Zee van mensen..

Weet je wat nu zo gek is als je al een week of wat door

een grote stad beweegt, dat als je thuiskomt je eigenlijk

helemaal geen gezichten kan herinneren..

Je ziet duizenden mensen, staat er vlak naast in de tram

of in de metro en toch ben je ze zo weer vergeten.

De gezichten dwarrelen even door je hoofd en vervolgens

waaien ze er zo weer uit, alsof je ze nooit zag.

Toch zijn er een paar uit die enorme zee van 

mensen die zich wel ergens in je hoofd vasthaken,

die je nog steeds voor je kan zien, geen idee wat de 

reden daarvan is, misschien is het iets in een blik,

of er is iets bijzonders met ze, iets wat ze onderscheidt

van alle mensen die je gezien hebt.

Zo zag ik een vrouw met een kussen bij zich en een

hondje, dat ook, maar het was het kussen met hengsels

als een tas wat mij opviel (was ook een beetje ongewoon)

Ze kwam de metro binnen met kussen en hondje, legde

het kussen op de stoel tegenover mij neer, ging zitten

en nam het kleine hondje op schoot, alsof het de 

gewoonste zaak van de wereld was, niemand keek op.

Het zag er uit alsof ze comfortabel zat, de vrouw met

het hondje, en dat beeld bleef bij mij hangen.

Een ander beeld wat ik mij herinner is een vrouw voor

een raam met een grote blauwe muts op, het was de 

muts die mij opviel, die de ietwat verpieterde planten 

voor haar raam water gaf met een gele gieter, het zag er

zo vriendelijk en zorgzaam uit..

Omdat ik natuurlijk niet zomaar foto's kan maken van

mensen die ik zie, stel je voor, dat zou onbeleefd zijn,

maakte ik op de Ipad deze twee tekeningen, het zijn de 

eerste die ik daar ooit op maakte en hoewel ze misschien

wat onbeholpen zijn, ben ik blij dat ik er iets op kreeg.

En dat ik ze vervolgens weer op mijn blog kreeg, oh haha,

dat mag wel een wonder heten, dat dat lukte zonder

in paniek te raken omdat ik ze niet meer kon vinden :-)

Enfin, ik ploeter gewoon weer verder en ondertussen

wens ik je een fijne dag

-X-