vrijdag 1 mei 2020

Val


Van de week ging ik even wat boodschappen doen,
soms moet dat gewoon even, hoewel ik er altijd een 
beetje tegen op zie, ik probeer wel altijd een rustige
route te kiezen, liefst met wat groen hier en daar.
Op de terugweg rommelde ik wat met mijn rugzak
en ik lette niet op waar ik liep en voordat ik het wist
struikelde ik over iets en viel eerst op mijn knieën en
daarna languit op de straat, dat gebeurde zo snel dat
ik geen idee had wat er nu precies gebeurde..
Er fietste een vrouw voorbij, terwijl ik viel en ze riep
achterom; hé, je moet wel uitkijken hè, ach jee dat 
was niet zo heel erg vriendelijk, althans dat vond ik.


Ik stond weer op en liep verder voorzover dat ging, ik 
was duizelig en misselijk en ik had het gevoel dat ik 
flauw zou vallen en ik zei tegen mezelf; ga zitten Ingrid.
Dus ik ging zitten op het gras naast de stoep, en iedereen
liep gewoon langs mij heen, dat heeft mij achteraf nog
misschien nog wel het meest geraakt.
Dat je zomaar onwel kan zijn op straat en mensen je 
 gewoon negeren, ik begrijp heel goed met de anderhalve
 meter regel dat je uit de buurt blijft maar je kan ook 
iets zeggen, toch, zoals de man met zijn zoontje die
wel vroegen of het wel goed ging, zo aardig..
(gelukkig zijn er nog aardige meevoelende mensen :-)
Hij ging een glas water halen en bleef bij me totdat P
mij op kwam halen, die had ik inmiddels gebeld.

De schade viel achteraf gelukkig mee, ik heb een 
gekneusde vinger, blauwe knieēn en ik ben inmiddels
wel bekomen van de schrik maar al met al vond ik 
het een ontluisterende ervaring.
De herinnering die ik vast ga houden is de vriendelijke
man die wel oog had voor een ander, de rest kieper ik
zo over boord omdat ik graag blijf geloven in goedheid.

Ik wens je een fijn weekend
-X-

16 opmerkingen:

  1. Ik kan helemaal met je meevoelen Ingrid, wat een nare ervaring. Denk inderdaad maar liever aan die aardige man die er even voor je was. Eerst maar eens bekomen van de schrik en herstellen. Even niet meer iets 'hoeven' en heel lief zijn voor jezelf.
    Lieve groet, Jacquelien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beterschap met je verwondingen. Laat inderdaad los wat je niet verder brengt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is een dubbele kwetsure. Bah! Beterschap Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een schrik voor je! Ik hoop dat je snel zult herstellen van je verwondingen.
    Afschuwelijke reacties van voorbijgangers!

    Lieve groet,
    Mariet.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hè, wat rot voor je! Fijn dat er nog wel iemand vriendelijk was! Ja, houdt dat moment vast.
    Je zal ook nog best even last hebben van die vinger en die blauwe knieën: dat is ook gekneusd. Rustig aan en kijk toch maar goed uit wil ik hier heel vriendelijk aan toevoegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lief van de man! Slim van je om te gaan/ blijven zitten. Lief van P dat hij je kwam halen.
    En jammer van de rest. Ik woon op platteland. Op sommige dagen komen hier nu zoveel fietsers en wandelaars voorbij dat ik Het vervelend vind.
    Allemaal mensen die mijn "goeie dag" onbeantwoord laten.
    Zo jammer..

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wist je trouwens dat die witte bloemetjes naast je tas.. daslook is? Blaadjes heel lekker om te eten in omelet of als pesto..

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beterschap. Bewaar de goede dingen. En je kan vast even niet breien. Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Oh jee, ook dit wordt het nieuwe normaal? Bah. Beterschap met de kwetsuren!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hopelijk knap je gauw weer helemaal op.
    Goed plan om het goede te onthouden. De man die zich wel om je bekommerde. Gelukkig bestaan ze nog ...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Hè wat naar voor je Ingrid! Beterschap! Ik leerde ooit de gedachte van 'n collega: ben blij dat jij niet zo bent. En dat vind ik 'n helpende gedachte.. groeten van Astrid

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat fijn dat er toch iemand was die oplette. Hier heb ik dit jaar mee gemaakt dat ik opnde fiets zat met 34 weken zwanger... ik kreeg toen last van mijn hart en voelde dat ik zou flauwvallen als ik doorfietste.... dus ging ik zitten op een bankje bij een drukke rotonde... en iedereen liep, reed en fietste voorbij terwijl ik met dichte ogen mezelf op de wereld probeerde te houden...

    Dit was voor de 1.5 meter regel... dus nee ik heb wel geleerd dat weinig mensen nog echt opletten...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ach Ingrid toch, geloof dat ik zelf pardoes de regel anderhalve meter zou vergeten. Wel of geen regel in een opwelling schiet je iemand toch te hulp. Dat is toch automatisme. Nou ja zo kunnen we ons zo vaak over dit soort dingen verbazen. Gelukkig is het goed gekomen. Het beste Ingrid hou je taai

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een nare ervaring! Goed dat je je het positieve onthoudt, en de rest achterwege laat.
    Ik vrees dat de corona-situatie niet erg helpt om behulpzaam of vriendelijk gedrag aan te moedigen. Alleszins, veel beterschap met de knietjes en een fijn weekend.

    Liefs, Myriam

    BeantwoordenVerwijderen
  15. daar schrik ik wel van, dat mensen zo langs kunnen lopen alsof er niets gebeurd en datgene wat er wel gebeurd niet registreren. Ik had het ook eens, met kinderwagen en hond en al omgevallen en niemand die dan even stopt. Wat voel je je dan naar en onzeker. Bijna gehuild heb ik midden op straat.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. En dan hoor je overal dat door corona mensen wakker worden, er een nieuwe liefdevollere tijd aangebroken is nu.... maar door dit soort dingen denk ik dan echt: hoezo?! Onbegrijpelijk dat mensen je gewoon negeren als je zo op de stoep zit. Heel veel sterkte lieve Ingrid!

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)