woensdag 24 februari 2021

Deze kant of toch die?


 Tot zover zijn we gekomen, dat is toch wel mijn favoriete
zin, het komt uit een boek van Mankell over Wallander.
Tot zover zijn we gekomen, het was een lange reis tot dit
punt, mijn zoveelste verjaardag, ik ben maar gestopt met
tellen, laten we zeggen dat ik oud genoeg ben :-)

Behalve mijn verjaardag is dit ook de dag dat ik een besluit 
zou nemen, eentje met verregaande gevolgen als ik ja zeg.
Ik had mijzelf 6 weken gegeven om er over na te denken, 
dat leek eindeloos lang toen, maar de tijd haast zich voort en
ineens is het zomaar voorbij, ik heb enkel nog wat uren over.

Ik heb alle vakjes steeds opnieuw opengemaakt, ga ik deze 
kant op, of toch die en wat zou dat betekenen?
Ik heb lijstjes gemaakt met voordelen en nadelen die dan
weer in evenwicht waren en soms waren er meer voordelen,
andere dagen zag ik alleen maar de nadelen, afhankelijk van
mijn stemming, het tijdstip van de dag ('s nachts zijn de 
dingen bijvoorbeeld anders dan overdag) 
Of zelfs van mijn lichamelijk toestand, op hoofdpijndagen 
zag ik alles somberder in dan op andere..

Maar steeds als ik het vakje 'uitkomst' probeerde te openen
ging het niet open, ik wrikte eraan, probeerde een extra 
muntje maar wat ik ook deed, het bleef dicht.
Dus dan opende ik de andere vakjes nog maar eens en
deed ik het hele proces nog maar eens opnieuw..

Het is niet zo dat ik jullie in spanning wil houden, 
hoewel het voor een ander helemaal niet zo of zelfs
helemaal niet interessant is allemaal, ik schrijf eigenlijk
alleen maar over wat me bezighoud deze dagen.

Ik hoop dat het vakje met 'besluit' zich vandaag zonder
moeite laat openen en dan weet ik wat het gaat worden
(oh haha)

Ps. deze foto nam ik in Wenen, het was ooit een automaat
waar je panties kon kopen, voor het geval je ineens een
ladder in je kous had en een stel nieuwe nodig had.
(geweldig, toch)

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 19 februari 2021

Welke wind dan ook..


 Allereerst wil ik zeggen; hartelijk dank voor alle reacties,
aanmoedigingen en het meedenken, ik waardeer het 
bijzonder en ik las en dacht na over alle reacties.
Het is sowieso nogal een 'nadenk' week, afgelopen nacht
lag ik er zelfs wakker van, alles tuimelde over elkaar heen
in mijn hoofd, nieuwsberichten (oh oh het nieuws) 
overwegingen, mogelijkheden, onmogelijkheden, wat er 
was, wat er zou kunnen komen en willekeurige beelden 
die zomaar opkwamen, waarvan je je dan weer afvraagt 
waar die nu toch vandaan komen.
(zo dacht ik ineens aan een vriendinnetje van vroeger 
die op een boerderij woonde en waar ik op zaterdag
wel eens mee mocht eten, haar moeder had altijd 
een gebloemde schort aan, ik zag het zo voor me)

Je zou kunnen zeggen dat het enigszins een chaos is in
mijn hoofd, er is geen touw aan vast te knopen, mocht 
ik dat al willen, gekke uitdrukking eigenlijk..

En net zoals je over je gedachten weinig controle hebt
zo is dat ook met de dingen die komen gaan, je weet
het niet, welke beslissing dan ook je neemt, je kan 
enkel een (op hoop van zegen) richting kiezen.
Je wenst natuurlijk eindeloze windstille dagen
maar er kan een westerstorm opsteken, waarbij je alle 
zeilen bij moet zetten, of een gure noordooster waarbij
 je enkel maar met je hoofd onder een dekentje
 wil liggen, maar ook een zacht warm briesje uit het 
zuiden waarop je zomaar wat rond kabbelt.

Het enige wat je zeker weet, is dat alles steeds weer
anders zal zijn, steeds maar weer opnieuw en het enige
wat je kan doen is het roer enigszins recht proberen
te houden en zien waar het schip uiteindelijk strandt
(oh haha, nu het besluit nog even nemen)

Ik wens je een mooi weekend
-X-

zondag 14 februari 2021

Wikken en wegen


 Over tien dagen ben ik jarig, dat is op zich niets bijzonders,
dat is elk jaar zo en ook nog wel altijd op dezelfde datum ;-)
Wat er anders aan is dit jaar is dat ik mij heb voorgenomen
om een beslissing te nemen op die dag over iets waar ik al
heel lang aan denk maar nooit concreet heb gemaakt.
(het is niets naars hoor, maar wel heel erg spannend)
Nu ben ik inmiddels op een leeftijd dat je eigenlijk niet 
meer kan zeggen dat ga ik ooit wel eens doen, wie weet 
hoeveel tijd mij nog gegeven is en of deze kans zich
nogmaals voor zal doen, het voelt voor mij als nu of niet...
Dus deze dagen probeer ik een afweging te maken, maak
lijstjes met voor en tegen en ik zocht uit of het sowieso
wel mogelijk is, ergens hoop je toch dat de beslissing voor 
je genomen wordt, dan ben je er van af en dan kan je 
zeggen jammer maar helaas en weer verder.

In dit geval blijkt het wel mogelijk dus ik ben op mijzelf 
teruggeworpen en moet ik ja of nee zeggen, ohoh
Ik dacht dat ik eindeloos te tijd had om te wikken en te 
wegen maar ineens ben ik bijna jarig, ik heb die dag
aangewezen omdat ik anders tot het einde der tijden 
zou nadenken en er niets zou worden besloten..

Waar ik vooral tegen opzie is dat als ik ja zeg, ik iets 
in gang zet wat niet meer te stoppen is en waarvan
ik niet weet of het goed uitpakt, het is zoiets als proberen
te kijken door een bevroren raam, je kan er niet doorheen
kijken, je kan je alleen maar voorstellen wat erachter is..

Kortom, het worden spannende dagen en ik hoop dat ik
de goede beslissing ga nemen, zo eentje waarvan ik later
zal zeggen; het is goed dat ik het wel (of niet) gedaan heb.

Ps. omdat ik heel veel spam reacties krijg op mijn berichten,
ga ik eerst kijken welke reactie ik wel of niet toelaat, 
reageer gewoon alsjeblieft, ik zal één keer per dag kijken
welke er op kunnen dus je reactie zal gewoon te zien zijn,
maar misschien iets later, ik lees ze natuurlijk altijd allemaal.

Ik wens je een fijne dag (laatste ijsdagje, geniet ervan)
-X-

dinsdag 9 februari 2021

Postkaart


En toen begon het toch te sneeuwen en te sneeuwen
en werd alles wit, ik hoefde niet eens voor het
raam te gaan zitten wachten, enkel een nachtje te 
slapen en 's ochtends uit het raam te kijken..ooh..
De wereld ziet er ineens uit als een goedkope postkaart,
zo eentje die men graag met de beste wensen stuurt 
met kerst, een vredige, stille wereld waarnaar we
verlangen en waarin alles goed is..

Dus ik ging naar buiten en eigenlijk vond ik het alleen
maar heel erg koud met die snijdende wind, ook was
ik een beetje bang om te vallen (dat is echt wel een
dingetje sinds mijn val afgelopen voorjaar)
Ik keek naar de kinderen, dik ingepakt, met rode 
wangen die met hun sleetjes naar beneden gleden, 
gillend van plezier en ik realiseerde me dat het 
lang geleden was dat ik zo'n pure onbezorgde
vreugde had gevoeld zoals die van de kinderen in
de sneeuw, gaandeweg ben ik dat vermogen misschien
verloren, dat stemde mij ietwat melancholisch..

Wat ik voornamelijk heel fijn vond aan dit bijzondere
weer is dat het het nieuws domineerde, dagen ging het
bijna alleen over sneeuw, een mogelijke elfstedentocht,
treinen die niet rijden en ga zo maar voort.
Ook ik ging er helemaal in op, in de weermodellen, hoe 
koud het wel niet zou kunnen worden en hoe bijzonder dit 
allemaal is, al het andere nieuws en de saaiheid der dagen
waren even opgeschort, ver op de achtergrond.

En zo komen we weer terug mij de goedkope postkaart,
waarop de wereld vredig is en alles goed, heel even lijkt 
dat echt zo, de sneeuw bedekt niet alleen het landschap
maar ook alle zorgen en de vaak minder aangename
werkelijkheid, allemaal vergeten, hoe kort ook.
En dat maakt het dubbel prachtig.

Ik wens je een fijne dag 
(en niet vallen, hè :-)
-X-

vrijdag 5 februari 2021

Grijze dagen


 In deze grijze dagen, die allemaal op elkaar lijken,
waarin de tijd zo traag verloopt en er weinig doel lijkt 
te zijn behalve ze te leven, vind ik het soms lastig om
op te starten op zo'n dag die zich leeg voor je uitstrekt.
Dan loop ik eerst een beetje te dralen met een kopje koffie,
kijk eens even uit het raam en probeer iets te bedenken waar
 ik naar uit zou kunnen kijken, binnenkort of in de verte.
Dan denk ik dat ik misschien ooit weer naar een 
rommelmarkt kan (ooh, dat zou fijn zijn) of naar Wenen,
of dat het dit weekend kan gaan sneeuwen (ook al fijn)
Daarna herpak ik mij en ga ik over tot de orde van de dag,
opruimen, de was doen, misschien wat boodschappen
(zo weinig als mogelijk, ik vind het geen plezier)

Om wat ritme aan de dagen te geven heb ik een soort
van programma; ik leer een uurtje per dag Duits, met 
het idee van ooit weer naar Wenen gaan in mijn hoofd.
Dan wandel ik altijd een rondje, doe elke dag 
yoga en ik handwerk, kant dingen af terwijl ik naar
een postcast luister en ik brei in de avond als ik naar
een serie of een film kijk, dat is het wel zo'n beetje.

Er gebeuren weinig onverwachte dingen, dat is wel
rustig, er zijn geen uitjes, dat is wel saai, maar ik kan 
niet zeggen dat ik er ongelukkig van word van deze
eindeloze lockdown dagen, heel erg blij ook 
niet, het is iets er tussen in, een beetje grijs eigenlijk
net als het weer...
Ik ben benieuwd of mijn stemming volgende week
met de sneeuw mee zal veranderen en ik de lichtheid
zal ervaren van een wit sneeuwlandschap, ik hoop het.

Ik wens je een fijn weekend
-X-

dinsdag 2 februari 2021

Souvenir


 De deur waarboven 'souvenir' stond was dicht, toen ik
daar langs wandelde in Wenen, dit was bij een metro
stationnetje dus ik weet ook niet zeker wat er te 
halen was bij het loketje achter deze deur..

Ik stel me zo voor dat er een mannetje zou zitten 
(als de deur open zou zijn) met een grijze stofjas en een
geruite pet op, waar je kaarten van Wenen kan kopen,
voor een ieder die de weg helemaal kwijt was.
Hij wil je ook nog wel helpen om je pad weer te vinden,
vouwt de kaart open en tekent kruisjes op te kaart
en kleine pijltjes, zodat je weer verder kan.

Er zijn ook van die ouderwetste postkaarten die veel te 
fel gekleurd zijn en altijd wat blauwachtig met foto's 
van de stad en met Liebe Gruße aus Wien er op.
Het mannetje vraagt altijd waar je vandaan komt 
en schrijft dat in een schriftje, zo heeft hij een 
hele lijst van landen en steden waar hij nooit was.

Ook zouden er wat van die sneeuwbollen staan op
het ouderwetste toonbankje, waar dan een met de hand
geschreven  kaartje bij staat met 'niet aankomen'.
Dat helpt natuurlijk helemaal niet want niemand 
kan de verleiding weerstaan om er toch eentje te
 pakken, ermee te schudden en dan kijkt hoe
de sneeuw door de bol heen dwarrelt..

Het mannetje vindt het allemaal best, hij heeft ze zien
gaan en komen, al die mensen, al die gezichten, maar
stiekem is hij blij dat zijn loketje even gesloten is.
(ik vond het wel jammer, ik was graag even binnen gelopen)
Zo heeft hij de tijd om de boel eens aan te vegen en zelf
door de stad te wandelen langs alle attracties, parken en
paleizen te wandelen die op de postkaarten staan die
hij altijd verkoopt, zonder kaart natuurlijk want na de
talloze malen dat hij een verdwaalde toerist de weg wees,
kent hij de stad op zijn (oude) duimpje.

Ik wens je een fijne dag
-X-