vrijdag 27 november 2020

Eindeloze zondagen


Nu was ik er een tijdje niet, ik was er wel natuurlijk maar
niet hier op mijn blog, het is niet zo dat ik er niet aan dacht
aan mijn blog, dat deed ik elke ochtend even..
Maar zoals elke gedachte op het moment lijkt het alsof ik
er geen enkele vast kan houden, ze wapperen maar een 
beetje door mijn hoofd en ik zie ze voorbij komen maar
echt over iets nadenken lijkt me niet te lukken noch kan
ik een gedachte vastgrijpen en tot een conclusie komen.
Ben ik geheel onbedoeld mindful geworden; ik observeer
wat er is maar daar blijft het, geloof ik, bij, vanochtend zei 
ik wel drie keer tegen mezelf; hup zet iets op je blog Ingrid.
Als je al zoveel weken alleen bent ga je tegen jezelf praten,
ik in ieder geval wel, of ik ben nu echt een murmelende
oma geworden, dat kan natuurlijk ook..
Ik ben ook nog steeds hier in Wenen, wat ook wel het 
resultaat mag heten van mjn besluiteloze zijn, elke 
gedachte aan reizen in deze tijd laat ik voorbij drijven,
want het voelt absurd om er zelfs maar bij stil te staan,
maar blijven evengoed, dus ik dobber door de dagen heen.



Sinds mijn laatste bericht kreeg ik eerst een infectie in mijn
oog, geen idee waar het vandaan kwam, misschien van  
een oude mascara, omdat het besmettelijk was, bleef ik 
van iedereen weg en toen het na een dag of acht wat beter
ging (met tussenkomst van een oogarts en antibiotica) 
kwam er een strenge lockdown hier..
Omdat mijn zoon en familie in quarantaine moesten voor
10 dagen (allemaal goed afgelopen, gelukkig) zag ik nu
al tijden niemand en de dagen glijden in elkaar over.
Ik moet soms op mijn telefoon kijken wat voor een dag 
het eigenlijk is, want deze lockdown voelt als een 
eindeloze zondag, het weer werkt daar ook aan mee,
het is constant grijs en koud, alsof het elk moment kan
gaan sneeuwen maar er gebeurt niets, helemaal niets..
Dus ik wandel elke dag, de ene voet voor de andere
zonder een speciaal doel, ik lees, mediteer wat en ik brei.
Er komt natuurlijk een moment dat ik een gedachte moet
vasthouden en besluiten wat ik ga doen en daarmee bedoel
ik naar huis gaan maar zelfs als ik dit typ lijkt dat een 
onneembare horde, dus ik zal dit bericht maar eens posten
en een wandeling maken en dan zie ik wel,
het zal zich wel ontvouwen.

Ik wens je een goed weekend, ik zag net dat het vrijdag
is maar het had net zo goed dinsdag kunnen zijn :-)
-X-

donderdag 5 november 2020

Het woud in


 Nu kijk ik 's avonds nooit naar het nieuws, om een zekere
kalmte te bewaren voor het naar bed gaan, het zou 
zich vast kunnen haken in mijn gedachten, waardoor ik
de hele nacht, of tenminste de halve lig te tobben..
Maar een paar avonden geleden hoorde ik helicopters en 
zoveel sirenes dat ik toch dacht ik kijk even want dat is wel
erg veel ongewoon tumult, en ik las iets over een aanslag 
hier echt vlakbij, in de binnenstad.
Ik appte even naar mijn zoon Daan en hij vond al smel
meer informatie op de Oostenrijkse media, toen was het 
wel gedaan met de rust natuurlijk, door alle geluiden buiten
en door het volgen van het vreslijke nieuws.
Onnodig te zeggen dat het wel een tijdje duurde voordat 
ik sliep, zoveel vragen spookte door mijn hoofd, met name
waarom en wat bezielt die mensen, zoveel haat..
Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en uiteindelijk
viel ik in slaap, de volgende dag moesten wij binnen
blijven en de hele dag was ik wat onrustig.
In wat voor een wereld groeit mijn kleinzoon en (natuurlijk
alle andere kinderen) op, waar gaat het heen, kan ik er iets 
aan doen, moeten we het nemen zoals het komt en een soort
gevoel van vrede in onszelf vinden (meest waarschijnlijk)
Dus ik mediteerde, deed wat yoga, ijsbeerde wat door het
appartement (dat kan, het is nogal groot) luisterde muziek
en breide de ene rij na de andere..

Ik voelde een sterke neiging om Roodkapje maar achterna
te lopen, het woud in en nooit meer terug te komen,
maar ik begrijp dat dat de oplosing niet is, ik ben er nog
niet helemaal uit wat dan wel...

Ik wens je een fijne dag, kalmte en wijsheid.
-X-