woensdag 8 april 2020

Staren


Nu dacht ik eigenlijk dat ik nooit zo uithuizig was,
voor deze hele crisis, maar nu ik min of meer verplicht 
ben om binnen te blijven realiseer ik me dat ik veel vaker
de deur uit was dan ik dacht, waarschijnlijk dacht ik er 
niet over na, het was iets wat gewoon was..
Nu voel ik me vaak opgesloten in het huisje en met dit
mooie weer al helemaal, ik plan mijn wandelingen 
zorgvuldig, het is hier op de dijk nu vaak heel erg 
druk, dat was het hiervoor eigenlijk niet.
Een parade van hardlopers, fietsers, wandelaars,
gezinnen en mensen die gaan picknicken aan 
het water passeren mijn raam.

Ik zat zondag even op het bankje voor mijn huis, 
maar helaas begrijpt lang niet iedereen het concept van
afstand houden, of wil het niet begrijpen en soms liep
iemand rakelings langs mij heen op het smalle stoepje.
Elke keer sprong ik op om uit te wijken en na een 
kwartiertje gaf ik het op, buiten in het zonnetje
zitten is fijn, maar niet op deze manier..

Dus nu zit ik vaak aan het tafeltje voor het raam
waar ik naar buiten kan kijken, als ik geluk heb staat er
geen auto voor het raam of vaart er kalm een schip
door het kanaal en ik kan het niet helpen maar soms
denk ik dan; neem me me mee, gewoon ergens
anders heen dan hier, waar dan ook..

Ik wens je een goede dag, hou vol!
-X-

5 opmerkingen:

  1. Zo herkenbaar! Mooie tekening ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Misschien kun je iets met stoepkrijt aangeven of een tekening maken en zo ruimte scheppen voor jezelf in de zon. Toitoi

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend moet zijn als je enige buiten een bankje op de stoep is en niemand de moeite neemt een paar stappen opzij te doen. Ik verkeer in de gezegende omstandigheid dat ik een tuin heb en voor stadse begrippen nog vrij groot ook, maar zelfs ik kijk af en toe naar buiten en denk dan "eigenlijk wil ik gewoon wat mensen zien, een kletspraatje maken over koetjes en kalfjes".

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Herkenbaar, ik zit ik veel in de tuin met mijn dochter. Maar mis ik de fijne wandelingen diebwe maakte.

    Vroeger liep er bijna niemand op het strand, in de duinen of in het bos. Nu heeft de hele wereld het ontdekt blijkbaar en lopen ze in rijen te dicht langs elkaar.

    Zo, zo zitten wij binnen, in de tuin en handwerken we heerlijk er op los. En missen we de wandelingen in de mooie natuur.

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)