vrijdag 27 november 2020

Eindeloze zondagen


Nu was ik er een tijdje niet, ik was er wel natuurlijk maar
niet hier op mijn blog, het is niet zo dat ik er niet aan dacht
aan mijn blog, dat deed ik elke ochtend even..
Maar zoals elke gedachte op het moment lijkt het alsof ik
er geen enkele vast kan houden, ze wapperen maar een 
beetje door mijn hoofd en ik zie ze voorbij komen maar
echt over iets nadenken lijkt me niet te lukken noch kan
ik een gedachte vastgrijpen en tot een conclusie komen.
Ben ik geheel onbedoeld mindful geworden; ik observeer
wat er is maar daar blijft het, geloof ik, bij, vanochtend zei 
ik wel drie keer tegen mezelf; hup zet iets op je blog Ingrid.
Als je al zoveel weken alleen bent ga je tegen jezelf praten,
ik in ieder geval wel, of ik ben nu echt een murmelende
oma geworden, dat kan natuurlijk ook..
Ik ben ook nog steeds hier in Wenen, wat ook wel het 
resultaat mag heten van mjn besluiteloze zijn, elke 
gedachte aan reizen in deze tijd laat ik voorbij drijven,
want het voelt absurd om er zelfs maar bij stil te staan,
maar blijven evengoed, dus ik dobber door de dagen heen.



Sinds mijn laatste bericht kreeg ik eerst een infectie in mijn
oog, geen idee waar het vandaan kwam, misschien van  
een oude mascara, omdat het besmettelijk was, bleef ik 
van iedereen weg en toen het na een dag of acht wat beter
ging (met tussenkomst van een oogarts en antibiotica) 
kwam er een strenge lockdown hier..
Omdat mijn zoon en familie in quarantaine moesten voor
10 dagen (allemaal goed afgelopen, gelukkig) zag ik nu
al tijden niemand en de dagen glijden in elkaar over.
Ik moet soms op mijn telefoon kijken wat voor een dag 
het eigenlijk is, want deze lockdown voelt als een 
eindeloze zondag, het weer werkt daar ook aan mee,
het is constant grijs en koud, alsof het elk moment kan
gaan sneeuwen maar er gebeurt niets, helemaal niets..
Dus ik wandel elke dag, de ene voet voor de andere
zonder een speciaal doel, ik lees, mediteer wat en ik brei.
Er komt natuurlijk een moment dat ik een gedachte moet
vasthouden en besluiten wat ik ga doen en daarmee bedoel
ik naar huis gaan maar zelfs als ik dit typ lijkt dat een 
onneembare horde, dus ik zal dit bericht maar eens posten
en een wandeling maken en dan zie ik wel,
het zal zich wel ontvouwen.

Ik wens je een goed weekend, ik zag net dat het vrijdag
is maar het had net zo goed dinsdag kunnen zijn :-)
-X-

donderdag 5 november 2020

Het woud in


 Nu kijk ik 's avonds nooit naar het nieuws, om een zekere
kalmte te bewaren voor het naar bed gaan, het zou 
zich vast kunnen haken in mijn gedachten, waardoor ik
de hele nacht, of tenminste de halve lig te tobben..
Maar een paar avonden geleden hoorde ik helicopters en 
zoveel sirenes dat ik toch dacht ik kijk even want dat is wel
erg veel ongewoon tumult, en ik las iets over een aanslag 
hier echt vlakbij, in de binnenstad.
Ik appte even naar mijn zoon Daan en hij vond al smel
meer informatie op de Oostenrijkse media, toen was het 
wel gedaan met de rust natuurlijk, door alle geluiden buiten
en door het volgen van het vreslijke nieuws.
Onnodig te zeggen dat het wel een tijdje duurde voordat 
ik sliep, zoveel vragen spookte door mijn hoofd, met name
waarom en wat bezielt die mensen, zoveel haat..
Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en uiteindelijk
viel ik in slaap, de volgende dag moesten wij binnen
blijven en de hele dag was ik wat onrustig.
In wat voor een wereld groeit mijn kleinzoon en (natuurlijk
alle andere kinderen) op, waar gaat het heen, kan ik er iets 
aan doen, moeten we het nemen zoals het komt en een soort
gevoel van vrede in onszelf vinden (meest waarschijnlijk)
Dus ik mediteerde, deed wat yoga, ijsbeerde wat door het
appartement (dat kan, het is nogal groot) luisterde muziek
en breide de ene rij na de andere..

Ik voelde een sterke neiging om Roodkapje maar achterna
te lopen, het woud in en nooit meer terug te komen,
maar ik begrijp dat dat de oplosing niet is, ik ben er nog
niet helemaal uit wat dan wel...

Ik wens je een fijne dag, kalmte en wijsheid.
-X-

donderdag 29 oktober 2020

Spullen


Ineens bedacht ik me dat ik hier al bijna vier weken ben,
 somsweet ik niet eens welke dag het is, de 
dagen verstrijken en voor mij iser geen verschil in de dagen, 
of het nu zondag of is of woensdag.
Nu het er naar uitziet dat ik hier nog wel even ga blijven, 
ik heb geenidee waar ik de moed vandaan zou moeten
 halen om terug te reizen,dacht ik na over de spullen 
die ik bij me heb en of dat wel genoeg is,
in het verlengde hiervan vroeg ik me af wat je nu eigenlijk
werkelijk nodig hebt om je enigszins goed te voelen.
Ik heb wat kleren bij me, die ik steeds weer met de hand 
was, wat eigenlijk een opmerkelijk bevredigend werkje is.
Ik heb geen winterjas bij me, maar tot nu toe was dat ook 
nietnodig mocht het kouder worden kan ik er eentje bij 
de Humana kopen, een tweedehandswinkel met kleren.
Voorts heb ik natuurlijk toiletspullen en als 
die op zijn kan ik ze makkelijk aanvullen, 
dus alle praktische zaken zijn geregeld.
Voor het plezier en de ontspanning kocht ik een hele 
tas met wol,om te breien, haken kan nog 
steeds niet echt met mijn vinger.
Ook nam ik een stapel boeken mee, maar die slinkt 
behoorlijk en ik vond geen boekwinkel hier die 
Nederlandse boeken verkoopt,
ik moet even zien hoe ik dat ga oplossen..

Het gekke is, is dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ik iets 
anders nodig heb, er is hier een bed, een bank, 
wifi en een minikeuken en dat vind ik meer dan 
voldoende ik mis helemaal niets van
wat ik thuis heb (behalve dat ik eens even een kast 
kan herorganiserenals ik me wat gespannen voel, 
dat helpt altijd, oh haha)

Dat geeft toch te denken, misschien ga ik het op den duur wel
missen, misschien ook helemaal niet, maar ik denk 
dat ik met veelminder toe kan dan gedacht, 
tenminste tot nu toe..

Ik wens je een fijne dag
-X-

zondag 25 oktober 2020

Nadenkochtend


 Nu ik al een paar weken in Wenen ben en hier zit te 
typen om iets over achten in de ochtend terwijl het voor mijn
gevoel iets over negenen is dacht ik na over deuren die opengaan,
soms op een kiertjes staan en af en toe helemaal dicht zijn..
(ondertussen zat ik een hele tijd aan te modderen met de opmaak
van deze tekst, steeds werd er een hele zin overgeslagen die ik
typte omdat elke keer het programma op paragraaf sprong bij
een nieuwe zin, uiteindelijk begon ik opnieuw en lukt het wel)
Van nature ben ik een 'deurendichtgooier' niet dat ik met deuren 
smijt maar als er ergens eentje opent heb ik nogal de neiging om er
niet door heen te gaan, omdat ik het niet durf of omdat ik denk 
dat het niet kan, dat wat aan de andere kant van de deur is..
Onnodig te zeggen misschien dat ik daardoor vele kansen heb 
laten gaan, niet dat ik me daar dan uiteindelijk beter door 
voelde, dat helemaal niet, maar ik ben nu eenmaal geen held,
zelfs niet eentje op sokken..

Dus dat ik door de deur glipte, die echt maar op een kiertje
stond toen ik bijna hals over kop naar Wenen vertrok, mag wel
een wonder heten, ik dacht er gewoon niet te lang over na..
(ook al vrij bijzonder, ik ben een eindeloze nadenker)

Nu ben ik hier, en ik heb de deur terug naar huis even dicht
gedaan, los van het feit dat ik niet zo goed durf te reizen op 
het moment, is het rustiger om niet constant te denken wat nu..
Ik besloot, na een gesprek met mijn vriend P, dat ik 1 keer per
week een 'nadenkochtend' zal hebben en dan besluiten wat ik
de komende week zal doen, blijven of gaan, zodat ik de rest
van de tijd gewoon hier kan zijn zonder de hele tijd in twijfel
te zijn en te genieten van deze kans..

Ik wens je een goede week (zoals je gezien hebt blog ik niet
zoveel, is de deur hier vaak gesloten, maar dat komt omdat ik aan
de andere kant ervan gewoon bezig ben met van alles en nog wat..

-X-

maandag 19 oktober 2020

Het leven van anderen

Tegenover het appartement waar ik vorige week was, ik 
ben nu ergens anders, is de straat zo smal dat je zo in het 
appartement van iemand anders kan kijken, dat vind ik 
facinerend maar ook een beetje ongemakkelijk dat je zomaar
even in het leven van een ander kunt kijken, ik had ook altijd
de gordijnen open, dus zij konden ook zien wat ik deed.
(dat was niet zoveel bijzonders, meestal zat ik te breien te lezen,
of misschien deed ik wat yoga oefeningen, oh haha)
Het meest waarschijnlijke is dat degene die daar woont erg 
weinig gedachten heeft over mij net als iedereen anders.
Omdat ik toch een beetje zat met het feit dat ik hier in Wenen
ben en niet in Amstrdam in deze ietwat beangstigende tijd,
had ik een gesprek met mijn zoon over wat 'men' daar wel
van zou vinden, de conclusie was; niet zo veel, waarschijnlijk..
Hij vroeg mij al eens eerder; wie is men eigenlijk?' dat is 
een goede vraag, het is een volkomen abstract gegeven..
 


 Een dag later stuurde hij mij een een artikel over dit onderwerp,
het was een studie die werd gedaan door mensen van Harvard,
daarin wordt gesteld dat als je je beoordeeld voelt door anderen,
je waarschijnlijk je zelf beoordeeld, de meeste mensen zijn veel
te veel met zichzelf bezig om over anderen te denken..
Dat is natuurlijk een bijzonder bevrijdende gedachte, en als je 
bij jezelf nagaat hoeveel tijd je aan anderen denkt, blijken dat 
vaal voorbijgaande, vluchtige gedachten te zijn.
Bij mij in ieder geval wel, ik vind er vaak ook eigenlijk niets 
van, van het leven van anderen en hoewel ik me wel eens druk 
maak over wat anderen over mij vinden, zijn dat natuurlijk
aannames, je kan onmogelijk weten wat anderen denken.
En dat is maar goed ook, stel je voor dat het wel zo was, wat
een chaos zou het worden in je hoofd...

Dus zo af en toe kijk ik eens naar het leven van andersn,
vergeet het weer en ga verder met wat ik aan het doen was.

Ik wens je een mooie week
-X-

zondag 11 oktober 2020

Hutje


 Nu ik hier voor of achter de keukentafel zit, het ligt er 
maar aan hoe je het bekijkt, en net alle nieuwsberichten
las over Nederland maakt een een groeiend gevoel van
onbehagen zich van mij meester...
Alles wat ik lees maakt mij nog schrikachtiger dan ik 
normaal al ben, voor het virus, maar vooral alle reacties 
die ik las, ik zou er verre van moeten blijven, maar zo af 
en toe kijk ik toch even wat de stand der zaken is.

Er zijn momenten waarop alles in mij zegt; ren, Ingrid, ren,
ergens het bos in, kraak een boshutje zonder wifi en ga daar
zitten mediteren en wandel door het woud..
Maar dat  is natuurlijk een fantasie die bezijden alle realiteit
is, nog los van het feit dat ik sinds ik als kind een Pinkeltje
boek las (Pinkeltje en de flonkersteen) over zeven 
rovers die door het bos dwaalden en getekend werden
met enkel ogen tussen de bomen, ik het bos in het donker eng
vindt, en ik het dus nog geen nacht zou uithouden daar, oh haha

Dus er zit niets anders op dan te aanvaarden dat de dingen zijn
zoals ze zijn en als mijn gedachten op hol slaan, ze lekker
laten rennen en afleiding zoeken door te gaan breien of zo iets
kalmerends waardoor ik de dingen weer enigszins in perspectief
kan zien, maar ohoh, ik vind het niet meevallen op het moment.

Als het mogelijk is blijf ik nog een tijdje hier, het is dan wel geen
boshutje maar ik voel me hier stukken beter dan in Amsterdam.
Tegelijkertijd zoemt er een gevoel mee dat ik thuis zou moeten
zijn, hoewel het thuisfront mij met klem verzekerd dat ik met 
een gerust hart hier kan blijven, alles gaat goed daar (gelukkig)

Enfin, ik bekijk het per dag en soms per uur en we zullen zien
wat er komen gaat..

Ik wens je alle goeds
-X-

woensdag 7 oktober 2020

Schattebolletje


En toen was ik in Wenen, het voelt een beetje alsof
ik er stiekum tussen uit ben geknepen en misschien is
dat ook wel zo maar ik moet zeggen dat het een verademing
is na Amsterdam, de sfeer is totaal anders hier, beter vind ik.
Iedereen draagt mondkapjes in het OV en in winkels en aftstand
bewaren lijkt hier al helemaal ingebakken, het is ook niet druk
op straat en al met al voel ik me hier veel prettiger..
Ik denk dat ik hier maar gewoon blijf, haha, zeker ook omdat
de familie van mijn zoon in de buurt is, dat is een fijn idee.
 Zondag bracht ik een dag door met mijn zoon en met Timo,
ooh, het is echt zo'n schattebolletje en alweer zo gegroeid.
(en nee, ik kneep hem niet in zijn wang terwijl ik zei; wat 
ben je al groot geworden :-)
Voorts is het hier eigenlijk net zo als thuis, ik wandel, 
doe boodschappen, yoga, lees en brei (en ik worstelde een
uurtje of wat met de Ipad, ik had geen idee meer hoe het 
moest met de foto's bijsnijden en berichten maken, maar 
als je dit leest is het gelukt.

Ik wens je een goede dag en ik hoop dat je wat kalmte
kan vinden in weerwil van alles wat er speelt, zo weinig
mogelijk alle berichten op social media lezen helpt, weet
ik uit ervaring, als het belangrijk is komt het toch wel tot je.

-X-

donderdag 1 oktober 2020

Dagdag


 En toen stond de deur naar Wenen toch ineens op een 
kiertje, en ben ik van plan er doorheen te glippen.
Morgen al, omdat we niet weten hoe deze hele situatie 
zich gaat ontwikkelen, ik heb ook nog geen terugreis
geboekt, het is gewoon bekijken wat het beste moment
zal zijn om weer door die halve open deur te gaan.

Ik moet zeggen dat ik de laatste twee nachten slecht heb
geslapen, mijn hoofd bleef maar malen, is het nu juist
een goed plan of helemaal niet, wat als ik daar ziek wordt,
hoe veilig is het om te reizen, en ga zo maar voort..

Ding wat zeker is dat ik hier in Amsterdam midden in 
zoals ze dat mooi zeggen 'brandhaard' zit en ik las dat 
Amsterdammers massaal niet aan de mondkapjes willen.
Dat ik daar zenuwachtig van wordt laat zich wel raden
en ik hoop dat het in Wenen allemaal wat beter geregeld is,
mondkapjes dragen is daar overigens heel gewoon geworden.

Hoe dan ook, ik kan in ieder geval wat tijd met mijn 
zoon en zijn gezin doorbrengen, ik zie er naar uit om de 
kleine lieve Timo weer te zien, verder wil ik veel
gaan wandelen en neem ik meer boeken mee dan kleren.

Ik weet dat het mij ooit gelukt is om op mijn Ipad een
blogbericht te maken, ik ben allang vergeten hoe, maar 
ik ga het proberen, lukt het niet dan duurt het even voor 
ik weer hier ben, ik weet niet precies hoe lang.
Je kan mij natuurlijk ook op Instagram volgen.

In de tussentijd wens ik je alle goeds op je pad, 
liefs van Ingrid.

maandag 28 september 2020

Berg


 Wat motiverende woorden om te starten in deze
nieuwe week, welke berg je dan ook op moet; 
begin er gewoon kalm aan en wie weet haal je de 
top wel, of vind je halverwege wel hoog genoeg
of misschien blijf je wel gewoon in het dal
zitten en geniet je van het uitzicht op al die bergen..

Hoe dan ook, ik wens je plezier, succes of strekte,
wat je dan ook nodig hebt, maar vooral wens ik je
gemoedsrust en een goede week.

-X-

vrijdag 25 september 2020

Blaadjes


Van de week veegde ik de blaadjes op het stoepje hier
achter op het plaatje op een hoop en gooide ze in de tuin.
Terwijl ik dat deed dacht ik dat het eigenlijk een zinloze
handeling was omdat er nog vele zouden volgen, van de
hazelaar die er staat en de grote rode beuk van de buren..
Toch veegde ik monter verder en terwijl ik dat deed dacht
ik aan de eindeloze reeks handelingen die je elke dag moet
doen om het verval tegen te gaan..
Tandenpoetsen, wassen, stofzuigen, de afwas, de planten
water geven, de vuilnis weggooien, toilet schoonmaken,
wasbakken poetsen, matjes uitkloppen, in beweging blijven,
 vaak je handen wassen, nu veel vaker dan eerst.
Elke dag weer nieuwe zorgen waarvoor je in je hoofd
een soort van oplossing voor moet zoeken, totdat je
denkt; ach nu ja, we zien wel, steeds weer opnieuw..


 En ik vroeg me af, toen ik alle blaadjes in de tuin 
kieperde wat er zou gebeuren als je dat alles 
niet meer zou doen, als je de boel, de boel zou laten.
Binnen no time zou alles verwaarloosd zijn; het stof 
zou zich ophopen in de hoeken van de kamer, de afwas
zou torenhoog op het aanrecht staan, de vuilnis zou zich
opstapelen, eerst in de hoeken later zou je er niet meer
overheen kunnen stappen, je zou er, binnen afzienbare
tijd uitzien en ruiken als een zwerver en uit je huis worden
geplukt na een melding van de buren dat het zo toch
echt niet langer gaat, oh haha..
Ik weet niet wat er zou gebeuren als je je zorgen de vrije
loop zou laten en geen oplossingen meer bedenkt, misschien
zou je hoofd wel groeien om steeds meer ruimte te maken ;-)

Ik dacht ook nog, terwijl ik nog steeds met die blaadjes
in de weer was of het anders zou zijn als het altijd maandag
zou zijn (of dinsdag), dat niet elke 24 uur alles opnieuw
zou beginnen, maar ook dat zou geen oplossing zijn.

De volgende dag keek ik door het keukenraam naar het 
stoepje, en ja hoor, evenveel blaadjes als de dag ervoor,
Die moet ik straks even opvegen, dacht ik, en met goede
moed begon ik eraan, net als met de rest van de dagelijkse
lijst tegen het verval, het is een strijd die je niet gaat winnen
maar ik kan op zijn minst proberen het enigszins 
in de hand te houden..dus ik begon te vegen..

Ik wens je een fijn wekend,
-X-

dinsdag 22 september 2020

Dapper


 Toen ik nog klein was, ik denk een jaar of zes, zeven,
wilde ik altijd als ik bed lag nog even naar beneden.
Gewoon even kijken wat mijn moeder aan het doen was
en nog liever even op de bank gaan zitten in mijn pyama,
nee, ik denk dat ik altijd een nachtpon aan had, eigenlijk..
Op een avond sloop ik de trap af, dat deed ik altijd want ik
dacht dat ik dan ongezien op de bank kon gaan zitten.
Mijn moeder keek naar een programma op de televisie
wat de Onedin line (of zoiets) heette, het was iets met 
allemaal stoere mannen op een zeilschip.
Ik mocht blijkbaar even blijven zitten, of ze had me niet
gezien, haha, en ik zag op de tv dat al die grote mannen 
heel bang waren omdat er gele koorts was uitgebroken
op het schip, iedereen was in koortsachtige paniek.
Even laten werd ik naar boven gestuurd, maar ik was zo 
onder de indruk van wat ik gezien had, dat ik nog jaren
daarna bang was voor de Gele koorts, 
ik weet het zelfs nu nog..

Het was een onzichtbare dreiging die op elk moment kon
toeslaan met onduidelijke gevolgen, maar dat het eng was
dat wist ik zeker, het kon achter een deur zitten, mij 
achtervolgen op de trap, of door een raam binnen waaien..

Eigenlijk is mijn kinderlijke angst nu werkelijkheid 
geworden, het is stilletjes maar niet onopgemerkt ons
leven ingeslopen, net als ik vroeger op de trap in mijn 
nachtponnetje met mijn beer in mijn hand..

Ik probeer het nu allemaal met een min of meer rationele
volwassen manier te bekijken, maar het voelt hetzelfde
als toen deze onzichtbare dreiging die als een deken
over de dingen hangt, een deken waar je niet onder kan 
kruipen omdat het daar veilig is noch heb ik een super beer
die me kan beschermen tegen alles waar ik bang voor ben.
Maar ik doe mijn best om dapper te zijn, wat soms 
wel en soms helemaal niet lukt..

Ps, de foto past misschien niet bij het verhaal want 
onzichtbare dingen laten zich niet op een foto vangen.

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 18 september 2020

De stad van mijn verlangen


 Al maanden lang zit ik er op te vlassen dat ik naar
Wenen kan, in de eerste plaats natuurlijk omdat mijn 
zoon en kleinzoon daar wonen maar ook omdat ik 
het een hele prettige stad vind om te zijn.
Dus ik hou alle berichten en codes goed in de gaten,
eerst kon het gewoon helemaal niet, dat is helder,
dan hoef je ook niet te hopen en moet je gewoon wachten
op een venster, of beter gezegd een deur die geopend wordt.

Toen die eenmaal open was kwam mijn zoon en zijn 
familie naar hier en het leek een tijdje zo goed te gaan
allemaal dat ik dacht wel in de herfst te kunnen gaan.
Dus ik keek naar treinreizen en we informeerden bij 
de Oostenrijkse spoorwegen over de veiligheid en het
beleid, dat bleek allemaal prima in orde..
Nu het net allemaal wat concreter werd is Amsterdam
ineens code rood (oh ellende) voor Duitsland en is 
het maar de vraag of ik daar door heen mag reizen,
het is heel onduidelijk allemaal, met een auto mag 
het wel, maar die bezit ik niet..
Met de trein is het misschien mogelijk totdat Wenen
ook code rood wordt (het gaat daar ook niet helemaal
lekker) dus nu weet ik het niet..

Ik begrijp heel erg goed dat mijn verlangen om mijn
familie te zien een klein probleem is in deze grote
wereld met nog veel grotere problemen..
Maar die kan ik niet allemaal op mij nemen en 
daarom beperk ik me tot een wat kleinere cirkel..

Enfin, ik blijf hopen op een moment dat de deur weer
open is en mocht dat niet gebeuren dan zit er niks anders
op dan mijn spullen in een vrachtautootje te zetten en
voorgoed naar te Wenen verhuizen;-))

Ik wens je een fijn weekend
-X-

woensdag 16 september 2020

Tekenen (voor de lol)


 Laatst maakte ik wat aquarelletjes die passen bij mijn
gebreide paddenstoeltjes en blaadjes, terwijl ik dat deed
voelde ik ineens het plezier wat ik had als kind als ik tekende.
Ik tekende veel, vooral poppetjes met mooie kleren aan, 
ik wilde mode ontwerpster worden dus ik oefende veel,
ik wilde dat het er net zo mooi uit zag als
de plaatjes in de Tina, dat lukte natuurlijk niet maar dat
vond ik niet erg, ik vond het gewoon leuk om te doen.
Vele jaren later ging ik naar de lerarenopleiding, hier in
Amsterdam (ik was ook toegelaten op een kunstacademie
maar dat durfde ik niet, schrikachtig als ik ben, toen al)
ik koos voor de vakken textiele werkvormen en tekenen.
Textiel ging goed, uitstekend zelfs, maar tekenen ohoh.
Het is natuurlijk totaal iets anders als je voor je plezier
tekent dan dat je het zo goed moet kunnen dat je aan
iemand anders moet leren hoe je een, laten we zeggen,
een giraffe moet tekenen, of een vaas met bloemen..
Dat ging allemaal niet goed, dingen natekenen vond ik
saai en ik fantaseerde er altijd van alles bij.

Ik verliet de opleiding na de mededeling dat ik niet 
goed genoeg was, een waardeloze tekenaar en ik dacht
dat het waar was, het duurde jaren voor ik weer een
potlood ter hand nam, met een lichte aarzeling, dat wel.
(minder vernietigend was geweest; je bent niet
geschikt als tekenleraar, veel aardiger ook)

Nu teken ik gewoon weer, er zijn altijd mensen die het 
veel beter, mooier etc kunnen, of mensen die het niet 
mooi vinden, nou en, zou ik zeggen, en wat dan nog?

Dus mocht je enige aarzeling om te tekenen, of wat
dan ook, begin gewoon ergens en laat je niets aanpraten,
er zijn altijd mensen die er wat wat vinden, laat ze kletsen.
(ik ben niet zo van de online adviezen, sterker nog 
ik word een beetje flauw van alle goede raad,
maar ik zou je voor een keertje graag aanmoedigen
te doen waar je zin in hebt en plezier aan beleeft)

Ik wens je een goede dag
-X-

zondag 13 september 2020

Televisie


Laatst stuurde mijn zoon mij een appje met deze foto's,
ze zijn natuurlijk geen wonder van schoonheid
(zoals de foto's op blogs en Instagram tegenwoordig 
allemaal lijken te zijn; sprookjeswerelden)
maar ik kreeg wel meteen een verhaal in mijn hoofd.
Hij vond de oude televisie doos op zolder van het 
appartementencomplex in Wenen waar ik regelmatig mag 
logeren, het is van de tante van zijn vriendin en hij 
doet daar onderhoudswerkzaamheden.
De doos is van een Weens televisiemerk wat allang niet
meer bestaat en ik stel me zo voor dat er ergens in dat 
complex nog een appartement is wat nooit is veranderd
sinds, laten we zeggen de jaren zestig ofzo.
Dat daar een, inmiddels oude, vrouw woont die alles
 gelaten heeft zoals het is en niet zo goed ter been is
en enkel even naar de Billa (supermarkt) in de straat 
loopt om haar boodschapjes en verder gewoon thuis is.
(de trap op lopen valt haar zwaar inmiddels)
Ze heeft wel een hondje, zo'n kleintje met een geruit dekje
aan, waar ze tegen praat en ze kijkt natuurlijk televisie..


 Precies, die oude televisie die ze in de jaren zestig kocht,
in de tijd dat het een bijzonderheid was, ineens kon
je zomaar op een scherm de wereld inkijken..
Ze heeft nog steeds twee zenders waar ze kijkt naar 
spelshows, natuurprogramma's en soms wat sport.
Niet naar het nieuws, daar is ze al lang geleden mee gestopt,
 ze heeft natuurlijk ook geen internet, waarom zou ze..
Dus de mevrouw denkt dat het goed gaat met de wereld,
zij is in zalige onwetendheid over de dingen

In ieder geval heeft zij geen idee van alle zorgen
in de wereld, behalve die van haar zelf,
zoals pijn in haar rug, of dat de televisie
het niet zo goed doet af en toe, maar een flinke
klap er op doet wonderen, echt waar..

Daar dacht ik allemaal aan toen ik de foto's van de 
doos kreeg en als ik nu weer eens in Wenen ben,
in dat appartementencomplex, ga ik toch eens goed
opletten of ik niet ergens een geheim deurtje kan vinden
van de flat waar alles is zoals het was of misschien
zie ik eens een vrouwtje met een hondje met een 
geruit dekje bij de Billa en dan zal ik denken; ah, 
dat is de mevrouw van de televisie en even naar haar
knikken en gruƟ Gott zeggen, want dat zeggen ze
nu eenmaal in Wenen...

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 11 september 2020

Breien


Sinds mijn val, alweer een paar maanden geleden, waarbij
ik mijn vinger bezeerde, kan ik niet meer haken.
Mijn vinger is van schrik krom gaan staan en ook al 
ben ik nu bij een speciale hand fysiotherapeut om dit 
probleem te verhelpen doet hij nog steeds zeer.
De beweging die je maakt bij haken is er op de Ć©Ć©n of
andere manier niet goed voor en mijn vinger verkrampt
dan helemaal, dus ik haak niet meer, ik brei..
Het ene dingetje na het andere, schelpjes, blaadjes,
paddenstoelen en ga zo maar voort.
Ik brei nog op de ouderwetse manier met twee lange
naalden die je zo onder je arm kan steken, ik heb het 
geprobeerd met een rondbreinaald, maar dat vind ik niks.
 Ik brei zoals ik het geleerd heb als zevenjarige in het
handwerkklasje van de strenge juffrouw wiens naam 
ik allang vergeten ben, maar ik zie haar zo voor me.

Wat niet veranderd is is de verwondering om van een
draad iets te kunnen maken, het plezier ook niet.
Dus ik tel, haal uit, probeer het opnieuw, ik brei recht
en averecht, ik hecht af en zet een nieuw werkje op.

Af en toe verkoop ik wat werk, zodat ik weer nieuw 
garen kan kopen en daarnaast zou de berg gemaakte 
dingetjes zo groot worden dat ik niet zou weten wat
ik ermee zou moeten doen...

Dus, kromme vinger of niet ik brei gewoon door
want ik kan me weinig dingen voorstellen die ik zo
prettig en kalmerend vind als breien..

Ik wens je een goed weekend
-X-

woensdag 9 september 2020

Behouden vaart


Nu heb ik niet zo veel met het thema boot noch heb ik
zeebenen, integendeel zou ik zelfs zeggen,
ik ben nogal snel uit mijn evenwicht..
Ooit was ik verliefd op een zeeman, maar die was er
nooit, wel kreeg ik af en toe een kaart met een plaatje
er op van een verre stad aan een onbekende zee.
Regelmatig tuurde ik over zee en dan dacht ik aan 
die stoere man op zijn schip ergens achter de horizon.
Maar dat telt allemaal niet echt, denk ik..
Ook heb ik weleens gezeild, maar eigenlijk was ik de 
hele tijd bang dat ik overboord zou kiepen als het 
bootje ineens overstag ging, ik durf niet met mijn 
hoofd onder water namelijk, dus ook dit kan ik
niet echt meerekenen..


Voorts peddelde ik wel eens met een kano op een meer,
maar meestal legde ik dan aan op een eilandje
om mijn broodje te eten en dan weer terug, ook al niet
echt dat je zegt, ja, je hebt iets met boten.
Verder kan ik me nog herinneren dat ik ooit met een 
veerboot naar een Grieks eiland ging, het eerste uur was
fantastisch maar daarna werd ik de resterende 8 uur zo 
zeeziek dat ik als een dweil op het dek heb gelegen.

Kortom, boten en ik is niet echt een goed thema, wel kan
ik zeggen dat ik graag naar de boten kijk die hier voor
mijn huisje in het kanaal voorbij varen en dat ik het leuk 
om ze te vouwen, ik hoop jij ook :-)

Ik wens je een Bon voyage, of misschien nog wel
mooier; een Behouden Vaart, deze dag en alle andere

-X-

maandag 7 september 2020

Hoofd


 Nu had ik ik in gedachten een prachtig verhaal
bij deze tekening, over toppen en dalen echt zo'n
blogbericht met filosofische gedachten over zomaar
op pad gaan om het onbekende te verkennen.
Zo'n verhaal over moed en onbevreesd zijn, ongeacht
wat je tegenkomt als je frank en vrij door het leven 
wandelt, bij voorkeur met roze laarzen aan en een 
knapzak op je rug, want wat heb je nu eigenlijk
helemaal nodig behalve een hapje van het Ć©Ć©n of 
ander, een flesje drinken en een warme jas..

Maar nadat ik vannacht een heftige migraine aanval
had en ik nu met enige moeite hier voor mijn pc 
zit heb ik weinig gedachten meer over, wat 
overigens ook wel eens rustig is.
Mijn hoofd is een wolk gevuld met watten
 en mijn gedachten, laat staan hele interessante,
wapperen er door heen en ik kan ze onmogelijk 
vasthouden en ik heb wel een soort van idee
wat het verhaal moest worden, maar dat is alles.
(het was vast prachtig geworden, haha, maar soms 
zit het mee en soms zit het tegen)

Ik kan me nog wel bedenken dat ik niet moet 
vergeten dat jullie een fijne dag te wensen,
bij deze dan..

-X-

vrijdag 4 september 2020

Stoeltjes


 Al ergen in Juni, zette ik haalde ik twee stoeltjes
uit de kelder, voor mijn kleinzoon Timo, als hij zou
komen, dat zou nog weken duren, maar ik dacht 
als ik ze vast neerzet, dan gaat het vast door, het bezoek
aan Nederland van mijn zoon en zijn vriendin..
Met al die code oranjes, geel enzovoort was het een tijd
onzeker maar op een dag konden ze dan toch vertrekken..
Eerst deden zij Zeeland aan, waar nog familie woont, onder
andere de overgootmoeder van Timo, heel bijzonder.

Maar toen was dan eindelijk de dag daar dat ze hier in 
Amsterdam waren, aan het einde van de straat nog wel
waar zij een huis huurden voor een week, ik fietste er heen
en zag hun auto staan, dat vond ik al geweldig..

We hadden een fijne week, we wandelden, ik speelde 
met Timo, we aten bij elkaar en we konden eindelijk 
eens even bijkletsen, in het echt is dat toch anders 
dan aan de telefoon, maar het het allerleukste, echt 
het allerleukste vond ik toch wel dat ik zomaar
langs kon gaan voor een kopje koffie en om even 
bij Timo te zijn (oh, echt het allerliefste jongetje) 

Nu zijn ze natuurlijk allang weer terug in Wenen en 
elke keer als door de straat fiets waar ze logeerden
kijk ik onwillekeurig of ik toch hun auto niet zie staan..

Timo heeft overigens geen seconde op Ć©Ć©n van de 
stoeltjes gezeten, ik was helemaal vergeten dat jongetjes 
van 15 maanden het veel te druk hebben met de
wereld ontdekken.

Ik wens je een goed weekend
-X-

woensdag 2 september 2020

De ventilator dagen


Toen ik vanochtend buiten even koffie dronk
was de lucht knisperend en fris en ik dacht
even terug aan de eindeloze hitte in Augustus..
Want oh, wat was het warm, het is maar goed 
dat ik een blogvakantie had want ik zou het steeds
maar weer over het weer gehad hebben en..

Dat ik mij vroeg in de ochtend haastte naar de 
supermarkt omdat het later te heet was.
Dat ik slecht geslapen had omdat de temperatuur
op het zoldertje inmiddels tot 32 graden was 
opgelopen en dat er geen zuchtje wind was
die er wat koelte door heen kon blazen.
Dat de ventilator de hele dag stond te draaien
en dat vlak ervoor de enige plek was waar het
nog enigszins uit te houden was.
Dat het leek alsof je in een pan met warme vla
zat en dat iemand de deksel er op deed.
Dat het bij ons voor een komen en gaan was van
mensen met opblaas flamingo's, picknickmanden,
barbecue sets en muziekboxjes met harde muziek.
(ik zou waarschijnlijk ook gezegd hebben dat
ik me daar aan begon te ergeren, haha)
Dat ik, tegen de tijd dat er wat buien konden 
ontstaan, de hele tijd op de buienradar keek of
het verlossende onweer ons zou bereiken,
wat uiteindelijk dagen duurde.
En dat ik toen het eindelijk hoorde rommelen
in de verte de opluchting groot was..

Gisteravond deed ik voor het eerst in maanden
weer eens een vest aan, het was best fris en ik 
wou bijna gaan mopperen dat de zomer alweer
voorbij was, maar toen dacht ik aan de ventilator
dagen en hoe ik verlangde naar een vest...
en dacht ha, fijn zo!

Ik wens je een mooie dag
-X-

maandag 31 augustus 2020

Rommelen


 Nu de zomer min of meer voorbij lijkt, besloot ik 
dat de blogvakantie ook maar over was, het is niet zo
dat de deuren van mijn blog gesloten waren en nu
weer open zijn gegaan maar als ik eenmaal niet meer
blog denk ik er eigenlijk nooit aan.
Ineens is er dan weer een moment dat ik denk oh ja, 
dus ik klikte blogger open en ik zag dat de hele interface,
de hele indeling achter de blog, veranderd was..
En ooh, wat heb ik een hekel aan opgelegde veranderingen,
ik weet precies hoe alles werkt en dan ineens ziet het er
helemaal anders uit, daar hou ik helemaal niet van..

Dus terwijl ik zo een beetje zat te kijken wat nu wat was,
kwam ik opeens een kopje tegen waarbij ik de kleuren
en de tekst kon veranderen, dat was wel een verbetering
want dat kon ik in al die 10 jaar in de oude indeling
niet vinden, dus ik begon wat te rommelen..
Ik ben dol op rommelen, gewoon een beetje proberen 
en maar kijken of het wat wordt..
Oooh, als ik dit doe wordt de tekst roze en als ik dit doe
staat de tekst ineens recht in plaats van schuin, een feit 
waar ik me al een jaar of 8 aan irriteer; die letters die 
schuin staan maar ik had geen idee hoe ik ze recht
 kon zetten, en nu vind ik het er een beetje gek uit zien.

Maar je raakt aan alles gewend, dus ik laat het meer eens 
een tijdje zo, die roze tekst aan de zijkant is misschien
een beetje te, maar ik weet nu (eindelijk) hoe ik dat 
zo weer blauw, groen of geel moet maken..als ik het 
nog kan terug vinden, natuurlijk :-)

Ik ga niet vragen wat iedereen er van vindt want dan 
krijg ik zoveel meningen dat ik daar weer van in de war raak,
en dat moet ik niet hebben zo aan het begin van het einde
van mijn blogvakantie..

Ik wens je een fijne dag 
-X-

maandag 20 juli 2020

Zomervakantie


Ik ben even grote vakantie aan het spelen, gewoon hier
in en rondom het huis, met een breiwerkje, een glaasje 
limonade en wat mijmeringen in de tuin.
De komende weken zal ik een beetje lala bloggen wat 
zoveel wil zeggen dat ik een bericht zal plaatsen als de
wind een verhaal mee brengt wat ik zou kunnen vertellen..

Ik wens je hele mooie dagen
-X-

dinsdag 14 juli 2020

Kotje


Weet je nog vroeger, op de lagere school, als de zomer
vakantie begon, wat een fantastisch gevoel was dat..
Ik heb het al jaren niet meer, het gevoel van de
zomervakantie, dat komt misschien omdat alles zijn 
gangetje gaat, haha, maar ik verlang er wel eens naar.
Als de laatste dag op school dan was aangebroken en er 
niet veel bijzonders werd gedaan, het was gewoon wachten
tot de bel ging en dat je dan naar buiten kon rennen,
met een zeker gevoel van euforie, in de overtuiging
dat je nooit meer terug hoefde te komen..


Want zes weken was zo lang, dat het net zo goed voor 
eeuwig zou kunnen zijn, een eindeloze zee van leegte,
waar je niets zou hoeven strekte zich voor je uit.
Wij gingen nooit op vakantie, daar was niet genoeg geld
voor, ik ging pas op mijn twaalfde voor het eerst een paar
dagen naar Parijs, maar dat gaf helemaal niet want wij 
hadden iets veel beters, namelijk een kotje op het strand.
(eigenlijk heet het denk ik een strandhuisje, maar in
Zeeland noemden we dat zo :-)
We mochten aan het begin van de vakantie een plastic
luchtbedje en een Donald Duck pocket kopen, met zijn 
drieĆ«n dan hĆØ, ik deelde dat met mijn broer en zus.
Geweldig moment was dat, de vakantie was begonnen.


Elke dag fietsten wij door de weilanden naar het strand,
zetten onze fietsen neer, wandelden wij over de lange
overgang door de duinen, liepen nog een end over het
strand naar het kotje, klapten de ligstoelen uit, je weet wel
die van canvas met hout waarvan je in het begin nooit snapt
hoe het nu precies zit en dan huppelden we de zee in..
We mochten elke dag een raketje, zo'n waterijsje, kopen in
de strandtent, wat bijzonder was want normaal kregen we
alleen op zaterdagavond iets lekkers, ooh die raketjes..
En zo dobberden wij de zomer door, dag in dag uit, ook 
bij slecht weer, want het was zonde om het kotje niet te 
gebruiken, het was al duur genoeg zei mijn moeder.

Uiteindelijk gebeurde het ongelofelijk toch, het kotje 
moest worden aangeveegd, de sleutel ingeleverd,
het lekke luchtbedje in de prullenbak en het 
zand moest uit de Donald Duck pocket
worden geschud, de zomervakantie was voorbij..
Ik kon het me niet voorstellen maar het was echt zo,
we moesten weer naar school, een jaar lang, maar het
had net zo goed voor eeuwig kunnen zijn..

Ik wens je een fijne dag
-X-

vrijdag 10 juli 2020

Gangetje


Soms, of misschien moet ik zeggen, gebeurt er niet zo
veel, de dagen zijn een beetje hetzelfde, met geen 
bijzondere hoogte-of dieptepunten, het leven gaat 
gewoon zijn gangetje en misschien is dat wel het
meest wenselijke scenario..
Ik drink koffie in de tuin, maak ommetjes door de regen,
doe boodschappen, nog steeds zo min mogelijk, de 
anderhalve meter regel lijkt al een tijd niet meer in zwang,
hier in Amsterdam en ik wordt er toch wat nerveus van..
(helemaal van die mensen die tsss, naar je sissen als je
een stukje opzij gaat of zelfs commentaar leveren, ik zeg
nooit iets terug, ze vinden maar wat ze vinden)
Voorts, veeg ik het huisje aan, ruim eens een laatje op,
verheug me op de dagelijkse filmpjes van Timo en ik
brei, zolang als het me lukt met mijn zere vinger.
Ja, die vinger, de conclusie is eigenlijk dat hij scheef is 
gegroeid door het letsel na de val, het is lastig te zeggen
wat er aan de hand was (:-) omdat het al zo'n tijd geleden
is, dus nu is het rekken, strekken en duwen (door de 
fysiotherapeut) in de hoop dat hij weer recht wordt..

Oh ja, ik loop ook veel te dralen, besluiteloos en ik doe
elke dag nog wat yoga en mindfullnes oefeningen.
Eigenlijk ben ik een beetje als het poppetje op de foto,
precies die blik en enigszins geamuseerd over mezelf
(maar zeker niet de hele tijd) 

Haha, ondanks dat er eigenlijk niet veel gebeurd,
is daar nog best veel over te zeggen.

Ik wens je een fijn weekend
-X-

woensdag 8 juli 2020

40A


De eerste keer dat ik bus 40A nam in Wenen, of ik kan 
beter zeggen, zou moeten nemen kon ik hem niet vinden.
Ondanks de duidelijke aanwijzingen van mijn zoon Daan;
'stap uit op dit metrostation, let op de borden waarop staat
40A Hohenstaufergasse die kant op, liep ik zo hup de 
verkeerde kant op en zag ik nergens een bord (ze hangen 
echt levensgroot op het perron, echt waar, haha)
Ik kwam op een groot plein terecht en ik vroeg het aan 
verschillende mensen maar dat mocht niet baten, mijn Duits
is ietwat armzalig en misschien begreep ik het gewoon niet.
Uiteindelijk moest ik mijn zoon bellen om wat nieuwe 
aanwijzingen te vragen en het bleek dat ik in cirkels
om het desbetreffende straatje heen liep, ohoh..


De 40A, rijdt door de straat heen waar mijn zoon met zijn 
vriendin en hun zoon Timo wonen, het is tevens het eindpunt
van de route zodat ik niet bij de verkeerde halte uit kon 
stappen en zo vond ik toch hun huis nog..
Later nam ik de bus vele malen en kon ik niet begrijpen 
wat ik er nu zo ingewikkeld aan vond om hem te vinden, 
maar de dingen die je al weet zijn niet zo moeilijk, toch?
Mijn kleinzoon Timo is dol op de bus, als hij in de tuin speelt
en hij hoort hem (hij komt een paar keer per uur langs) dan 
hoort hij hem aankomen en het liefst kijkt hij dan door het hek.
De bus noemt hij Bam, wat een prachtige naam is voor een 
bus, en is elke dag een groot plezier voor hem.


Regelmatig lopen zijn ouders even met hem naar de bus,
die vlakbij om de hoek altijd een paar minuten staat te 
wachten op de passagiers die naar het centrum willen.
Omdat Timo zelf kan lopen en dat ook graag wil, is dat 
een heus uitstapje omdat, zoals mijn zoon zei; ze vorderen
met ongeveer 30 meter per uur, oh, haha, kinderen zien in 
alles wel iets bijzonders en er is altijd een reden om even stil
te staan en het te bewonderen (zouden wij ook moeten doen)
Vaak mag hij even in de bus kijken en laatst reed een 
aardige chauffeur de bus zelfs een paar meter vooruit 
terwijl Timo voorin mocht zitten.

Dus ik maakte een bus voor Timo, ik heb geen idee of hij 
het als een bus zal herkennen, maar ik had plezier in het 
breien van de knuffelbus, en terwijl ik hem maakte reed ik 
in gedachten door de straten van Wenen, in de 40A, van het 
beginpunt, wat ik nu weet te vinden, helemaal naar het
eindpunt, waar Timo met zijn vader dan op mij 
stonden te wachten..

Ik wens je een fijne dag
-X-