dinsdag 22 september 2020

Dapper


 Toen ik nog klein was, ik denk een jaar of zes, zeven,
wilde ik altijd als ik bed lag nog even naar beneden.
Gewoon even kijken wat mijn moeder aan het doen was
en nog liever even op de bank gaan zitten in mijn pyama,
nee, ik denk dat ik altijd een nachtpon aan had, eigenlijk..
Op een avond sloop ik de trap af, dat deed ik altijd want ik
dacht dat ik dan ongezien op de bank kon gaan zitten.
Mijn moeder keek naar een programma op de televisie
wat de Onedin line (of zoiets) heette, het was iets met 
allemaal stoere mannen op een zeilschip.
Ik mocht blijkbaar even blijven zitten, of ze had me niet
gezien, haha, en ik zag op de tv dat al die grote mannen 
heel bang waren omdat er gele koorts was uitgebroken
op het schip, iedereen was in koortsachtige paniek.
Even laten werd ik naar boven gestuurd, maar ik was zo 
onder de indruk van wat ik gezien had, dat ik nog jaren
daarna bang was voor de Gele koorts, 
ik weet het zelfs nu nog..

Het was een onzichtbare dreiging die op elk moment kon
toeslaan met onduidelijke gevolgen, maar dat het eng was
dat wist ik zeker, het kon achter een deur zitten, mij 
achtervolgen op de trap, of door een raam binnen waaien..

Eigenlijk is mijn kinderlijke angst nu werkelijkheid 
geworden, het is stilletjes maar niet onopgemerkt ons
leven ingeslopen, net als ik vroeger op de trap in mijn 
nachtponnetje met mijn beer in mijn hand..

Ik probeer het nu allemaal met een min of meer rationele
volwassen manier te bekijken, maar het voelt hetzelfde
als toen deze onzichtbare dreiging die als een deken
over de dingen hangt, een deken waar je niet onder kan 
kruipen omdat het daar veilig is noch heb ik een super beer
die me kan beschermen tegen alles waar ik bang voor ben.
Maar ik doe mijn best om dapper te zijn, wat soms 
wel en soms helemaal niet lukt..

Ps, de foto past misschien niet bij het verhaal want 
onzichtbare dingen laten zich niet op een foto vangen.

Ik wens je een fijne dag
-X-

9 opmerkingen:

  1. Soms komt er zo'n herinnering vanuit je kindertijd los. Ik herken het. Leuk verhaal en bittere werkelijkheid nu.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Brr het is echt en waar ,nergens kan je er voor schuilen ,alleen veilig in je huis en toch ook weer blijven we hopen dat het ooit een keer verdwijnt doet me denken aan het liedje als ik kan toveren gr j.s
    P.s wat een mooie groene tuin

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat mooi verwoord en nee, daar past geen plaatje bij ...
    Maar ik vind mijn huis wel een veilige plek, met een rationelere echtgenoot die me beschermt tegen te grote tobberijen. En ik ben héél dankbaar voor het internet, zodat ik contact kan hebben met dierbaren die verder weg wonen.
    Houd goede moed!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben ergens blij dat ik afgelopen maart nog niet wist dat dit nog zo lang kan gaan duren .......

    BeantwoordenVerwijderen
  5. De onzekerheid omdat je niet weet waar het eindigt, wanneer we terug kunnen naar een meer contact maatschappij.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi beschreven! Ik was als kind van de koude oorlog zo bang voor (onder andere) radioactiviteit. Moed houden en daarnaar handelen is wat we kunnen en doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. In mijn jonge jaren was er de zure regen en appelsienen met kwik in, we moesten dan de appelsienen persen anders kon je wel een heel slechte appelsien treffen. Ik denk dat we ongeveer uit dezelfde tijd komen. Alleen een ander land.
    Groetjes uit België

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een mooi verhaal! Dankjewel voor het delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het ontroert me, je verhaal...prachtig omschreven en zo voelt het ook, de vanzelfsprekende veiligheid is weg, en we kunnen niet wegkruipen onder een dekentje..

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)