Gisteren was het moederdag en ik voelde ineens de behoefte
om naar een foto van mijn moeder te kijken, dus ik rommelde
wat in een schoenendoos met oude fotootjes, er zaten veel van
die kleine, zwart wit foto's in, een leven in vierkantjes.
Ik vond er een paar die me aanspraken en ik keek er naar
terwijl ik aan mijn moeder dacht, ze zag er blij uit op de
meeste foto's, maar ik weet dat ze het vaak moeilijk had,
dat ze ongelukkig was over hoe de dingen waren en gingen.
Ook vond ik een fotootje van mijzelf met mijn lange vlechten
toen ik twaalf jaar was en ik dacht terug aan toen.
Eigenlijk heb ik pas achteraf het verhaal van mijn jeugd
en de rol van mijn moeder daar in, gelabeld, zo van dit was
goed en dit was niet goed, toen ik jong was dacht ik daar niet
over na, het was zoals het was, of dat nu normaal was of niet.
Er is een hele periode geweest dat ik boos was op mijn
moeder, omdat ze weigerde antwoord te geven op mijn
vragen, dat ze geen verantwoording wilde afleggen en
ik heb mij altijd voorgenomen nooit zo te zijn als zij..
Dat is natuurlijk niet gelukt, ik heb ook steken laten
vallen en ik ben blij dat er uiteindelijk een punt is gekomen,
toen ze nog leefde, dat ik haar kon bezien met een grote
mildheid en dat ik niet omzag in wrok,
Ze deed wat ze kon, ze was wie ze was, net zoals
ik dat ook doe, net zoals ik ook ben, en af en toe, zoals
gisteren denk ik eens terug aan haar verhaal..
Ik wens je een fijne dag
-X-
Herkenbaar en zo ontroerend. Dank je wel. Monique
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je mooie stukje. Het geeft troost. En is ook herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenMooi gezegd.
BeantwoordenVerwijderenFijn dat de ‘mildheid’ op tijd kwam.
BeantwoordenVerwijderenIk had ook zo'n relatie met mijn moeder, toen ze dement werd zei ze: nu kan ik niet meer voor jullie zorgen en laat ik jullie voor mij zorgen. Toen kwam de lieve kant die ze ook altijd had, helemaal naar boven. Daar ben ik dankbaar voor..
BeantwoordenVerwijderen