Oh...the sea...

Eigenlijk heb ik altijd een verlangen naar de zee,

hoewel ik die het liefst onstuimig zie, het strand verlaten,

in de herfst, hou ik ervan waar en wanneer dan ook..

De allereerste keer dat ik de zee zag,

zal ik een jaar of zes zijn geweest, in Domburg,

ik weet niet meer wat ik er toen van vond,

het moet haast wel heel veel indruk hebben gemaakt

want de zee heeft mij nooit meer losgelaten..

Op warme dagen als deze komt de herinnering boven

aan de eindeloze lange zomervakanties

(ze leken toe veel langer te duren als nu, herken je dat?)

waarbij wij dagelijks naar het strand gingen.

(het was toen ook altijd warm in de zomer,

maar misschien is dat wel helemaal niet zo :-)

Wij woonden in een dorp vlak aan zee,

en elke morgen werden de fietsen buiten gezet,

de boterhammen gesmeerd en de handdoeken ingepakt.

(oh nee, we noemden dat een strandlaken, ja dat was het)

Maar het allerbelangrijkste was een luchtbed,

of in ieder geval iets wat kon drijven, omdat dat altijd

goedkope dingen waren die we kochten bij Jansen waar;

Dorpswarenhuis met stadssortering op de gevel stond (echt waar)

waren ze regelmatig lek en oh een lek luchtbed, een ramp..

Dan togen wij over het smalle fietspaadje, 

achter elkaar fietsend  door de graanvelden naar de duinen.

Vervolgens moesten we dan nog een lange wandeling 

maken over een duinpad, over het strand en dan waren 

we eindelijk bij het kotje, zoals we dat noemden.

Het was een klein groen-wit houten hokje, rijen 

stonden er op het strand, in het kotje stonden twee

strandstoelen (van die houten met canvas) en een windscherm.

Dat werd dan allemaal klaar gezet, het was zaak zo snel mogelijk 

je handdoek over een stoel te gooien, want dan was die van jou..

Vervolgens smeerden wij ons met zanderige vingers in

met goedkope zonnebrand (ik weet nog precies hoe het rook)

en renden wij het strand op..

Daar zochten we van die witte schildjes van de inktvis,

voor de kanarie, ik zie tegenwoordig nooit meer..

wachtten wij totdat er een schip langsvoer om ons daarna

met de golven mee te laten sleuren het strand op.

Wij maakten ruzie om de Donald Duck pocket die wij

kregen voor de zomervakantie (eentje voor 3 kinderen :-)

 aten boterhammen met gesmolten hagelslag 

en dronken warme Fanta, als we echt geluk hadden,

kregen we een ijsje, een raket..aah...

Ja, ik heb altijd een verlangen naar de zee,

zeker ook op warme dagen als deze.

maar misschien is mijn verlangen naar de eindeloze 

onbezorgde zomerdagen van toen nog wel veel groter,

waarin het het allerbelangrijkste was 

dat het luchtbed niet lek was..

(de foto's bij deze post, zijn natuurlijk niet het strand 

van Dishoek waarover ik schrijf maar in het zuiden van Turkije)

Ik wens je een fijne dag,

kalm aan natuurlijk en misschien een ijsje!

-X-