Het bos in..

 Laatst zei iemand tegen mij, ik ben bang dat het hele Wenen

plan gaat mislukken, dat begrijp ik wel, ik heb zelf ook de

neiging om in termen van gelukt en mislukt te denken.

Maar als je er echt over nadenkt en eens helemaal in die

gedachte duikt, kom ik toch ook tot een andere conclusie,

een appeltaart kan mislukken als je vergeet dat die in de oven

stond en helemaal zwart geblakerd is, maar een leven?

Natuurlijk niet, de dingen kunnen anders lopen dan je

gedacht, gehoopt of verwacht had (vooral dat)

In feite fantaseren we wat af, hoe de dingen anders hadden

kunnen zijn, als ik nu dit of dat, dan was alles prachtig

geweest (maar er kan niets meer veranderen in het verleden)

Ook over de toekomst die in gedachte schitterend en tot

volle tevredenheid zal zijn, maar natuurlijk lopen de

dingen altijd anders, je kan nu eenmaal niet in de 

toekomst kijken (oh, gelukkig maar)

Dus dacht ik lang na of het Wenen plan zou kunnen

mislukken, ik denk het niet, natuurlijk kan het zijn

dat ik er die ongelukkig zal zijn of heimwee zal 

hebben maar dat zijn gevoelens, en voor zover ik weet

(ik weet heel veel dingen niet :-) kan je geen mislukte

gevoelens hebben, stel je voor zeg..

Ook kan er iets gebeuren waardoor ik besluit terug te 

keren, iemand kan ziek worden of mijn overkomst

naar Nederland is dringend gewenst om welke reden

dan ook, maar ook dat is geen mislukken, dat is een

verandering van een plan, soms verandert het plan..

Uiteindelijk besloot ik dat je hoe dan ook het bos

van de toekomst ingaat zonder te weten waar de weg

heen zal gaan, misschien verdwaal je, maar wie is er

ooit voor eeuwig verdwaald in het woud?

Kortom, het zal wel goedkomen, hoe dan ook.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Glijbaan

 Nu dan eindelijk de logistieke puzzel van deze verhuizing 

gelegd lijkt en ik opnieuw heb uitgevonden hoe ik op een

Ipad moet bloggen (dat vergeet ik altijd weer, en ik schrijf

het nooit op) en de rust heb hervonden, eindelijk een berichtje.

Het waren gekke en drukke maanden nadat ik op de glijbaan

gestapt ben die uiteindelijk in Wenen zal eindigen, er was 

geeen stoppen aan, steeds verder en verder hoezeer ik soms 

mijn best deed om mij ergens aan vast te houden terwijl ik 

met duizelingwekkende vaart verder gleed, lukte dat niet,

er was geen stoppen meer aan.

Eerst verhuisde P, daarna pakte ik een klein deel van mijn

bezittingen die nu in een opslag staan, vervolgens ben ik

naar P gegaan met mijn koffer en wat kratjes.

Daar zakte ik soort van in nadat ik maanden door was

gegaan zonder welke grens dan ook in de gaten te houden,

ineens was er niets meer te doen en kwam ik nergens

meer toe, als een leeggelopen ballon die zichzelf

niet meer kon opblazen..

Dus ik las boeken, zat op het balkon, ging naar de 

fysiotherapeut wegens aanhoudende hoofdpijn, ze 

verbaasde zich erover dat ik in staat was geweest

het halve uur naar haar toe te fietsten, zo vast zat alles.

Rust was aanbevolen maar het duurde een tijdje voor

dat ik mij daar aan over kon geven maar nu gaat het 

goed en zit ik in kalm vaarwater, met niets dan wat

handwerk, wandelingetjes en boeken waar ik al die

maanden niet aan was toegekomen..

Over 3 weken zullen wij naar Wenen gaan, P zal mij

brengen met een busje vol met  mijn spullen.

(die daar meteen weer in de opslag gaan tot oktober)

Soms kan ik niet wachten, andere momenten vraag ik

mij af wat mij bezield heeft om deze beslissing te 

nemen, maar ik zal gaan, ik laat alles achter wat

vertrouwd is, mijn verlangen om dit te doen is

groter dan mijn angst en omdat de ervaring mij

geleerd heeft dat ik altijd, hoe dan ook, 

mijn weg zal vinden.

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Tussentijd

Nu ik hier in de Tussentijd zit en ik me in een

merkwaardig soort vacuüm beweeg, zo voelt het

tenminste maak ik niet zoveel mee.

Ik sorteer spullen uit, maak doosjes waar spullen 

in moeten, alles wat er in past mag mee.

Iemand moet wat regels verzinnen om de dag

door te komen, en iets van  houvast te hebben,

denk je niet ? (dat ben ik in dit geval ;-)

Naast het inpakken heb ik een soort van dagritme 

bedacht, in de ochtend ruim ik wat op, ga af en toe

om wat boodschappen (niet tot mijn plezier)

In de middag wandel ik, doe een half uurtje yoga

en ik probeer wat Qi gong te leren (Chinese bewegings

oefeningen) via You tube, voorgedaan door 

een monnik, het is maar goed dat niemand

mij filmt want ik ben een oude stijve hark.

Maar ik vind het leuk om te doen, dat telt,

lijkt mij, verder natuurlijk mijn dagelijkse Duitse

lessen, wat handwerken en dat is het wel zo'n beetje.

Oh nee, ik wacht, dat is wel een belangrijk 

onderdeel van mijn dagen, ik wacht tot ik 

kan reizen op een verantwoorde manier en 

uiteindelijk in Wenen zal geraken..

Omdat ik niet precies weet wanneer dat zal 

zijn voelen de dagen een beetje traag en 

stroperig alsof ik mij door een schaal met 

vla beweeg, mijn Hup heb ik onderweg wel

verloren alles lijkt vertraagd, zelfs mijn denken..

Ik doe mijn uiterste best om met een fris en 

flitsend bericht te komen, als ik dat heb

verzonnen meld ik mij weer, hartelijke groet

uit de Tussentijd.

-X-

Weltschmerz

Sinds ik regelmatig in Wenen kom en er nu zelfs

naar toe ga verhuizen, probeer ik mijn Duits wat

te verbeteren, ik deed er niks meer mee sinds ik

op de middelbare school les in had.

Ik kan me zelfs de lerares nog herinneren, ik weet 

zelfs haar naam nog, maar ik zal die niet noemen,

het voegt niets toe en ook  omdat ze regelmatig huilend

de klas verliet, ik weet niet meer waarom, misschien

had ze last van 'Weltschmerz' een prachtige Duitse

uitdrukking die onder andere betekent; droefgeestig

pessimisme (geweldig, dat heb ik ook regelmatig :-)

Maar goed daarna liet ik het Duits voor wat het was,

totdat ik mijn zoon Daan moest overhoren; hij had

er een gloeiende hekel aan en riep regelmatig waarom

zou ik dat allemaal moeten weten, wat een onzin.

Oh haha, je moest het weten jongen,  omdat je in 

Wenen zou gaan wonen, maar dat wist hij toen nog niet,

net als ik, wie had dat ooit gedacht, het leven heeft

soms bijzondere verassingen in petto.

Enfin, nu leer ik Duits, eerst in Wenen uit een lesboek,

maar dat schoot niet erg op, ik deed daar wel erg 

mijn best om Duits te praten, maar zodra ik mijn 

mond opendeed antwoordde iedereen in het Engels.

Dus nu zet ik een tandje bij en leer het via een app,

aah zo hip, elke dag een half uur en daarnaast luister

ik naar Duitse podcasts, dat is natuurlijk allemaal

passieve kennis maar ik hoop toch dat er

toch wat van zal blijven hangen.

(hoewel het Weens dan toch weer anders klinkt

dan het hoog Duits wat ik nu leer)

Dan kan ik straks mijn kleinzoon verstaan, hoewel 

hij tweetalig wordt opgevoed is het toch leuk

dat ik ook het Duits versta, als hij dan 'nein' zegt

dat ik weet wat hij bedoeld (grapje ;-)

Ik wens je een fijne dag en zoals ze in Wenen

onder een bericht zetten Liebe Gruße!

-X-

Nieuwe telefoon (en toen weer niet)

Laatst kocht ik dan eindelijk een nieuwe telefoon,

daar zat ik al maandenlang tegenaan te hikken,

de telefoon die ik had (heb) heeft een probleem

met de batterij, zo is hij vol. en dan weer leeg, je kan 

er geen peil op trekken, heel vervelend.

Maar omdat ik niet van nieuwe dingen hou, zeker

niet van dingen met techniek (dan weet ik precies 

hoe het werkt en dan moet het weer anders) 

stelde ik de aankoop van de telefoon steeds uit.

Nadat de telefoon voor de zoveelste keer uitviel,

kocht ik een nieuwe, op aanwijzing van mijn 

nichtje Guusje, ik ga helemaal op blanco als ik 

zoiets moet kiezen, ik wil alleen maar dat het werkt.

 Toen de telefoon er was, lag hij eerst dagen in de

doos, toen Guusje kwam om hem te installeren

vroeg ze, maar heb je dan niet gekeken, aah nee joh,

een telefoon is een telefoon.

Enfin, ze was een tijd bezig om alles over te

zetten en uiteindelijk werkte alles, leek alles

te werken, want toen ik P belde via What's app

kon hij mij niet horen, wel als hij gewoon belde,

och hemel, ik schoot meteen in de stress.

Hij voelde wel dat overkomst dringend gewenst 

was en na uren proberen en een telefoontje naar 

mijn zoon, die ook nogal handig is met dat soort

dingen, bleek dat één van de microfoontjes het 

niet deed, de telefoon moest terug.

En zo geschiedde, de telefoon ging terug, Guusje 

kwam opnieuw (de lieverd) om mijn oude 

telefoon weer werkende te krijgen (dat lukte;-))

En dt is nu precies waarom ik zo'n hekel heb

aan nieuwe dingen kopen (en nu is het wachten

op de nieuwe telefoon en beginnen we opnieuw)

NB, de foto past natuurlijk helemaal niet bij het

bericht maar een foto van een telefoon leek mij 

niets, dit is overigens wel de tafel waaraan Guusje 

mijn nieuwe telefoon installeerde en waaraan ik

zo ongeveer in tranen was toen hij het niet bleek

te doen, dat wel..

Ik wens je een fijne maandag

-X-

Terug in de tijd

 Laatst kreeg ik van iemand het bericht dat als ze 

mijn blog openden er een waarschuwing stond,

dat je hem beter niet kon openen, daar schrok ik van.

Gelukkig weet P. veel van computers enzo en die 

heeft alles grondig bekeken en getest, het probleem 

zit niet in de blog, alle voorzorgsmaatregelen zijn 

genomen, maar het bleek dat er bij veel oudere 

berichten allerlei spamberichten stonden, een virus

scanner die heel strak staat afgesteld

zou dat als slechte links kunnen beoordelen.

Nu haalde ik die altijd weg maar er werden er ook bij 

oudere berichten geplaatst waar ik nooit naar kijk.

Dus nu ben ik handmatig al die berichten aan het weghalen,

dat is eindeloos geduld werk, ik moet alle reacties

bekijken en dan de spam wegklikken, uren en uren werk.

(vandaar dat ik de reacties nu ook eerst goed moet

keuren om te voorkomen dat ik dit moet blijven doen.

Het is een bijzonder werkje, ik ga terug in mijn 

eigen tijd, bij heel veel berichten denk ik ach ja,

dat was ook zo; boeken, verhuizingen, grappen en 

grollen, zelfmakers,  maar ook zorgelijke berichten, 

alles trekt in een lange parade aan mij voorbij.

Het past ook heel erg bij deze periode, het overdenken,

afronden en laten gaan van de dingen.

Ik lees ontelbare leuk reacties opnieuw, maar ik zie 

ook hele lelijke staan, het is maar goed dat ik die 

toen niet zag, ik denk dat ik meteen gestopt was.

Ze zijn waarschijnlijk later geplaatst want ik lees altijd

alle reacties maar dingen als; amateuristisch, niet 

origineel, commentaar op de vorm, taalfouten en ga zo

maar voort, ik heb er een aantal weggehaald, want wie

heeft er wat aan, aan dat gekat op anderen..

Nee, er zijn zoveel meer leuke, lieve en aardige

reacties, echt fantastisch, dat ga ik onthouden en 

ondertussen haal ik honderden spam berichten weg.

(ongelofelijk dat Blogger die allemaal toeliet)

Ik ben nu halverwege 2013, dus nog een paar uur

werk en als het goed is zijn ze dan allemaal weg.

Je kan met een gerust hart mijn blog bekijken,

maar klik niet op zo'n gek spambericht, maar dat 

wist iedereen al toch?

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Dat was eens..

Wat gek eigenlijk hoe dat gaat, vandaag is het Koningsdag,

hoewel ik er nog altijd aan denk als Koninginnedag, en nu

al denk ik, ah ja dat was leuk vroeger terwijl het nog maar

het tweede jaar is dat we het niet kunnen vieren.

Daar dacht ik vanochtend aan toen ik koffie dronk in het 

zonnetje, het was koud maar het licht in de tuin prachtig.

Ik dacht aan de herauten te paard in het dorp in Zeeland

waar ik woonde, die kwamen te paard door de straten

om iedereen wakker te trompetteren; 'Ala je niet opstaat

blijf je maar liggen, moet je maar weten wat er van komt' :-)

Ik dacht aan de Koninginnedagen in Amsterdam, ik 

logeerde dan bij mijn broer, dan gingen we om een uur of 6 

al op pad, op zoek naar allerlei leuke dingetjes waarvan we

niet wisten dat we zochten maar toch ineens wilde hebben.

Ik dacht aan de kinderen die spelletjes deden als zaklopen

en koekhappen met oranje strikken in het haar en rood-wit-

blauwe kleren, aah ja dat was ooit, of zoals ze het zo

mooi in het Duits zeggen, wat ik nu een uur per dag

aan het leren ben; das war einmal...

Sinds ik besloten heb naar Wenen te verhuizen ben ik 

toch nogal melancholisch en dit soort dagen versterken

dat, ik denk veel aan wat was, probeer de dingen rond 

te maken, zo dacht ik ook ineens dat het rondom

deze tijd 10 jaar geleden is dat ik in Driewegen aan 

het inpakken was, op weg naar een ander leven, nu zit 

ik hier tussen de dozen en doe het nog een keertje over.

(toen dacht ik; eens maar nooit weer)

Al die dingen die ooit waren..en hoe snel je er ook weer

aan gewend raakt dat alles anders is, nu lijkt het massaal

vieren van Koningsdag iets geks, al die mensen 

op een dot, ik moet er niet aan denken, zeg.

En als ik soms het gevoel heb dat ik in Wenen nooit zal

kunnen wennen, moet ik er meteen maar achteraan

denken; natuurlijk wel, de geschiedenis 

heeft het bewezen..

Ik wens je een stralende dag

-X-

Fietsje

Nu ik al bijna een week alleen ben in het huisje en P

een groot deel van de huisraad meenam, in overleg hoor,

het is niet zo dat hij de boel hier leeggeroofd heeft, zie ik

dat er niet zoveel spullen meer over zijn.

Het grootste deel heb ik verkocht of weggegeven, elk 

dingetje heb ik in mijn handen gehad en me daarbij 

afgevraagd of ik het echt nog wilde hebben, ik denk dat

Marie Kondo werkelijk trots op me zou zijn, haha.

Sommige dingen gingen me wel aan het hart, zo deed ik

de meeste wol weg, dat komt omdat mijn spullen nog

een aantal maanden opgeslagen moeten worden, en ik 

denk niet dat het daar van op zou knappen.

Ook mijn fiets gaf ik weg, aan mijn dochter Judith,

die er overigens heel blij mee is, ik aarzelde of ik hem

mee zou nemen maar de straat waar ik ga wonen is heel

druk en de ik zie me daar niet fietsen..

Misschien later als ik aan de buurt en het verkeer gewend

ben durf ik het wel aan en koop ik gewoon een leuk

klein fietsje om wat rond te toeren.

Ik zou niet op de fiets naar mijn zoon kunnen, ja het

kan wel, maar hij woont in een heuvelachtige buurt en 

ik denk niet dat ik naar boven zou kunnen geraken.

Terug wel, ik zou zo van de heuvel afzoeven (dat is een

woord, ik heb het opgezocht, ziet er zo gek uit als je het typt)

Maar vooralsnog ga ik gewoon wandelen en met 

het ov, maar voordat het zover is, ruim ik hier op.

Het voelt wel een beetje gek, zo zonder al die dingen,

lichter denk ik, alsof ze mij hier verankerden aan deze

plek, ik denk dat dat een goed ding is, want als het 

anker te zwaar zou zijn zou ik dit alles nooit kunnen

verlaten, en dat is wel de bedoeling.. (och hemel;-)

Ik wens je een fijn weekend

-X-

Gras

Bij he blogbericht van gisteren stond een reactie waar ik

wel een beetje om moest lachen, iemand zei; eindelijk eens

een blogbericht wat ergens over gaat, ooh haha, daar ben ik 

blij om dat me dat na meer dan 2500 berichten en bijna 11

jaar bloggen toch nog gelukt is om zo'n bericht te schrijven.

Ik begrijp dat het moeilijk is om dat te evenaren dus ik 

babbel gewoon maar weer verder..

Na een toch wel turbulent weekend waarin mijn vriend

verhuist is en het huisje halfleeg is en ook echt zo voelt,

is het nu een nieuwe week en moet ik zien of ik een

soort van nieuw ritme kan vinden en de consequenties 

van mijn keuzes kan aanvaarden.

Een plan maken is één ding, maar het vervolgens echt

leven is een ander, je weet dat er emotionele dagen gaan

komen maar het je voorstellen is toch makkelijker..

Omdat dit een periode is van veel dingen af sluiten en

laten gaan, zaai ik de hele tijd maar gras, in de 

spreekwoordelijke zin natuurlijk, in een poging terug 

te kijken naar mooie groene grazige weiden bestrooid

met madeliefjes en pinksterbloemen..

En niet alles te labelen als mislukt, waar ik nogal de

neiging toe heb, nee, de dingen zijn gegaan zoals ze

gingen en misschien is het goed ze te laten rusten.

Zodat ik met een min of meer vredig gemoed kan 

vertrekken naar Wenen, dat is tenminste het streven,

bij sommige dingen groeit het gras goed, bij andere

blijft het een sneu veldje met een paar sprietjes,

het zij zo..

Ik wens je een mooie week

-X-

Ontspan en slaap!

Nu alles hier in huis draait om inpakken, opruimen en 

dat soort dingen, P vertrekt dit weekend met het grootste 

deel van de inboedel, vrees ik dat ik eigenlijk niet zoveel

heb om over te bloggen, ik kan jullie niet eindeloos blijven

vervelen met al mijn bespiegelingen daarover..

Dus ik zat te peinzen wat ik zou kunnen zeggen wat daar 

niet over ging, ik kwam niet tot zo heel veel (waar het hart

vol van is stroomt de mond van over :-) maar 

bedacht me toch nog iets..

Ik dacht ik zou kunnen vertellen over Yoga Nidra, wat ik 

elke avond doe voordat ik ga slapen, nu ja, doe, je hoeft

alleen maar stil te gaan liggen en te luisteren.

Soms lukt dat stil liggen niet helemaal want dan heb ik 

last van onrustige benen zoals ze dat noemen, dat heb

ik soms, dan wil je de hele tijd je benen bewegen, 

ken je dat, heel vervelend vind ik.

Maar goed meestal lukt het wel en dan is het een perfecte

manier om te ontspannen, voor mij in ieder geval.

(en oh, heb ik die ontspanning en slaap nodig!)

Als je het ook eens wil proberen hoef je alleen maar 

op Youtube te zoeken, er zijn vele verschillende, 

lange en korte sessies, Engels of Nederlands gesproken.

Ik heb lang gezocht naar de juiste stem, als iemand

een stem heeft die je niet aanspreekt is het niks,

dan ben je daar de hele tijd mee bezig.

Het fijnste vind ik Lizzy Hill en Grace Yoga, beide

een minuut of 20, maar ik zou er zeker een paar 

proberen als ik jou was, totdat je de juiste hebt gevonden.

Enfin, voor iemand die niets te zeggen heeft is het 

toch nog een heel bericht, bedankt dat je helemaal 

tot hier hebt gelezen, ik wens je een fijne dag

-X-

Ach ja

Elke keer als ik op Instagram kijk trap ik er toch weer

in en vergaap ik mij aan het leven van anderen.

Het lijkt allemaal zo mooi, de huizen, de dingen die 

gemaakt worden, de gezelligheden en alle pracht en praal.

Het geeft mij soms het gevoel dat ik een uitgeklede 

versie van een leven leidt, hier zijn de dagen vaak eentonig,

alsof ik een soort time loop zit, het huis is een rommel

nu we hier aan het opbreken zijn en qua gezelligheid 

is er ook niet veel te beleven met alle maatregelen.

Maar ik dacht ook, toen ik hier weer eens mee bezig was

dat er misschien ook wel zo naar mij gekeken wordt.

Dat ik hier altijd maar gezellig zit te handwerken en

zomaar naar Wenen ga verhuizen, wat tamelijk

bijzonder klinkt en een prachtig avontuur lijkt.

Het is natuurlijk ook een prachtig avontuur maar aan de

achterkant van de foto's zit natuurlijk altijd een verhaal.

In het geval van de foto van het bootje, een potje 

tijgerbalsem, om het rechtop te kunnen zetten :-)

De foto is mooi maar de achterkant is houtje touwtje,

net zoals het echte leven, het is maar een beetje proberen,

rommelig, wind mee, dan weer tegen, soms blijft de 

boot varen, dan slaat hij weer om, althans bij mij..

Soms ben ik blij om naar Wenen te gaan, dan weer

denk ik dat ik gek ben om het te doen, dan denk ik 

het aankan, al dat geregel dan weer stort ik zo ongeveer

huilend ter aarde, maar ja dat zet je niet op Instagram.

En ik ga er van uit, dat dat bij velen zo is, dat er

niets is wat er niet bij hoort, en daar denk ik dan aan

als ik al die prachtige levens zie, maar er blijft altijd

een klein stukje over, het stukje waarbij ik denk dat

het misschien toch allemaal wel echt is, wie weet..

En als dat zo is, dan gun ik dat iedereen van harte,

echt waar en dan laat ik alle gedachten er aan weer

varen en ploeter ik weer verder, soms met groot 

gemak en soms niet, ach ja...

 Ik wens je een fijn weekend

-X-

Ben gaan vissen

 Terwijl ik dit blogbericht schrijf sneeuwt het buiten, natte

sneeuw dat wel maar het is toch een gek gevoel zo in April.

De eerste dozen staan al in de kamer omdat P. aan het 

pakken is, er is iets in gang gezet wat niet meer zomaar

teruggedraaid kan worden en ik moet zeggen dat de onrust

voelbaar is de hele dag, ook heb ik het gevoel dat ik de 

hele dag iets moet regelen, maakt niet uit wat, maar als ik

op mijn lijstje kijk valt het eigenlijk allemaal wel mee.

Het enige waar ik echt voor moet zorgen is dat ik soort 

van kalm blijf en de mijn focus hou, ik heb nogal de 

neiging om uit te wapperen in mijn hoofd, dat alles

door elkaar heen loopt en ik mee ga in de onrust.

Dus ik probeer vaste momenten in te bouwen; zoals

een uur per dag Duits leren, yoga doen en wat meditaties.

Verder maak ik lijstjes en streep ik af, elke streep die ik 

ergens door kan halen geeft rust, ook weer gedaan.

Maar het allerliefste zou ik zeggen; ik ben gaan vissen, 

ergens aan de waterkant met een kannetje koffie,

een hapje van het één of ander en natuurlijk een hengel

zonder aas, ik zou er niet echt een vis aan willen hebben.

Ik ben gaan vissen, tot ergens in oktober ofzo, als dit

allemaal achter de rug is en ik in mijn appartement kan.

Dat alles op wonderbaarlijke wijze geregeld was terwijl

ik mindfull onder mijn parasolletje naar het water 

zat te staren en af en toe zwaaide naar iemand die

met een bootje langs kwam varen (het liefst natuurlijk

iemand met een matrozenkiel aan :-)

Maar de realiteit is anders en ik neem mij elke dag 

opnieuw voor kalm te blijven (lukt niet altijd)

en dapper alles te doen waar ik zo tegen op zie.

Het is opgehouden met sneeuwen, het zonnetje schijnt

weer en ik wens je een fijne dag

-X-

Autotas

 In het pakket wat ik laatst naar Wenen stuurde voor 

mijn kleinzoon Timo, deed ik behalve wat gebreide truien,

(zoals deze blauwe) mutsjes en speelgoed ook een gebreid tasje.

Ik dacht eigenlijk niet dat hij er ook echt mee zou gaan 

spelen, dat het meer voor de sier ergens opgehangen

zou worden, maar niet is minder waar..

Eerst kreeg ik een filmpje dat hij met het tasje rondloopt,

en het bijschrift was dat het een hit was, het tasje, zo leuk.

Ik vroeg aan mijn zoon Daan waarom hij er zo veel mee

speelde, hij vertelde dat ze tegen Timo gezegd hadden dat

het een tasje is om auto's te vervoeren, oh haha.

Dan loopt hij naar zijn kamer met een leeg tasje, doet er

een autootje in en brengt het dan naar de kamer, dat is nu

werkelijk toch wel al te schattig, zo lief.

Gisteren kreeg ik een filmpje waarbij Timo probeerde 

wel 5 autootjes in het tasje te proppen, dat ging niet,

daar is het gewoon te klein voor.

Dus nu ben ik een groter tasje aan het breien, een 

autotasje, waar wel alle 5 autootjes inpassen, maar 

misschien wil hij er dan wel 6 in ;-)

Het tasje is overigens heel makkelijk te maken, het is

een gebreide rechthoek die ik dubbel vouwde, de handvaten

maakte ik door 8 steken op te zetten en steeds 1 baan recht,

1 baan averecht te breien, daardoor rolt het aan de 

zijkanten om, heel makkelijk, leuk effect.

Iets er op mazen is gewoon een kwestie van proberen,

maar als je dat lastig vind kan je dat ook weglaten

en bijvoorbeeld streepjes breien.

Ik wens je een fijne dag

-X-

Meedraaien maar..

 En dan ineens is het moment aangebroken waar ik bang

voor was toen ik besloot om naar Wenen te verhuizen.

Toen het allemaal nog een abstract iets leek, ik was wel

in de draaimolen gestapt maar die stond gewoon stil, 

alles was noch kalm en rustig en ik had er nog uit 

kunnen stappen als ik dat gewild had..

Nu zit ik er in en er is op de Draaiknop gedrukt en ik

kan niet anders dan maar meedraaien met de molen.

P. vond op de valreep en met een ongelofelijke mazzel

een fantastisch appartement hier in Noord, wat wel een

wonder mag heten in de huidige woningmarkt.

Nu krijgt hij over 2 dagen de sleutel en over een week

is hij vertrokken met zo ongeveer al het meubilair en 

moet ineens alles verdeeld worden; als jij die kopjes

neemt neem ik deze (ik moet steeds denken aan dat 

liedje met cd voor jou, cd voor mij, hoewel wij

geen cd's hebben, en niet uit elkaar

gaan begrijp je het beeld..)

Dus nu is er geen weg meer terug en gaat de chaos,

of althans zoals ik het ervaar beginnen, ik zal hier

nog een tijdje in het huisje zijn en mijn spullen gaan

inpakken, het plan is dat ik half juni vertrek.

Ik heb pas in de herfst een appartement in Wenen 

maar ik wil hier geen maanden in een soort van 

tussentijd alleen in een half leeg huis blijven zitten.

Natuurlijk kan dat alleen als er een mogelijkheid

is om veilig te reizen, het zijn immers rare tijden.

Ik kan van de zomer wel ergens onder dak in Wenen

maar dat betekent dat ik met een koffer in mijn hand

alles achter zal laten en in de herfst mijn spullen op 

zal halen, als het een uitzending zou zijn van 

Ik vertrek zou ik zeggen; die is gek...

Kortom, onzekerheid alom en het enige wat ik kan

doen is meedraaien in de molen, het is wel een

mooie molen, dat wel maar ik ben er wel een beetje

bang van, van al die chaos en veranderingen.

(zoals iemand het zo fijntjes tegen mij zei; je hebt 

het over jezelf afgeroepen en dat is natuurlijk ook zo)

Ik wens je een fijne dag!

-X-