dinsdag 14 juli 2015

Cats of Istanbul.


Laatst kwam mij ter ore dat de katten die ik 
achterliet in Driewegen toen ik daar weg ging
waren overleden en hoewel ik ze daar liet omdat ze oud
waren en ik niet met ze rond wilde gaan slepen,
raakte mij het toch, ik was dol op die katten..
Mijn hele leven lang heb ik ze gehad behalve de laatste jaren.
(En dat was ook maar beter, met al dat verhuizen)
Ik mis het ook, het heeft iets ongelofelijks gezelligs,
een kat in huis, maar wat ik vooral mis is dat ik er
tegen kan babbelen, want ik praat tegen elke kat
die ik waar dan ook tegen kom
(het gaat gewoon vanzelf, ik moet even iets zeggen)


In Istanbul kon ik mijn lol op, overal, echt overal
zijn katten en dan niet van die zielige zwerfkatten,
nee, er wordt blijkbaar goed voor ze gezorgd.
Ze leven wel op straat maar ze zien er goed uit,
overal zie je bakjes met eten staan en bovendien 
hebben ze soort hokken, die er een beetje uit zien
als konijnenhokken, maar dan wat ruimer,
met kussentjes erin, waar ze in kunnen slapen.
(een soort katten-flats, echt heel goed bedacht)


Elke keer als ik er eentje zag, maakte ik er een foto van
(ik laat er maar een paar zien) en maakte ik even
een praatje, ik krijg natuurlijk nooit antwoord,
maar dat is misschien wel het charmante ervan.
Bij het appartement waar wij logeerden kwam ik elke keer
een zwart witte kat tegen, helemaal niet schuw.
Op een gegeven moment gaf ik hem wat stukjes kaas
(ha jongen, wil je iets te eten, wacht even dan :-)
en daarna zat jij elke keer voor de deur te wachten
als we terugkwamen...(hallo zeg, ben je er weer)


Een keertje kwamen wij terug, ik zag de kat nergens,
toen ik uit het raam van het appartement keek
(dit was het uitzicht als je naar rechts keek)
en nog een keer goed keek, zag ik...neee..oohh..
de kat lag op het randje van een vensterbank te slapen.
Ik kreeg zelf gewoon een wiebelend gevoel in mijn benen
(wat ik altijd heb op hoogte..) bij het beeld.
Af en toe zag je de staart een beetje naar beneden zakken,
ik had een sterke neiging om hem te roepen
en te zeggen; kom eens snel naar beneden, jij (ben je gek?)
Dat deed ik natuurlijk niet om hem niet te laten schrikken,
maar ik heb uit het raam zitten kijken 
totdat hij in het aftandse pand verdween (pfff)


Toen hij eenmaal wat lager zat heb ik hem 
nog wel even toegesproken en gewezen op de gevaren 
van het Te hoog slapen op vensterbanken..
Zoals je ziet dacht hij: huhu en jaja, kom nu 
maar op met die kaas van je..

Op het moment pas ik op de kat van de buren,
dat is gezellig, af en toe komt ze even buurten en geef
ik haar een schoteltje melk en informeer ik naar haar welzijn
(ik heb de indruk dat het allemaal prima gaat)
want ik mis het wel hoor, een kat..

Ik wens je een fijne dag
-X-

17 opmerkingen:

  1. Katten zijn heerlijke huisdieren! Wij hebben er twee, allebei eigen karakters en zo lief! De man en ik bakkeleien al een tijdje over de derde.. 😉

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een herkenbaar verhaal! De zwerf katten die ik in Griekenland heb gezien zien er ook gezond uit en toch zou ik ze allemaal wel willen meenemen om ze te vertroetelen. Er zitten ook van die prachtige exemplaren tussen waarmee je natuurlijk een praatje MOET maken en een kriebeltje moet geven! Zolang ze naar je luisteren of zich laten kroelen hebben ze het naar hun zin! (en wij ook)

    Groetjes, Joke


    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oooh die bovenste foto, wat een schatje. Soort kruising Turkse Van - cyper, lijkt het :). Prachtig, die grote oren.
    Ik klets trouwens ook altijd tegen katten, of nee eigenlijk mét ze, want ze praten wel degelijk terug, met staarten, gesnor, kopjes en soms een bescheiden miauw. Die van de overkant komen al aanrennen als ze denken dat bij ons de voordeur open gaat, sinds we ze in de vakantie van hun baasjes een weekje gevoerd hebben. Heerlijke kroelkatten.
    Áls hier nog ooit een huisdier komt (maar ik denk van niet) dan wordt het weer een kat...
    Liefs en fijne dag
    Tink

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goedemorgen, Ingrid, je foto's zijn weer geweldig mooi en ik heb ook weer genoten van je verhaal. Als je van je blogs een boek zou maken, zou ik meteen intekenen!
    Ik wens je een goede dag toe.....

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooie blog, prachtige foto's! Wij passen nu ook op de kat van de buren, dus: herkenbaar :-)
    Groetjes,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  6. hihihi! Sinds mijn minneke overleden is ( ze was dan ook al 18 ) moet ik me behelpen met de katten die ik her en der tegenkom en als ik kan maak ik er ook een foto van. Ik praat ook altijd tegen katten en als ik kan en mag knuffel ik ze altijd eventjes want dat is zoooooooooooo heerlijk !

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een aandoenlijke foto's van al die mooie poezen. Vooral de eerste is een droppie.
    Tijdens mijn trip naar Amerika kwam ik in weken geen poes tegen. Wel lijkt iedere bewoner van New York een of meerdere honden te hebben. Wat miste ik mijn eigen poezen.
    Ik kan me voorstellen dat het je echt iets deed toen je hoorde dat jouw katten in Driewegen zijn overleden. Rest nog de fijne herinneringen.

    Fijne dag en veel plezier met de kat van de buren, Margaret

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Je schrijfsel is al net zo gezellig als katten. Helaas heb ik nog maar één kat, vijftien is zij inmiddels, maar ooit...
    En inderdaad ik klets wat af met haar, zo gezellig.
    Misschien is nu de tijd, voor jou, gekomen voor zo'n schattig asielkatje (of twee)...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Katten zijn heerlijk. Onze kat komt ons luid en duidelijk begroeten als we thuis komen (iedere tree die ze afspringt een mauw, meestal een whiskey en sigarenmauw, omdat ze nog lag te tukken). 's ochtends als ik de slaapkamerdeur open doe, stormt ze al miauwend op me af om verslag te doen van wat er allemaal gebeurd is die nacht. Als ik thuis ben, zijn we onafscheidelijk. En de gesprekken die ik met haar kan voeren, eindeloos. En ja, ik praat ook tegen iedere kat die ik tegenkom. Het gekke kattenvrouwtje...dat ben ik en ik hou ervan.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel herkenbaar, de neiging tegen elke kat te praten, ze (mensen, maar de kat in kwestie misschien ook wel ;) verklaren je voor gek, maar het gaat zo vanzelf, het is al gebeurd voordat je er erg in hebt. En als het kan ook nog even aaien. Ook al zeggen ze niets terug, ze lijken me altijd te begrijpen, of ik wil dat graag hè ;) Fijn verhaal met mooie foto's! Die Turkse katten hebben het goed voor elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Zo herkenbaar......afgelopen winter hebben wij afscheid moeten nemen van onze oude kater Boris en ik mis hem nog elke dag. Zelfs nu nog heb ik soms als ik naar bed ga de neiging de schuifpui open te doen omdat de kat naar zijn slaaphok in de tuin moet om me dan te realiseren oh nee.....Boris is er niet meer. En ik twijfel ook nog steeds of ik niet gewoon naar het asiel moet gaan en een nieuwe kat moet uitkiezen. Of eigenijk meer, daar moet gaan zitten om te zien of er een kat is die mij uitkiest......wie weet, ooit.... En tot die tijd heb ik in elk geval genoten van deze post met foto's van al die beauty's

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een heerlijkheid al die katten. En wat zal de kat blij zijn geweest met jou. Maar als ik je verhaal zo hoor.... Wordt het volgens mij hoog tijd voor een gezellig katje voor jou zelf ;)
    Groetjes, Wendy

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Prachtige foto's uit Istanboel, een waar paradijs voor de kattenliefhebber zo te zien!Wat kan je zo'n poezenbeest missen inderdaad! Onze poes is nu al meer dan een jaar geleden overleden maar we missen haar nog iedere dag! Eind van deze maand krijgen we twee kittens in huis, dat wordt vast weer genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Mooie foto's Ingrid, we hebben ook 2 heerlijke katten, en ik klets wat met ze af, ik zou eigenlijk niet meer zonder kunnen.Het is zo gezellig.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Sorry i forgot to mark "melding sturen" so wrote again :)

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ach ja dat raakt je toch je heb er voor gezorgd....zwerfkatjes zijn ook erg aandoenlijk gelukkig krijgen ze goed te eten..je zou ze zo willen meenemen...ik mis ook mijn katjes altijd gehad...en denk er over er eentje uit het asyl te halen ware het niet dat manlief er een stokje voor stak....maar mocht er eentje op mijn pad komen dan is hij voor mij...groetjes Fia

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)