Regelmatig doe ik een mindfulness oefening waarbij de
vraag wordt gesteld hoelang je iets meemaakt en dat dat
eigenlijk maar één moment is, de rest is verhaal..
Dat heeft mij erg bezig gehouden in de tijd dat ik in
Wenen was en de duur van de dingen mij soms zwaar viel.
Zo was er een lockdown waarbij ik lange tijd alleen was
in een appartement zonder mijn eigen spullen en één koffer
met wat kleren waardoor ik vaak hetzelfde aanhad.
Soms was ik dat helemaal zat, alweer diezelfde grijze trui
aan en als ik dan toch begon te mopperen dacht ik en
hoelang zit ik hier nu eigenlijk al alleen, zoveel dagen..
en hoe lang gaat dit allemaal nog eigenlijk duren?
Als ik dan alles in het perspectief van de tijd ging zetten
werd ik steeds ongelukkiger en kon ik me niet voorstellen
dat ik dat allemaal nog langer vol kon houden..
Daar had ik natuurlijk niks aan en ik bedacht me dat
ik de duur van de dingen anders moest gaan bekijken,
dat was tenslotte waar de oefening over het moment
over ging, maar om enkel het moment te zien of te
beleven was voor mij toch te ingewikkeld..
Dus ik ben het per dag te gaan zien, en ik elke ochtend
dacht ik; vandaag ben ik hier alleen want we zitten in
een lockdown, wat is het plan voor deze dag?
En; vandaag kan je kiezen tussen je grijze of je blauwe
trui, welke gaat het worden? (eeh, de grijze :-)
Ik moet zeggen dat dat mij uiteindelijk goed geholpen
heeft, het inkorten van de weg die ik ga, tot korte
wandelingen van een dag in plaats van steeds om te
zien hoe lang ik al onderweg ben en hoever ik nog
moet gaan (hoewel je dat natuurlijk niet kan weten)
Sindsdien neem ik het per dag, per moment is voor
echt te kort, ik heb wel wat verhaal nodig :-)
Ik wens je een fijn moment, of een hele dag, of
een hele fijne tijd, precies dat wat voor jou werkt.
-X-