Varenveldje

Hier achter het huisje, in de tuin die niet de mijne is,

maar ik heb wel een stoel achter tegen de keukenmuur 

staan, en ik kan er natuurlijk naar kijken, staan onder

de boom een heel veldje met varens.

In de winter zijn ze helemaal verdwenen maar in het 

voorjaar piepen ze ineens boven de grond.

Ik vind dat de mooiste fasen van de groei, van die

frêle opgerolde blaadjes die in kleine kringetjes bij 

elkaar staan alsof ze met elkaar in vergadering zijn,

de hoofden naar elkaar toegebogen..

De viooltjes proberen zich er een beetje mee te bemoeien,

maar de varens lijken ze niet op te merken, ze hebben 

het veel te druk met zichzelf en elkaar.

Als je heel stil zou zijn zou je ze kunnen horen fluisteren

en als je lang genoeg zou blijven zitten zou je ze zien 

groeien, want dat gaat echt met centimeters per dag.

In nog geen anderhalve week tijd groeiden ze van een

paar centimeter naar wel een halve meter, ik vroeg aan

P. of het met kleine schokjes ging en of je het 

echt zou kunnen zien, waarop hij glimlachte

en zei; nee, het is een kwestie van celdeling.

Oh haha, niet goed opgelet bij de biologieklas..

Het varenveldje achter is inmiddels helemaal groen 

en ze staan nu in de ochtendzon een beetje te wuiven,

alsof ze tevreden zijn dat het dit jaar weer gelukt is,

het is echt sprookjesachtig mooi, dat veldje.

En er zijn twee viooltjes, die zich toch hebben kunnen

mengen in de conversatie van de varens, helaas heb ik

niet kunnen ontdekken waar ze het over hebben, 

maar dat is het wonder van de natuur :-)

Ik wens je een fijne dag

-X-