Ach nu ja..

Regelmatig zeg ik tegen mezelf; ah ja, of soms ach nu ja,

als er iets is wat ik jammer vind, van die dingen die

je eigenlijk zo achter je zou kunnen laten, maar je toch even

bezighouden (hoe beschrijf je een jammer-gevoel?)

Dat had ik gisteren ook, ik plaatste mijn blogbericht 

met de bloemetjes, ik haakte er vele, en vervolgens was ik 

de hele dag weg om te gaan fotograferen.

Eigenlijk verwachte ik toen ik mijn mailbox opende,

dat er vele enthousiaste reacties zouden zijn

(daar schreef ik laatst nog over; aannames en de verwachting

hoe de dingen zullen gaan en dat dat dan niet zo is..)

maar dat was niet zo, slechts een handjevol reacties..

Hmmm, mij bekroop toch een jammer-gevoel

maar bedacht vervolgens meteen dat ik het blij was

met de paar leuke reacties maar dat ik had gedacht

dat het anders zou zijn en dat daar het jammer in zat..

Ik vroeg me af of het aanbod van het bloemetje

als vriendelijk gebaar te onbeduidend was..

Daar kreeg ik natuurlijk geen antwoord op en zette

de gedachten uit mijn hoofd, dit is wat ik doe,

wie ik ben, respons of niet...

(Ik denk overigens dat de enige manier om zoveel

jaar te kunnen bloggen en je online staande te houden

er in zit, dat je volstrekt je eigen ding doet

en je niet gek laat maken door mooier, beter en groter)

Dus nu denk ik ah ja en zelfs ach nu ja,

wijze (maar toch lastige) les, en laat dit ook weer

achter me, ik ga maar eens wat bomen knuffelen,

wortelsoep maken, een opdracht doen voor de 

Duitse Flow (zo leuk) en mij herbezinnen over mijn blog,

en de waarde van kleine dingen.

Hierbij wat (virtuele) bloemetjes voor jou

en ik wens je fijne dagen, 

dagdag.