vrijdag 5 mei 2017

Waarom de tram stil stond



Toen ik een jaar of 8 was kregen wij op de lagere school
een boekje, dat boekje heette Waarom de tram stil stond,
het was geschreven door W.G van der Hulst.
Voorop stond een illustratie van twee meisjes en een klok,
op de een of andere manier weet ik het nog precies, dat komt
 omdat het boekje heel veel indruk op me gemaakt heeft.
Het ging over de oorlog, en waarom we op 4 mei herdenken
wat er toen gebeurde en we twee minuten stil waren (zijn)


Het was voor mij de eerste keer dat ik er zo over las,
we over oorlog spraken in de klas en dat ik ook mijn 
moeder ernaar vroeg, maar echt begrijpen deed ik het niet.
Wat ik wel voelde was dat het iets groots, heel verschrikkelijks
en zelfs een beetje bedreigend was, maar het was 
teveel voor mij om het te bevatten, veel te veel..
Ik herinner mij de klokken op de Waalsdorper vlakte, 
mensen die plechtig keken, de twee minuten stilte
en dat ik dan niet precies wist waar ik aan moest denken,
omdat het iets was wat ik, ondanks mijn levendige fantasie,
me helemaal niet voor kon stellen..


Dus ik maakte het klein voor mezelf, ik dacht aan dingen
die mij een fijn gevoel gaven om op de een of andere 
manier de zwaarte, die wel voelbaar was, lichter te maken;
aan de kat op schoot, de zee, de bloemen in de tuin,
dingen die mij een vrij gevoel gaven, want ik begreep
wel dat vrijheid belangrijk was, zoals heel hard
fietsen met de wind mee, in de duinen spelen enzo..
Toen ik ouder werd begon ik beter te begrijpen, eerst 
las ik het dagboek van Anne Frank, nog later zag ik films
en volgde ik het nieuws, oorlog en diepe ellende
zijn helaas een dagelijkse realiteit.


 Elk jaar ben ik twee minuten stil, net als iedereen,
maar eigenlijk weet ik nog steeds niet zo goed waar ik,
ondanks het feit dat ik wel beelden voor me zie,
aan moet denken en dat is een groot goed.
Want dat betekent dat ik nooit iets van wat we herdenken
heb meegemaakt, dat het onvoorstelbare leed wat een 
oorlog betekent mij nog steeds min of meer een abstract
gegeven is, en dat is een zegen, werkelijk.

Ik wens je een fijne bevrijdingsdag
-X-

17 opmerkingen:

  1. Mooi, Ingrid. Ik denk dat ik het in mijn jeugd ook zo beleefd heb, vol met vragen en de antwoorden niet echt kunnen bevatten omdat ze te groot zijn.
    Fijne dag! X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi en eerlijk geschreven. Oorlog is iets wat ook ik nog altijd niet kan begrijpen...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat mooi en treffend geschreven! Ik heb ook niks van dit meegemaakt, maar wat mij het duidelijkste beeld geeft van hoe dit was zijn de gezichten van de mensen die het wel hebben meegemaakt. Want wat die gezichten zeggen is niet in woorden uit te drukken en doet me elk naar weer zó veel.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat boekje herinner ik elk jaar opnieuw, met het bijbehorende onbegrip want trams kende ik alleen uit verhalen (woonde ergens in Friesland) en verkeer dat stilstond herkende ik ook niet. Voor mij was 4 mei vooral de klokken zien/ horen van de waalsdorper vlakte. Daar is de ceremonie bij het monument op de Dam niets bij voor mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi beschreven. Voor de een is de oorlog nog dagelijks binnen de eigen familie voelbaar, de andeer moet het hebben van alle gedeelde verhalen. Door te herdenken staan we ook stil bij wat wij nooit mee willen maken. Iets wat voor veel anderen op dit moment helaas wel de orde van de dag is.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat mooi geschreven!
    ♡ Alice

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het is ook té groot. Ook als volwassene niet te bevatten.De grootste angst en het grootste verdriet wat een mens kan ervaren. Zo actueel ook in de wereld dat ik bij de gedachte aan onze 5 mei vooral een verdrietig gevoel krijg.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi, treffend geschreven. Hoe herkenbaar. Wij woonden vroeger vlak bij de Waalsdorpervlakte. Ik kon de klokken horen, maar begreep het niet. Mijn ouders spraken er niet over....

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mijn dochter van 7 had er ook over gehoord, en had daar haar eigen voorstelling bij gemaakt: dodenherdenking, dan denk je aan de doden, dus pakte ze gisteravond tegen 8 uur de foto van opa, die overleed twee maanden voor zij geboren werd, stak de kaarsen op tafel aan en zei: het is dodenherdenking, dus ik denk aan opa want die is dood. Ik vond het ontroerend....

    BeantwoordenVerwijderen
  10. We begrepen het vroeger ook niet, was best beladen, met de jaren begreep je de doden herdenking. Mooi geschreven, dat boekje ook gelezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wouw wat mooi geschreven, herkenbaar ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wouw wat mooi geschreven, herkenbaar ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Weer een heel mooi verhaal Ingrid. Dankjewel!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Mooi geschreven. Vrijheid is het kostbaarste wat we hebben en ik denk dat het hoog tijd is dat meer mensen gaan beseffen hoe goed we het mede daardoor hebben hier...
    Liefs, Tink

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik kan me dat boekje nog heel goed herinneren.

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)