En ja eindelijk..sneeuw

De avond dat mijn vliegtuig (het voelde een beetje als 

mijn vliegtuig, het was bijna leeg, ik zat achterin 

en er waren 15 lege rijen voor me) was het heel erg

mistig, de piloot aarzelde om te gaan landen, we cirkelden

nog een minuut of 20 boven de stad.

Nadat ik mijn koffer van de band had gesleurd (toch

altijd een blij moment als je je koffer ineens ziet)

en naar de uitgang liep stond daar Daan (mijn zoon)

te wachten, wat natuurlijk veel fijner was.

In de auto kletsten we over van alles en nog wat

maar vooral over het weer en de verwachtingen.

In de weken voordat ik kwam appten we regelmatig over de

 weersverwachting en dan vooral of er sneeuw zou komen.

Daar was geen kans op in Wenen maar Daan had 

wel sneeuw gevonden in de bergen in de buurt daarvan.

Moet je het moment voorstellen dat ik in de ochtend

nietsvermoedend de gordijnen opendeed en...

Aaah ja, ooh het had gesneeuwd en wat nog mooier was,

het sneeuwde nog steeds, langzaam dwarrelde het

naar beneden, het benam mij even de adem, echt waar.

Ik was ontroerd door zoveel schoonheid.

Oooh zei Daan toen ik naar beneden liep, ik ben best 

wel opgelucht, ik wilde je graag sneeuw geven als 

je hier zou zijn en nu is het er..

Wat een lieve gedachte, en ik denk natuurlijk graag

dat ik de sneeuw van hem cadeau kreeg, het maakt

het allemaal nog net wat magischer..

Dus wij wandelden door het verstilde park in de buurt,

het was sprookjesachtig mooi, en de sneeuw knerpte

precies zoals sneeuw onder je voeten hoort te knerpen..

Het vervulde mij met een kinderlijke blijheid, 

waarvan ik soms wel eens dacht dat ik het was verloren.

Zelfs nu ik weer naar de foto's kijk, voel ik het weer,

prachtig en met dit gevoel stap ik de grauwe grijze dag

hier in Amsterdam in, en ik hoop dat ik het vast kan houden..

Ik wens je een fijne dag

-X-