Don't be afraid..

Toen ik een jaar of zeven was, ging ik een keer

mijn bed uit, waarschijnlijk omdat ik bang was 

voor de rozen op de gordijnen, daar scheen het licht van

een lantaarnpaal op, en ik zag er allerlei boze gezichten in..

Beneden zat mijn moeder naar De Onedin line te kijken

(iets met zeemannen en een schip) daar ving ik iets op

over de gele koorts en hoewel ik helemaal niet begreep

wat het was, zag ik dat iedereen er bang voor was..

Sindsdien was ik niet alleen bang voor rozengordijnen

maar ook dat de gele koorts Ineens tevoorschijn zou komen..

Voor mijn gevoel was dat het begin van een lange reeks 

dingen waar ik bang van was..

Ik ben bang geweest van vlinders, enge films, honden,

mensen met maskers op, ik ging niet naar de kunstacademie,

hoewel ik werd aangenomen, maar ik vond de mensen

daar zo intimiderend, hoogtes, dichte bossen..

Ik was bang dat men mij niet aardig vond,

dat ik het verkeerde deed, dat men zou denken:

wat doet zij nu hier? 

Ik was bang om bedrogen en verlaten te worden,

om daar de mand te vallen (als je mij nu vraagt

welke mand, geen idee, echt niet :)

Ik was bang om mijn baan te verliezen,

mijn huis kwijt te raken, onder de brug te eindigen

dat er iets met de kinderen zou gebeuren

 grote mensenmassa's, om ziek te worden, 

dat ik de dingen niet goed begreep, en anderen mij niet..

En ga zo maar voort, het is een eindeloze lijst,

het gekke van dit alles is, dat ik het Allemaal

ben tegengekomen (behalve dat onder de brug wonen,

maar dat kan altijd nog, haha)

 en dat ik hier gewoon dit bericht zit te typen...

Gewoon veilig en Wel in mijn eigen huisje, en dat ik 

op de een of andere manier dat allemaal overleefd heb..

Zoals iemand ooit tegen mij zei (als beeldspraak)

stel je krijgt pech met de auto op een landweggetje,

je weet niet wat je moet/kan doen, denk je dan echt

dat je daar twee jaar later nog steeds staat..

Met andere woorden er komt altijd wel een oplossing

of het loopt toch heel anders dan je vreest

(meestal valt het allemaal reuze mee,

en is het vaak onverwacht bijzonder leuk)

Dus nu zo aan de vooravond (voorochtend ;) van mijn 

verjaardag dacht ik daar zo eens over na..

En het kado wat ik mezelf ga geven is dat ik met vertrouwen

de dingen die op mijn pad komen tegemoet ga treden.

Onbevreesd zou nog fijner zijn, maar 

waarschijnlijk zal ik altijd wel een schrikachtig type blijven...

De laatste jaren heb ik mijn eerst stappen al 

gezet op het Dat pad, en het gaat best goed, eigenlijk..

Mijn volgende project is er eentje wat ik

nooit gedurfd zou hebben als ik al niet 

begonnen zou zijn aan het Pad van vertrouwen

waarop het allemaal best wel goed zal komen

en waarbij ik mijn veilige nest zal moeten verlaten..

(maar ik hoop werkelijk niet dat ik de gele koorts

tegen zal komen, haha, grapje:)

Nu kan ik je op deze maandag wel meegeven,

dat je niet bang hoeft te zijn (voor wat dan ook)

maar dat is tegen mij ook zo vaak gezegd,

je zal uiteindelijk zelf je weg moeten vinden.

Daar wens ik je natuurlijk wel veel succes en plezier mee.

-X-