vrijdag 22 november 2019

Don't call us..


Als je er over nadenkt is het toch iets geks dat bloggen,
ik vertel een verhaaltje en dat wordt gelezen
door mensen ik helemaal niet ken.
Ook hebben jullie er geen invloed op of en wanneer 
ik iets van me laat horen, het is zoiets als het gezegde,
dont call us, we'll call you, hoewel het dan natuurlijk 
ik moet zijn, en geen koninklijk meervoud ;-)
Deze telefoon fotografeerde ik in Oostenrijk, zo jammer 
dat wij geen telefooncellen meer hebben; weet je nog,
de muntjes die je er in moest gooien, het wachten en 
hopen dat iemand op zou nemen en dan tijdens het gesprek
zeggen; ik hou het kort want ik heb niet zoveel muntjes..

Enfin, een kort belletje dus vandaag van mij, ik belde 
even om te zeggen dat ik me eindelijk weer wat beter
voel nadat ik wekenlang steeds naar de tandarts moest.
Afgelopen dinsdag zelfs naar de kaakchirurg wat zo tegen 
viel dat ik nog steeds een dikke kaak heb en dat ik er
eigenlijk niet eens over kan praten omdat ik anders 
zo weer begin te huilen..
Ik hoop nu dat ik uit de gedachtencirkel kan stappen 
over de tandarts, ken je dat, dat je helemaal in de greep
bent van iets en maar niet uit de cirkel kan stappen,
niet eens ergens een hekje neer kan zetten?
(ondanks alle mindfulnessoefeningen :-)

Dat was het eigenlijk, er gebeurde niet zoveel verder,
of misschien wel maar merkte ik het niet op, dat kan ook.
Ik hoop dat het goed gaat me jou, en ik wens je
een fijn weekend!

-X-

9 opmerkingen:

  1. Ik hoop dat die tandartsenellende snel een verhaal is dat je kan vertellen met een glimlach omdat het voorbij is.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja dat ken ik van die cirkels en dat hekje. Het lezen van blogs als dit kan dan soms net dat hekje even neerzetten nadat andere net gelezen blogs me lieten weten dat er moois achter het hekje wacht. Rest mij alleen nog om het te openen. Wat een drama van je gebit. Ik hoop dat je dat nu achter de rug hebt en alleen nog maar even hoeft 'uit te huilen' om weer 'opnieuw' te beginnen. Ik herinner mij de telefooncel maar met slechts een vage herinnering hem gebruikt te hebben terwijl ik met mijn 52 toch echt wel uit dat tijdperk stam. Best jammer dat ze uit het straatbeeld verdwenen zijn. Fijn weekend en tot bellens 😉

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn moeder wilde geen telefoon in huis gelet op het karakter van haar schoonmoeder, mijn oma ;-) Ik ken de telefooncel goed en hou nog steeds niet van telefoneren. Appen lijkt voor mij uitgevonden te zijn. Blij voor je dat het beter gaat in je mond (en ik weet er alles van)!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beterschap met de kaak, Ingrid. Groeten Brigit

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Als kind moest ik een keer een afspraak voor mijn moeder afzeggen. Ik wist niet goed hoe zo’n telefoon werkte. Nummer op briefje, geld in de gleuf...vervolgens hield ik de telefoon ondersteboven aan mijn oor. Ik was slecht te verstaan, maar ik denk dat het gelukt is. Ik herinner me alleen nog de schaamte dat ik het fout deed...

    Inge ik wens je het allerallerbeste met je kaak, wat een misère 💚

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hopelijk ben je nu weer voor een tijd van tandarts en kaakchirurg af. Als je in die bubbel zit, dan kan je aandacht minder gericht zijn op de rest van de wereld. Tijd om nu weer met fijne dingen bezig te zijn.

    Beterschap voor je kaak, Margaret

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)