar een kerstmarkt, gewoon om even de sfeer te proeven,

op de terugweg zag ik een piepklein leegstaand pandje,

de etalage was zomaar een meter breed.

Waarom het mij opviel was het uithangbord erboven,

Wolle, stond er op en mijn hart maakte een sprongetje

bij het idee dat dat mijn winkeltje zou zijn, en ik in

het gele gebouw erboven zou wonen..

Zo'n winkeltje met de mooiste wol, een grote tafel

in het midden waar ik zou kunnen breien en misschien

zelfs koffie en thee kunnen schenken, natuurlijk

met een hapje van het één of ander erbij.

Waar mensen zomaar naar binnen kunnen lopen om 

even een uurtje te komen handwerken en wat te kletsen.

Waar ik alle wol mooi op kleur zou leggen en wat 

helemaal van mij zou zijn, mijn eigen wolparadijsje.

Ik maak er geen plan van, want de haalbaarheid van

dit plan is nul, maar het was fijn om er over mijmeren

tijdens één van mijn wandelingen in Wenen.

Ik wens je een fijne dag

-X-