Gedoe

Nu had ik eigenlijk een heel mooi nieuw systeem voor

mijn blog, ik schreef 2 of 3 posts tegelijk en zo, dacht ik,

zou ik altijd een post extra hebben voor het geval mijn 

hoofd er niet neer stond of zoiets, goed idee, toch?

Maar ik plaatste ze steeds omdat ik dacht; ik heb er nog 

eentje, haha, en nu mijn hoofd er werkelijk niet naar staat

zijn ze gewoon allemaal op..

Dus ik schrijf nu even een klein berichtje om toch in het 

ritme te blijven, net voordat ik weer naar de tandarts moet 

bellen, ik zit de afgelopen tijd vast in een soort van cirkel

met problemen aan mijn gebit, echt vreselijk.

Ik ging mijn hele leven keurig op tijd naar de tandarts,

maar door slecht werk, zijn er nu allerlei problemen

ontstaan die ineens allemaal tegelijk komen.

Ik ging 7 weken achter elkaar elke week en nu moet ik 

ook nog naar de kaakchirurg, och hemel, wat een gedoe.

Ik ben er erg gespannen van, oh nee, ik moet natuurlijk

zeggen; ik Merk dat ik er gespannen van ben om nog een 

beetje ruimte in het hoofd over te houden..

Ook ging de verwarming kapot en liep de hele ketel

leeg in de keuken, de keukenvloer stond drie maal blank.

Kortom, allerlei dingen die mij afleiden (ik merk dat ik 

afgeleid ben ;-) van het schrijven van blogs, gezellige blogs

vooral, over gehaakte blaadjes, vogeltjes vouwen en 

wat dies meer zij..maar dit is gewoon het leven,

niets wat er niet bijhoort, maar eerlijk gezegd had ik dit toch

liever allemaal overgeslagen.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Ansichtkaart

Op mijn bureau staat een klein kastje, waarin ik allerlei

dingetjes bewaar en op dat kastje staan ook weer 

allerlei dingetjes (ik hou gewoon van dingetjes)

Daartussen staat een ansichtkaart die ik van de zomer

kocht in Oostenrijk, ik was een paar dagen op pad met

mijn zoon Daan, zijn vriendin Julia en hun zoon Timo.

(een paar dagen geleden had ik een post met de hartjeswolk,

op weg naar onze bestemming; de bergen)

In de buurt van waar we logeerden was een piepklein

dorpje, gelegen aan een meer tussen de bergen.

Het was zo idyllisch dat ik bijna niet kon geloven dat 

het allemaal echt oud was en niet speciaal daar aangelegd

om toeristen, zoals ik, te betoveren, haha.

De huisjes waren echt prachtig, van hout, in fantastische

kleuren geschilderd, en oh, al die bakken met 

geraniums, precies zo als je denkt en hoopt dat het zal zijn.

En pas toen ik de foto's bewerkte zag ik de hartjeswolk

op de foto staan, nee, echt, dat is toevallig, zou de wolk

met ons meegedreven zijn tijdens ons uitstapje of zijn

er in Oostenrijk meer hartjeswolken dan hier?

Niets is onmogelijk, als je het maar gelooft.

Kijk nu toch, daar ga je toch van glimlachen, ik wel

tenminste, ik had meteen zin om plantenbakken aan 

mijn huisje te hangen en vitrage op te handen,

dat deed ik overigens niet hoor ;-)

Kortom, het was prachtig allemaal, alsof je zo een 

ansichtkaart instapte en misschien was dat ook wel zo.

Later vond ik de ansichtkaart die nu op mijn 

bureau staat en af en toe kijk ik er even na en ben ik 

weer helemaal terug in dat onwerkelijke lieve dorpje.

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Appeltaartland

Lange tijd heb ik gedacht, of op zijn minst gehoopt, dat 

er ergens in mijn leven een punt zou komen dat ik 

eindelijk het Appeltaartland zou mogen betreden.

Het land waar alles fijn is, goed gaat, waarin alle 

problemen opgelost zijn, waar in niemand ruzie heeft,

waar alles in balans is en waar ze geen tandarts hebben ;-)

 Het land waar ik tevreden uitkijkend over mijn 

 moestuin met wapperende was aan de lijnen, 

 met een handwerkje en de kat op schoot zou zitten,

waar in de toekomst een zee van tevredenheid zou zijn.

Maar nu ik halverwege de vijftig ben realiseer ik me dat 

er helemaal geen beloning gaat komen, dat er geen punt 

gaat komen waarin alles opgelost is en de hemel immer blauw.

Dat, alle stormen die ik doorstaan heb alles wat heb ik 

heb genomen, alle pijn, verdriet en ga zo maar voort, niet 

gaan leiden tot het toetreden in Appeltaartland, 

maar dat het leven gewoon een proces is, alles gaat voort,

de mooie dingen maar ook de dingen die minder fijn zijn..

Wat ik me inmiddels wel heb gerealiseerd, en niet in het

minst door mijn mindfulness oefeningen is dat alles wat

gebeurd is nu een verhaal is en dat ik er geen label van 

goed of niet goed op hoef te plakken, het is gewoon gebeurd.

Ook de toekomst is iets wat er enkel in gedachten is, het is

iets wat je zelf bedenkt, het bestaat namelijk nog niet.

Wat er overblijft is dit moment en als je het lukt om daar

een soort van vrede in te vinden, als je bereid bent om

aan te gaan wat er op je pad komt en dat met milde 

open blik kan bekijken, ben je al een heel eind op weg.

Je woont dan misschien niet in Appeltaartland, maar zo 

af en toe heb je dan de grens ervan bereikt en kan je 

er min of meer tevreden naar kijken :-)

Ik wens je een fijn weekend

(met wat appeltaart natuurlijk)

-X-

Geheime tuin

Laatst schreef ik een stukje over het mooi appartement

waar ik van de zomer in verbleef in Wenen.

Naast de entree daarvan was een trap naar boven, vol

met planten, het zag er prachtig uit, op die trap kwam ik 

een keertje de buurvrouw tegen van wie de planten zijn.

Ik stelde me voor en complimenteerde haar met de 

fraaie trap, ze nodigde me meteen uit om even naar 

boven te komen waar ze haar dakterras heeft.

Ooh, een foto doet er echt geen recht aan, dit is zomaar

een klein stukje van de magische geheime tuin, die ze daar

had gemaakt, vol met kruiden en planten, het was heerlijk.

Wat ik er zo mooi aan vond is dat iemand voor zichzelf,

niet zichtbaar voor de wereld, een eigen plek heeft

gemaakt, niet om mee te pronken, maar
 gewoon voor je eigen plezier, om bezig te zijn

met wat je graag doet en om te kunnen mijmeren
over de dingen die waren, komen en zijn..

Ze vertelde over haar liefde voor planten en kruiden,

en ik vertelde (onder andere) over mijn kleinzoon, dat ik nog 

steeds niet lekker was (de resten van een griep) en dat ik

hem nog steeds niet had kunnen bezoeken, ik zou hem niet

willen aansteken met één of ander virus..

De volgende dag kwam ik terug van boodschappen doen,

en bij de deur van het appartement, naast de trap met de

planten, stond een vaasje met allerlei kruiden.

Er zat een briefje bij dat ik er thee van kon zetten en dat 

ik vast snel weer beter zou zijn, aah wat lief.

Ik maakte de thee en de dag erna was ik zo opgeknapt,

dat ik eindelijk mijn kleinzoon kon bezoeken.

(ik was toen al een week in Wenen)

Wat ik zei, het is werkelijk een magische geheime tuin, 

daar boven op het dak, ergens in Wenen..:-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Hartjeswolk

Af en toe, echt heel af en toe, zie je er eentje, een hartjeswolk, 

ze zijn zeldzaam maar soms heb je gewoon geluk..

Deze zag ik van de zomer toen ik met mijn zoon Daan, 

zijn vriendin Julia en hun zoon Timo een paar dagen naar 

de bergen gingen, ik was al heel heel vaak in Wenen maar 

verder zag ik nog niet zoveel van Oostenrijk.

Onderweg naar onze bestemming, in de auto, zag ik de

wolk, mijn hart maakte een sprongetje, ik graaide naar

mijn telefoon, want wolken zijn vluchtig, veranderen

snel van vorm en voor je het weet je is het een
 herinnering, maar ik heb hem gevangen,

heel af en toe heb je gewoon geluk :-)

Ik wens je een liefdevolle week

-X-

Niets wat er niet bij hoort..

Nu ben ik van nature, denk ik, een beetje een rusteloze 

ziel, die uitdrukking las ik ergens en ik voelde me meteen

aangesproken; ik dacht ja, daar herken ik mij wel in.

Ik kan ongelofelijk piekeren, mezelf ergens in vastbijten,

en daar eindeloos mee bezig zijn in gedachten om het 

'rond' te krijgen, meestal lukt dat helemaal niet.

Ook ben ik nogal schrikachtig als het gaat om onverwachte

dingen, klein en groot, waarbij mijn gedachten helemaal 

op hol kunnen slaan en ik in paniek kan raken.

Een paar jaar geleden deed ik een mindfulness cursus

omdat ik het gevoel had dat het mijn leven wel heel

erg begon te beïnvloeden al dat geschrik en gepieker.

Dat heeft mij bijzonder geholpen, vooral de gedachte 

dat ik zonder oordeel (want ohoh, je bent zelf vaak je 

eigen ergste criticus) en met een open, milde blik kan 

kijken naar wat er zich Nu afspeelt, met gelijke aandacht

voor welk gevoel of gedachte dan ook.

Er is niets wat er niet bijhoort, ook al zo'n fijne gedachte.

Wat mij vooral hielp is dat ik geleerd heb om te zeggen;

ik merk een bepaald gevoel of gedachte op, 

in plaats van te zeggen ik voel me of ik ben..
Door te zeggen bijvoorbeeld; ik merk 

dat ik in paniek ben, creëer je wat afstand en ruimte.

Vervolgens kijk je wat er gebeurd, wat je voelt en denkt

en natuurlijk altijd met mildheid en zonder er meteen
een label op te plakken (dit is niet goed, sukkel, verzin
het maar)  hoewel dat niet altijd lukt natuurlijk, maar
het helpt me en het gaat sneller voorbij.
Het zijn maar gedachten, die komen en gaan als de wind.

Sinds de cursus doe ik elke dag zo'n half uur mijn 

mindfulness oefeningen, vooral de geleide meditaties 

van Edel Maex op zijn site Leven in de maalstroom 

zijn echt heel erg fijn om te doen, de stem van die man

vind ik echt geweldig (haha)

Je kan ze natuurlijk doen zonder dat je de cursus deed,

maar mocht je er zin en tijd voor hebben is een 

8 weekse basiscursus wel aan te raden..

Enfin dat wilde ik even delen, misschien heb je er iets aan.

Ik gebruikte de foto's van de kraanvogels die ik vouwde

omdat ik dat zo'n fijne, kalme bezigheid vind, in het
verlengde van de mindfulness, maar dat is

voor iedereen persoonlijk natuurlijk; iets vinden om te 

doen wat je rusteloze ziel :-) een vredig gevoel geeft.

Ik wens je een mooi weekend

-X-

Samen

Van de zomer heb ik heel veel gewandeld in Wenen,

thuis ben ik niet zo'n wandelaar, ik heb tenslotte een mooie

rode fiets, maar daar dwaalde ik regelmatig rond, zonder doel.

Eens liep ik in het park, en daar liep dit stel voor mij, 

op zich niets bijzonders zou je denken, maar ze liepen 

hand in hand en het was zo ontroerend, zelfs op het

bankje hielden ze elkaars hand vast, hoe mooi is dat?

Ik stel me zo voor dat ze al een heel leven bij elkaar zijn,

kinderen hebben gekregen, gewerkt, samen allerlei

stormen die in elk leven nu eenmaal voorkomen, doorstaan.

En nu genieten ze samen van de dingen van de dag.

Bij deze gedachte voelde ik ook iets van..jaloezie

misschien, mijn relatieleven is nogal rommelig 

verlopen om maar eens een understatement te gebruiken.

Een paar dagen later wandelde ik met mijn zoon, zijn

vriendin en hun zoon Timo een rondje door de buurt,

er is overigens niets bewerkt aan deze foto die ik met mijn 

telefoon nam, er stond ineens een soort van noodweer

op losbreken, wat overigens welkom was na al die

warme dagen, we waren net op tijd thuis, dat wel.

Toen ik ze zo zag lopen dacht ik aan het stel in het park,

en hoe mijn zoon en zijn vriendin aan het begin stonden

van de lange weg van het hebben van een gezin, werk en 

 het noodweer wat ze ongetwijfeld weer eens tegen 

zullen komen (je hoopt van niet natuurlijk :-)

En ik wenste voor ze dat ze op een dag een wandelingetje

in het park zouden maken, oud, en hand in hand,

terugkijkend op een mooi leven samen..

Ik wens je een fijne dag 

-X-

Veertje

Laatst zat ik in de tuin te haken, het was heerlijk weer.

Natuurlijk zie ik er niet zo fris en jong uit als op de 

tekening en ik heb al helemaal geen sproetjes,

dat had ik wel leuk gevonden overigens.

Ineens dwarrelde er een wit veertje op mijn haakwerk,

het kwam zo mooi, zacht zwevend naar beneden.

Ik keek even op om te zien waar het vandaan kwam,

ik hoop natuurlijk uit de vleugel van mijn beschermengel.

Maar ik zag niets, wel hoorde ik een zachte wind ruisen,

misschien door de bomen, of waren het toch vleugels?

Zeer onwaarschijnlijk natuurlijk of eigenlijk onmogelijk

maar het veertje deed ik in een doosje, dat ligt hier

op mijn bureau, want je weet maar nooit ;-)

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Tinus de Tweede

Toen mijn zoon Daan een baby was kreeg hij een pop,

zo'n mooie Vrije school pop, om hem zo maar te noemen.

Van meet af aan was hij dol op de pop, die we Tinus

noemden, ik weet niet meer waar dat vandaan kwam.

De pop veranderde langzaam maar zeker in een ietwat

vettig vod, met gaten erin, die ik dan weer repareerde,

net zolang tot je eigenlijk niet meer kon zien

hoe de pop er ooit uit had gezien..

Ik herinner me het beeld nog goed waarbij Daan

het handje van de pop vasthad en daarmee over zijn 

eigen gezicht aaide (aaah, zo lief)

Toen hij een jaar of 5 was verloren we Tinus, die altijd

overal mee naar toe moest, terwijl we aan het fietsen 

waren, ohoh, drama en ontroostbaar...

Ik maakte daarna een nieuwe voor hem, Liesje, die ligt

hier in stukken nog in de kast, ik kan het niet over mijn 

hart verkrijgen om hem weg te doen.

Toen Timo, mijn kleinzoon, werd geboren wilde ik 

graag een Tinus de Tweede maken, ik had al heel lang

niet meer zo'n pop gemaakt, maar het is gelukt.

Na een eindeloze zoektocht naar de blauwe stipjes stof,

die Tinus de Eerste ook had, naaide ik de pop met de 

hand in elkaar, het was een eindeloos maar fijn werk.

Voor de gezelligheid breide ik er nog een bed bij, op de 

lange reis naar Wenen leek mij dat Tinus de tweede

wel moest kunne slapen, haha.

Nu heeft Timo, ook een Tinus, het is natuurlijk helemaal

niet gezegd dat het ook zijn lievelingspop wordt,

want dat kiezen ze helemaal zelf, misschien heeft hij 

liever een pluchen kangaroe of een hondje, je weet

het niet, mij maakt het niet uit, voor mij is het weer

een cirkel rond..

Ik wens je een fijn weekend

-X

Rode fiets

Nu ik al die leuke fietsjes weer gezien had in Wenen,

viel de mijne toch een beetje tegen toen ik thuis kwam.

Het was een hele oude fiets, waar verder niets op tegen is,

ik had hem al zeker 15 jaar en ik kocht hem ooit 

tweedehands, hij vertoonde allerlei gebreken, en af en 

toe viel er eens iets af, oh haha.

Toen de versnellingen het opgaven en ik eens informeerde

wat het zou kosten om hem helemaal op te laten knappen,

sloeg ik stijl achterover (als beeldspraak) van de prijs.

Het was ongeveer net zo duur als een nieuwe fiets,

dus begon ik te overwegen (wel, niet, wel, niet)

of ik het mezelf zou gunnen, een nieuwe fiets.

Ik had nog nooit een fonkelnieuwe fiets gehad, ook als

kind niet en na eindeloos wikken en wegen ging ik 

hier in de stad bij een fietsen winkeltje kijken.

De fietsen worden in Amsterdam gemaakt, dat vond ik

heel erg leuk en ik was eigenlijk van plan om een

zwarte fiets te kopen, maar toen zag ik de rode..

Oh mijn kinderhart, wat nog ergens in mij schuilt,

begon toch wel heel erg snel te kloppen en ik besloot

om er aan toe te geven, ik kan mezelf heel goed dingen

ontzeggen maar deze wilde ik echt heel graag.

En oh, wat fietst hij lekker (zo heet de fiets ook :-)

ik had geen idee dat je zo makkelijk voort

zou kunnen zweven over de straten, en zo stil,
 zonder gerammel en geploeter, wat een plezier.

Ik heb 2 kettingen om hem vast te zetten en zelfs een 

fietsverzekering genomen want ik moet er niet aan 

denken dat iemand anders er vandoor gaat 

met dit mooie cadeau wat ik mezelf gaf.

(hoezeer ik ook iedereen een rode fiets gun ;-)

Ik wens je een fijne dag

-X-

Weense fietsjes

Mijn voorliefde voor mooi oude fietsjes is inmiddels

misschien wel bekend en ook in Wenen kon ik 

mijn lol op (gekke uitdrukking eigenlijk)

Ik had wel honderd foto's kunnen nemen

want ze staan echt overal, van die geweldige

fietsjes in heerlijke kleuren.

Helaas had ik niet zo'n fietsje tot mijn beschikking,
maar ik heb vele uren gewandeld door de stad.
In het begin wat aarzelend, ik ben niet zo'n avonturier,
en ik ben wel vaak in Wenen geweest maar dan ging
ik vaak met mijn zoon Daan mee op pad.
Ik liep gewoon gezellig mee terwijl hij vertelde over
de stad en alles wat er zo ter sprake kwam, maar ik
lette helemaal niet op de weg of welke bus of
metro we moesten nemen als we ergens heen gingen.

Bovendien zat ik nu in een heel andere buurt dan waar
hij woont, dus ik had steeds een kaart bij me,
maar in het echt ziet het er dan toch heel anders uit.
Op één van mijn eerste wandelingen was ik zo anders
gelopen dan ik dacht dat ik naar Daan appte, ik heb geen
idee waar ik ben, hij staat ook niet op de kaart, deze straat.
O haha, ik was zover afgedwaald dat ik op het verkeerde
stuk kaart keek, met wat hulp van Daan ben ik
weer op de goede weg (het goede pad ;-) gekomen.

Naarmate de weken vorderden raakte ik langzaam
vertrouwd met de stad en wat belangrijker is misschien,
ik vertrouwde meer op mezelf, ik kon dit heus wel.
Ik werd gaandeweg niet meer paniekerig als ik het
even niet wist en ik dacht steeds vaker, geen probleem,
gewoon even rustig kijken waar je bent en dan een
een route uitstippelen, loop je verkeerd dan kijk je opnieuw..
(geldt dat eigenlijk niet voor alles bedenk ik me
nu ik dit zo aan het typen ben?)

Ik wens je een fijne dag
-X-

Koniijntje

Natuurlijk nam ik allerlei cadeautjes mee voor Timo,

en eentje daarvan was zo'n klein konijntje, het is

een patroontje wat ik nog kende uit de tijd dat 

mijn zoon Daan nog op de Vrije school zat.

Ik moest wel even goed nadenken hoe het ook alweer

zat en ik probeerde verschillende dingen uit.

Uiteindelijk lukte het me om er eentje te maken,

eigenlijk is het super simpel, maar je moet wel

even weten hoe, mocht je er ook eentje willen 

maken, zo doe je het, of misschien beter gezegd,

zo deed ik het;

Je maakt een vierkant lapje, ik zette 30 steken op met

breinaalden 3,5 , als je dikkere wol en naalden gebruikt

wordt het gewoon wat groter (vanzelfsprekend :-)

Ik vulde het konijntje op met schapenwol maar je kan 

ook een synthetische vulling gebruiken.

Bij stap 3 vorm je het hoofdje en de oren, bij stap 5

het lijfje, je moet er niet teveel vulling indoen, het 

moet wel lekker zacht blijven natuurlijk, het is een

kwestie van proberen wat het beste resultaat geeft.

(dat is het eigenlijk altijd met handwerken, gewoon

blijven proberen totdat je het goed vind, dat vind ik

nu ook net het leuke er aan)

Dus, veel plezier met proberen (haha) en ik wens je 

een heel fijn weekend.

-X-

Aah, wat een liefje..

En dan eindelijk, nadat ik al bijna een week in Wenen

was, kon ik eindelijk naar het huis van mijn zoon en 

zijn vriendin om mijn kleinzoon Timo te bezoeken.

Het duurde zo lang omdat ik eerst ziek was en vervolgens

een koortslip had die veroorzaakt wordt door het 

herpesvirus, wat heel veel mensen bij zich dragen,

maar voor hele jongere kinderen gevaarlijk is omdat

hun weerstand nog niet goed ontwikkeld is..

Maar goed, eindelijk was het zo ver en nadat ik eerst de 

bushalte niet kon vinden, alles lijkt zo logisch op de 

kaart, vond ik uiteindelijk toch hun huis :-)

En oooh, die kleine lieve Timo, wat een lief kindje en 

zo bijzonder, jouw kind wat een kind heeft, ik kan 

het niet zo goed beschrijven maar het was heel fijn allemaal.

Het is ook een gek gevoel dat je een generatie bent 

doorgeschoven, nu mijn moeder is overleden en er 

niemand meer boven mij is, om het zo maar te zeggen,

en dat er een nieuwe generatie bij is gekomen.

Het voelde allemaal heel natuurlijk aan en het was een

bijzondere dag die ik nooit zal vergeten.

Als ik nu de foto's zie is hij nog zo klein, Timo

is nu bijna 5 maanden en ik krijg regelmatig filmpjes

en foto's (oh, zo geweldig dat dat kan met al die 

moderne techniek, haha ja, zo klink ik als een echte oma)

en hij is nu al zo gegroeid, mollig en goedlachs,

ik kan niet wachten om weer naar Wenen te gaan.

Zijn ouders hebben er voor gekozen om geen foto's

van hem te plaatsen op de social media dus ik kan geen

foto's laten zien, dat begrijp ik overigens heel goed,

maar geloof me, het is echt een heerlijk jongetje.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Appartement (waar je doorheen kan wandelen)

En, ooh, het appartement waar ik in mocht logeren 

in Wenen, zoals ik al zei van een familielid van de vriendin

van mijn zoon, die het helemaal renoveerde.

Het is niet eens zo dat er iemand woont, nee, het is een

appartement voor gasten, stel je voor zeg..

Midden in een prachtige buurt, enig nadeel was dat het 

op de vijfde verdieping lag en er geen lift was, soms

 moest ik mezelf echt omhoog slepen met een zware

boodschappentas, maar als ik dan weer eenmaal

binnen was, was ik weer helemaal blij..

(nadat ik uitgepuft was, het was de hele periode dat
ik er was meer dan 30 graden)

Het heeft mooie grote hoge ruimtes waar je echt doorheen 

kan wandelen met overal kunst en heel veel

kunstboeken echt heel fijn allemaal.

Dus ik voelde me daar de koningin te rijk en af en toe

liep ik er doorheen en stelde ik me voor dat ik daar zou 

wonen, en dat ik een interessant leven zou hebben
wat zou passen bij zo'n appartement..

Het enige was dat ik het best wel hoog vond als ik 

door het raam naar buiten keek, ik heb een paar keer 

gedroomd dat de buitenmuur omkiepte en dat ik dan 

met mijn bed aan de rand stond, oh haha.

Niet gebeurd natuurlijk en na een week was ik er

eigenlijk wel aan gewend, kortom ik heb er van

genoten om even in zo'n mooi huis te mogen wonen.

Ik wens je een fijne dag

X-