Gisteren had ik ineens een enorm verlangen naar de zee,
zelfs zo erg, dat toen ik het tegen P. zei mijn stem ineens
oversloeg van de emotie, wat zelfs mij verbaasde..
Nu heb ik het geluk gehad om in Zeeland op te groeien
en ik heb daar het grootste gedeelte van mijn leven gewoond,
de zee was een vanzelfsprekendheid, nooit ver weg.
Als kind hoorde ik de scheepstoeters in de nacht als het
mistig was en als ik in het donker naar huis fietste was
daar altijd het geruststellende licht van de vuurtoren van
Westkapelle als ik naar huis fietste..
Nu wij al een jaar geen auto meer hebben, en niet meer
zomaar buiten de stad geraken, mis ik het buiten
in de natuur zijn, de duinen, de zee en de stilte.
Als ik uit mijn raam kijk zie ik wel het prachtige
groen van de tuin van de buren (tevens mijn
broer en schoonzus) dat is heerlijk, maar toch anders..
Ik zou natuurlijk met de trein naar Zandvoort kunnen
gaan, maar nu met de anderhalve meter en al, en de
foto's die ik zie van alle drukte, ben ik daar toch een
beetje schrikachtig van, zo'n reisje zou mij meer stress
dan plezier opleveren dus dat laat ik maar..
Ik wandel wel door de buurt, hier aan het einde van
de straat is het Konijnenbosje, zo wordt dat genoemd,
als je geluk hebt zie je zo'n verwilderd konijntje hupsen.
Wat je moet negeren is de muur van geluid van de auto's
die op de vierbaansweg ernaast rijden, en dan hoor je
daarbij nog de metro langsrazen, elke paar minuten..
Ook moet je niet per ongeluk naar de zijkant kijken,
want dan zie je meteen dat je midden in de stad bent.
Maar groen is het wel, het bosje, en ik ben blij dat het
hier vlakbij is, dat wel, maar dat neemt niet weg dat
ik soms overvallen kan worden van een enorm gevoel van
heimwee naar Zeeland, naar het landschap van mijn jeugd.
Sinds mijn Zeeuwse vriendin, we waren jaren bevriend, mij
vorig jaar die vriendschap opzegde, niet met zoveel woorden,
ik hoorde gewoon nooit meer iets van haar nadat wij
een misverstand hadden, zijn mijn laatste banden met
Zeeland verbroken en dat voelt soms als een leegte..
De meeste tijd ben ik prima tevreden met het
Konijnenbosje maar soms, ineens ook helemaal niet,
dan heb ik enkel een intens verlangen naar de zee..
Ik wens je een fijne dag
-X-
Veel moois en veel verdriet in dit logje. Zo is het leven.
BeantwoordenVerwijderenJouw band met Zeeland kan nooit verbreken, want hij zit in jouw hart in jouw herinneringen. Denk terug en je kunt de specifieke geuren en geluiden (bijna) terughalen. Helaas moeten we het nu even doen met wat voorhanden is, zoals jouw konijnenbosje en de tuin van jouw buren. Hopelijk komen er weer snelk tijden dat een reisje met de trein zonder coronagevaar kan.
BeantwoordenVerwijderenFijne maandag, Margaret
Jouw blog bestaat al 10 jaar. En ik ben kijk en lees al een tijd jouw berichten. De oude berichtjes van de begintijd zijn echt de moeite waard om nog eens te bekijken. Bijvoorbeeld die van 27 juni 2010. Dat zouden veel mensen nu graag kunnen doen en zeggen.
BeantwoordenVerwijderenSnap ik, ik mis de zee ook. Nu heb ik op dit moment wel wat strandgevoel thuis, want onze tuin is opnieuw bestraat en er ligt heel veel zand op! En soms vind ik zelfs een schelp :-)
BeantwoordenVerwijderenEn allemaal zand in huis natuurlijk, dat is dan weer wat minder prettig. Ach, je kunt niet alles hebben!
Heel herkenbaar. Heimwee naar de zee. Ik ben ook opgegroeid aan de kust en woon nu in de Achterhoek. Heel mooi en fijn hier maar wat mis ik soms de zee! Misschien in deze tijd nog vaker dan anders. Even die wijdsheid, de rust, de wind, de zilte geur. Heimwee naar de zee gaat denk ik nooit voorbij.
BeantwoordenVerwijderenMisschien je vriendin nog eens bellen en dan samen praten langs de vloedlijn van het Zeeuwse strand.
BeantwoordenVerwijderenWat heftig zeg het verbreken van die hechte vriendschap. En ja de zee....Ik heb vooral de laatste weken enorm verlangen naar zee. Net als jij....als je bij de zee bent opgegroeid dan zal.dat altijd blijven.
BeantwoordenVerwijderen