Val

Van de week ging ik even wat boodschappen doen,

soms moet dat gewoon even, hoewel ik er altijd een 

beetje tegen op zie, ik probeer wel altijd een rustige

route te kiezen, liefst met wat groen hier en daar.

Op de terugweg rommelde ik wat met mijn rugzak

en ik lette niet op waar ik liep en voordat ik het wist

struikelde ik over iets en viel eerst op mijn knieën en

daarna languit op de straat, dat gebeurde zo snel dat

ik geen idee had wat er nu precies gebeurde..

Er fietste een vrouw voorbij, terwijl ik viel en ze riep

achterom; hé, je moet wel uitkijken hè, ach jee dat 

was niet zo heel erg vriendelijk, althans dat vond ik.

Ik stond weer op en liep verder voorzover dat ging, ik 

was duizelig en misselijk en ik had het gevoel dat ik 

flauw zou vallen en ik zei tegen mezelf; ga zitten Ingrid.

Dus ik ging zitten op het gras naast de stoep, en iedereen

liep gewoon langs mij heen, dat heeft mij achteraf nog

misschien nog wel het meest geraakt.

Dat je zomaar onwel kan zijn op straat en mensen je 

 gewoon negeren, ik begrijp heel goed met de anderhalve

 meter regel dat je uit de buurt blijft maar je kan ook 

iets zeggen, toch, zoals de man met zijn zoontje die

wel vroegen of het wel goed ging, zo aardig..

(gelukkig zijn er nog aardige meevoelende mensen :-)

Hij ging een glas water halen en bleef bij me totdat P

mij op kwam halen, die had ik inmiddels gebeld.

De schade viel achteraf gelukkig mee, ik heb een 

gekneusde vinger, blauwe knieēn en ik ben inmiddels

wel bekomen van de schrik maar al met al vond ik 

het een ontluisterende ervaring.

De herinnering die ik vast ga houden is de vriendelijke

man die wel oog had voor een ander, de rest kieper ik

zo over boord omdat ik graag blijf geloven in goedheid.

Ik wens je een fijn weekend

-X-