Adapt... (and a beach)

Van het weekend vroeg P moet je er niet eens even uit,

ik ben op het et moment hele dagen (en avonden)

bezig met het afmaken van het boek, ik ga er

helemaal in op en er is niet veel ruimte voor iets anders..

Na een lichte aarzeling, het voelt een beetje als spijbelen,

ben ik toch maar meegegaan en gelukkig maar..

Het was heerlijk om even weg te zijn, en het was 

prachtig op het strand, de wind, de kleuren,

het bulderen van de zee..

Terwijl ik daar zo zat te genieten belde mijn zoon Daan

om te vertellen dat hij donderdag dan toch echt

naar Wenen gaat vertrekken..

Ik wist natuurlijk al een tijd dat hij daar mee bezig was,

maar het werd steeds uitgesteld, er waren steeds dingen,

zoals werk, of een zijn bus die kapot was en ga 

zo maar door waardoor het weer een week later werd.

Maar nu is het dan toch zover, zijn vriendin Julia,

vliegt vanuit Wenen naar hier, samen zullen ze de 

laatste dingen in pakken en donderdag naar Wenen rijden.

Hoe gek het ook klinkt, ik werd er toch door overvallen

en nadat hij had opgehangen moest ik er gewoon van huilen;

daarover en over alle ankerpunten en zekerheden

die zijn weggevallen de afgelopen jaren..

En nu weet ik wel dat hij al jaren de deur uit is,

en dat er Veel ergere dingen zijn in de wereld

en dat ik me heus wel weer zal aanpassen..

Maar ik had even het gevoel dat mijn aanpas-elastiek

geknapt was en ik voelde me compleet verloren,

daar op dat strand, die zondagmiddag..

Laatst las ik ergens dat je iets niet moet benoemen als 

een probleem maar als een mogelijkheid.

Ik zie het alleen nog niet welke Mogelijkheden,

dit allemaal biedt, maar ik vertrouw er op

dat dat moment gaat komen..

Ik wens je een fijne dag

-X-