Samen

Van de zomer heb ik heel veel gewandeld in Wenen,

thuis ben ik niet zo'n wandelaar, ik heb tenslotte een mooie

rode fiets, maar daar dwaalde ik regelmatig rond, zonder doel.

Eens liep ik in het park, en daar liep dit stel voor mij, 

op zich niets bijzonders zou je denken, maar ze liepen 

hand in hand en het was zo ontroerend, zelfs op het

bankje hielden ze elkaars hand vast, hoe mooi is dat?

Ik stel me zo voor dat ze al een heel leven bij elkaar zijn,

kinderen hebben gekregen, gewerkt, samen allerlei

stormen die in elk leven nu eenmaal voorkomen, doorstaan.

En nu genieten ze samen van de dingen van de dag.

Bij deze gedachte voelde ik ook iets van..jaloezie

misschien, mijn relatieleven is nogal rommelig 

verlopen om maar eens een understatement te gebruiken.

Een paar dagen later wandelde ik met mijn zoon, zijn

vriendin en hun zoon Timo een rondje door de buurt,

er is overigens niets bewerkt aan deze foto die ik met mijn 

telefoon nam, er stond ineens een soort van noodweer

op losbreken, wat overigens welkom was na al die

warme dagen, we waren net op tijd thuis, dat wel.

Toen ik ze zo zag lopen dacht ik aan het stel in het park,

en hoe mijn zoon en zijn vriendin aan het begin stonden

van de lange weg van het hebben van een gezin, werk en 

 het noodweer wat ze ongetwijfeld weer eens tegen 

zullen komen (je hoopt van niet natuurlijk :-)

En ik wenste voor ze dat ze op een dag een wandelingetje

in het park zouden maken, oud, en hand in hand,

terugkijkend op een mooi leven samen..

Ik wens je een fijne dag 

-X-